To raczej samo zgadywanie co jest normalne a co nie, takie przywiązanie do idei nieosiągalnej „normalności” zamiast sprawdzania co chcę zrobić w zgodzie ze sobą. Tak jak to wyraziłeś to mi się kojarzy z tym, że jest jakaś „normalność”, tylko ze mną jest coś nie w porządku, bo nie umiem jej zrozumieć.
Bardzo prosty przykład: wchodzę na forum i w pierwszym odruchu szukam ile inni ludzie piszą o sobie, jak często, jakie pytania zadają, a jakie nie padają. Niby mam swój problem do wypowiedzenia albo czymś chcę się podzielić, ale najpierw chcę się zorientować jak byłoby „normalnie”. Szukam w tym poczucia bezpieczeństwa, bo jak wykonam jakiś rytuał, to może nikt się nie przyczepi i nie będę się czuł gorszy, nienormalny, nie w porządku, naruszający cudzą przestrzeń itp. To jest mój pierwszy odruch, co nie znaczy, że za nim idę, tylko że odruchowo przychodzi mi do głowy.
Czy to cię interesowało?
