Moje doświadczenie jest takie, że nie chodzi o myśli, tylko o uczucia. Zajmowałem się czymś albo uciekałem w wyobraźnię, żeby nie dopuścić samotności, lęku i żalu, które siedziały we mnie całe życie. To nie były jakieś konkretne myśli, tylko poczucie, które mnie przygniatało. Na terapii mogłem tego dotknąć i poćwiczyć trochę nowych zachowań, z czego najważniejsze do dziś są dwie – w miarę możliwości ciągłe sprawdzanie jak się czuję i zaspokajanie swoich potrzeb (również na bieżąco, jak się da). Teraz te uczucia do mnie też przychodzą, tylko łatwiej mi faktycznie coś robić dla siebie zanim się rozrosną do takich rozmiarów, że wolę uciec, więc i łatwiej odpływają.
Rozumiem też twoją potrzebę wejścia w związek i jest mi to bliskie. Spotkałem ostatnio osobę, która dała sobie kilka lat na porządki i dopiero teraz się otworzyła na związki. To zupełnie nie jest moje i nie chcę ignorować tej tęsknoty – zajmuję się sobą i tak, a na związek jestem otwarty równolegle, tylko patrzę bardziej realistycznie.
