Lęk przed odrzuceniem i kochanie za bardzo a DDA.

[Meliska]

#475682

Witajcie znów…

Chciałabym skonfrontować moje ostatnie spostrzeżenia, gdyż nie wiem, czy te przypadłości, o których napisałam w temacie, są związane z cechami DDA czy też z czymś innym. Mowa o lęku przed odrzuceniem i związanym z nim napieciem oraz ciągłym poszukiwaniu miłości, kochaniu za bardzo, pozwalaniu na zbyt dużo tej drugiej osobie, by raniła, by krytykowała, tylko by była…

Obecnie jestem po rozstaniu z nim, ale zastanawiam się skąd we mnie takie coś, dlaczego dałam się tak manipulować, ranić? Chyba mam żal o to do siebie. Z drugiej strony, ciągłe poszukiwanie osoby która by mnie choć przytuliła, która obdarzyłaby ciepłem, staje się już uciążliwe… Nie chcę tego, wiem, że jestem w stanie poradzić sobie świetnie sama, ale czasem ta samotnosć mnie dobija.

Macie coś takiego? Cierpieliście na brak miłości? Doświadczyliście takiego stanu kiedykolwiek jako DDA. Zastanawiam sie, czy nie ma to związku z opuszczeniem i zaniedbaniem w dzieciństwie.

Będę wdzięczna za wypowiedzi.

• Ten temat został zmodyfikowany , 4 miesięcy temu przez Meliska.

[Jakubek]

#475683

Chyba jest to naturalny stan DDA. Niestety.

Jedynym wyjściem jest przepracowanie go.

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana , 4 miesięcy temu przez Jakubek.

[Fenix]

#475686

Witaj Melisko

Wszystko to co opisałaś z pewnością ma związek z opuszczeniem i zaniedbaniem w dzieciństwie. Uważam jednak, że tym co najbardziej nakręca spiralę tych zachowań jest poczucie bycia niewystarczająco dobrym.

Natomiast, tak jak napisał Jakubek, jedynym wyjściem jest przepracowanie tego, ale rozpoczęte od stopniowego, powolnego ale konsekwentnego budowania własnej wartości.

Dla mnie paradoksalnie właśnie odejście kogoś mi bliskiego pokazało, że udało mi się przepracować odrzucenie i nie zburzyło to tego co tak mozolnie budowałam przez ostatnie lata. Teraz wreszcie w pełni czuję, że jestem ok, kompletna i wystarczająco dobra dla siebie.

Nie zastanawiam się czy brakuje mi miłości mężczyzny, bo czuję się kochana przez samą siebie taką jaka jestem. Już nie potrzebuję kogoś kto miałby zapełniać moje braki, bo te braki udało mi się zapełnić samej, poprzez pracę nad sobą.
Może kiedyś jeszcze pojawi się ktoś w moim życiu, tego nie wiem ale nie skupiam się na tym. Teraz jest czas dla mnie, czas na cieszenie się spokojnym życiem i cieszenie się uczuciem pełności siebie. To jest bardzo przyjemne uczucie – czuć się kompletną.

Pozdrawiam

Fenix

 

 

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana , 4 miesięcy temu przez Fenix.

[truskawek]

#475692

Ładnie to napisałaś, Fenix. Cieszę się, że to sobie wypracowałaś.

Z drugiej strony, ciągłe poszukiwanie osoby która by mnie choć przytuliła, która obdarzyłaby ciepłem, staje się już uciążliwe? Nie chcę tego, wiem, że jestem w stanie poradzić sobie świetnie sama, ale czasem ta samotnosć mnie dobija.

Ja sobie kogoś takiego szukam, bo mam taką potrzebę. Nie tylko jest to uciążliwe, ale też wywołuje lęk przed odrzuceniem, więc staram się nie przekraczać swoich granic i widzę, że lżej to szukanie czułości i ciepła mi idzie, to znaczy mniej się boję i wstydzę. Mniej się trzęsę z żalu gdy nie widzę że ktoś mi to da – szkoda mi, bo miałem nadzieję, ale wiem że zamiast sobie nawrzucać za porażkę, mogę szukać dalej albo właśnie skupić się na sobie i odpocząć od tego szukania na jakiś czas.

Jak tak na to patrzę – że szukam nadal, tylko czasem odpoczywam – to nie czuję jakby ktoś mi odbierał prawo do tęsknoty za bliskością, więc spokojniej się czuję gdy zajmuję się sobą. To chyba dla mnie ważne: uznanie, że moje potrzeby są zawsze ważne, nawet gdy nie mam siły za nimi iść.

[Fenix]

#475697

Dziękuję Truskawku za miłe słowa. Również się cieszę, że udało mi się dojść do tego miejsca, w którym jestem. Tym bardziej, że w moim przypadku było to odejście osoby, która wiele pozytywnego wniosła do mojego życia.
Nadal mi go brakuje, nie tyle jako mężczyzny, z którym miałam nadzieję budować coś fajnego, co bardziej przyjaciela, z którym ogromnie lubiłam rozmawiać. Bo właśnie od tego zaczynała się nasza znajomość i minęło sporo czasu zanim zaczęliśmy się spotykać jako para. Brakuje mi tego człowieka ale nie mam wpływu na jego decyzję, bo każdy ma prawo decydować o swoim życiu i tworzyć je po swojemu. Nie każdemu musimy odpowiadać, ale to nie znaczy, że że jesteśmy do niczego.

Staram się  nie skupiać na tym czego mi brakuje i zajmować się sobą. Po prostu żyć, cieszyć się prostymi, drobnymi sprawami, takimi jak np. spacer z psem, spełniać swoje marzenia. I dla mnie stał się prawdziwy cud, bo od momentu kiedy poczułam się kompletna wszystko jakoś zaczęło się dobrze układać. Spełniły się moje dwa największe marzenia a wczoraj podarowałam sobie spełnienie kolejnego. Kupiłam bilet na koncert jednego z moich ulubionych zespołów. Bardzo się cieszę, bo za kilka miesięcy odwiedzę jedno z moich ulubionych miast a dodatkowo koncert odbędzie się w miejscu, które bardzo chciałam zobaczyć od środka.

Uważam, że wszystko co dzieje się w naszym życiu ma swój cel, ma nas czegoś nauczyć i w rezultacie doprowadzić do najwłaściwszego dla nas miejsca. Wystarczy tylko nauczyć się siebie słuchać i czytać to co podpowiada nam nasze wnętrze.

Ja nie szukam kogoś kto obdarzy mnie miłością, czułością, bo takie szukanie, nawet podświadome wywiera presję i załącza myślenie „muszę kogoś znaleźć, bo sama nie jestem kompletna”. A tak naprawdę jestem kompletna i to ja sama mogę siebie otoczyć czułością i opieką, bo ja sama wiem najlepiej co czuję, czego potrzebuję. Nikt inny nigdy nie będzie mi w stanie idealnie spełnić moich potrzeb, bo nie jest mną, nie jest w moim ciele i nie jest w mojej głowie. Ja w gorszych chwilach wyobrażam sobie jak sama siebie mocno przytulam i mówię sobie „kocham Cię, wszystko się ułoży”. U mnie coś takiego się sprawdza i pomaga wrócić do równowagi.

Pozdrawiam

Fenix

 

[Limonka]

#475714

A spróbujcie byc w zwiazku 15 lat…to wszystko jest takie latwe i piekne przez pierwsze 5 lat, a pozniej zaczyna sie napięcie,  problemy ze snem, niechec do seksu, peovlemy z komunikacja, avy przetrwać schowalam sie w skorupe, nasze rozmowy zeszly na podstawowe tematy, no i telewizja pozwala przetrwac wieczór. Przyglafam się dobrym związkom,  i maja to, czego mi brakuje, radości,  spontaniczności, smiania sie razem, rozmów,  patrzenia na siebie,  szacunku, ja tego nie potrafię,  jest to dls mnie tak sztuczne, ze nue potrafie sie do tego zmusić,  a próbowałam, staralam sie do bolu, spisywalam wrecz co trzeba robić,  ale i tak wzorce z domu zwyciezyly, bo sa dla mnie naturalne

 

 

 

[Nieomylna01]

#475716

A wyjście i rozwiązanie jest . Można inaczej .

[Limonka]

#475719

Wierz mi, próbuje od kiedy pamiętam…i kazda proba konczy sie tak samo…

[Nieomylna01]

#475720

Wierze Ci . Jednak zapytam wprost bo wprost nie piszesz a ja lubie jasno i czysto 🙂 sprobowalas mityngów 12 krokowych dda? Sprobowalas znaleźć towarzysza podróży ( sponsora) ? Pochodziłas z rok na mityngi ze masz pewność ze nie pomaga ?

[Nieomylna01]

#475721

Powiem jeszcze ze moich dziesiątki prób tez kończyło się tak samo . Coś tam się burzyło z moich murów a raczej małe wyłomy się robiły . Aż w końcu się poddałam . Uznałam swoją bezsilność . I poszłam do przodu . Teraz idę i iść będę już do końca . Bo czołgać się w bólu wstydzie i strachu już nie chce

[Autor]

Wpisy