Czesc,
Od kilku lat chciałabym zaczać uczestniczyć w terapii DDA, jednak zawsze kończy się to słomianym zapałem. Wynika to prawdopodobnie z tego, że jak już podejme decyzję o zrobieniu czegoś ze swoim „rozwalonym” życiem, to mój wewnętrzny głos mówi mi, że to pewnie i tak nic nie zmieni, a poza tym na pewno zniechęcę się od razu (jak to bywa u mnie ze wszystkim).
Czy są tutaj jakieś osoby z Krakowa, które uczestniczą w terepii DDA (indywidualnej lub grupowej), lub takie które chciałyby uczestniczyć, a tak jak ja czują czują ogromy strach przed zrobieniem pierwszego kroku ?
Zastanawiam się, jak osoby z syndromem DDA, które z założenia są bardzo niepewne siebie, niedowartosciowane i pełne lęku, dają sobię rade na takich meetingach. Mnie zawsze kojarzy się to z publicznym wystąpieniem, które miały miejsce dajmy na to w szkole, kiedy to trzeba było wygłosic jakis referat. Zawsze takie sytuacje powodowały u mnie paraliż i to że nie potrafiłam sformuowac logicznego zdania, mając w głowie pustkę. Czy faktycznie te spotkanie, nie są aż tak stresujące? czy są osoby które rezygnują z terapii grupowej ponieważ nie potrafią się otworzyć?
pozddrawiam,
Lena
