Mnie się wydaje, że to tylko część prawdy. Ja też nie czuję się wyłącznie DDD (jestem też facetem, Polakiem, pracownikiem, mam swoje hobby… itp. itd.), ale to jest ta część, którą najwyraźniej mamy wspólną, właśnie z racji dysfunkcji w rodzinie. To, co ci napisałem, dotyczy także mnie.
Nie pozbyłem się tej części po terapii – też się boję zmian, nieraz wchodzę w rolę ofiary i biernie czekam (i nawet czasem to faktycznie przynosi mi korzyści), mam nieraz poczucie, że jestem zależny od innych ludzi (zwłaszcza bliskich i autorytetów) itd. Jednak czuję ostatnio, że znacznie łatwiej mi z tym żyć i decydować co chcę robić ze swoim życiem. Nie tylko lepiej rozumiem co się ze mną dzieje, ale też dostałem tam wsparcie i zrozumienie, którego mi brakowało żeby się wreszcie spokojnie zająć sobą.
Wcześniej przez lata pracowałem nad sobą, i to też procentuje, ale widzę, że zaufanie innym i pozwolenie żeby na jakiś czas pozwolić sobie znów pobyć dzieckiem (i w sensie żeby wrócić do tych odczuć, i żeby nadrobić naukę tego, czego nie zostałem nauczony jako dziecko), dało mi coś, czego sam sobie bym nie załatwił. Może da się to prościej wyrazić 🙂 ale tak mi się teraz słowa układają. Mam nadzieję, że rozumiesz.
