Wiesz ja byłam całe życie przyzwyczajona do manipulowania mną i szantażu emocjonalnego. Dopiero na terapii dowiedziałam się jaki to miało na mnie wpływ i jak powinnam z tym walczyć by wreszcie zatroszczyć się o samą siebie bo przez takie traktowanie mnie dziś mam straszną nerwice. Nie powiem, że było łatwo i że ten problem udało się całkowicie rozwiązać ale sporo mi to dało. Zaczęłam wreszcie dostrzegać siebie, zaczęłam mówić nie, mieć swoje zdanie i walczyć o nie. No i nie przejmować się tym wszystkim. Musiałam też tak jak pisałam wcześniej przestać siebie winić o to, że rujnuje zdrowie matki, że ją wykończę co było bardzo ciężki szczególnie na początku. Ale wiesz z czasem jak by lepiej moja mama też się trochę od tamtego czasu zmieniła. Nie tak od razu, dość długo to trwało ale w końcu chyba doszło do niej, że już się tak nie dam, że ja mam już dość takiego traktowania mnie. Może dziś jeszcze nie jest idealnie ale zrobiłam sporę postępy. Przede wszystkim przestałam się winić i denerwować tym wszystkim. Nabrałam większego dystansu. Myślę, że terapia dałaby mi więcej jak bym wytrzymała do końca. Może nawet całkowicie rozwiązałaby mój problem. Tego jednak nie wiem na 100% na pewno zmusiła mnie do refleksji, że to nie jest normalne i że za daleko to zaszło.
A nauka tego no cóż na terapii na przykład dostawałam różne materiały do czytania na ten temat, ćwiczyłam też jak mam się zachować w danej sytuacji, jak np przekierować myśli na coś innego jeśli coś mnie bardzo zasmucało w jakimś tam momencie np. rozmowy z moja matką, dowiedziałam się czym jest manipulacja, szantaż emocjonalny, przemoc psychiczna. Jak bym nie przeczytała tego to nawet nie miałabym pojęcia, że mnie to dotyczy. Ćwiczyłam też moją asertywność. Ale myślę, że na to potrzeba sporo czasu i pracy nad sobą samym. Nie będzie tak, że pstrykniesz palcami i już będzie ok.
