-
Jeżeli miałbym być precyzyjny to musiałbym poszukać jednego z numerów Charakterów i przepisać go tutaj wtedy byłbym wiarygodny, ale przecież nie o to w tym chodzi.
Naprawdę pomińmy to w tym momencie czy ja w sposób właściwy czy w sposób niewłaściwy diagnozuję. Nauczyłem się, że cech narcystycznych nie udowadniasz, bo nawet nie o brak celowości w tym chodzi a o własne subiektywne odczucia.
Sens i efekt (przy całym szacunku do Ciebie) będzie tylko wtedy gdy pójdę na terapię do psychologa i dam mu linki to tych wpisów. Robię to (wpisy) celowo (zobaczymy czy się odważę) bo tak jak napisałem tydzień temu nie potrafię jakby przekazać tego samego twarzą w twarz. (a tutaj w miarę logicznie to opisałem – z pominięciem szczegółów (tych których nie chcę), subiektywnie w odczuciach i 'diagnozie’ (z pewnością w wielu momentach błędnie) ale jednak oddaje to sens problemu, który u siebie widzę.
Jeżeli czujesz się z tego powodu wykorzystana to nie słusznie, bo jasno chcę Ci powiedzieć, że rozmawiam z Tobą szczerze, w prawdzie, dzielę się z Tobą swoimi prawdziwymi odczuciami, sytuacjami pomagasz mi w tym sensie precyzować sens. Jednak co też muszę powiedzieć szczerze forum ogranicza (być może nie jestem gotowy na ukazanie wstydliwych sytuacji) lub nie umiem wybrnąć z sytuacji, które określam ale nie umiem uzasadnić ale tez najzwyklej nie mam do Ciebie zaufania (liczę na zrozumienie)
Fenix mogę powiedzieć to głośno. Gigantycznie mi pomagasz w tym bardzo dobrze ukazujesz moje reakcje. Dziękuję.
odskakując trochę od tego tematu (uciekając! heh bo mnie na razie zmęczył) niedługo impreza rodzinna i tak naprawdę nie chcę na niej być (nie chcę tego spięcia, nie chcę odwracać uwagi, nie chcę kontrolować w którym momencie podprogowo dochodzi do starć, nie chcę chodzić na palcach przed ciotką aby jej nie urazić – mało kto jest sobie w stanie wyobrazić jaki ma charakter, że w ogóle obcuje wśród ludzi) tylko nie wiem jak odkręcić (już potwierdziłem obecność)
Podprogowo to na pewno. Ale właśnie ostatnia relacja ta o której mówiłem, że dobrze mi się z tą osobą gadało (wspólne tematy) ale wciąż na mojej spinie (przeniosło się to też na wyniki badań w tym omdlenie gdzie ja nigdy nie miałem złych wyników a co ciekawe po odcięciu relacji wróciły do normy – brzmi jak jakieś dziwactwo (wymysł) ale tak było (być może jakiś zbieg okoliczności ja tego nie przyjmuję jako pewnika) . I wiesz nawet koledze powiedzialem o moich spostrzeżeniach a on na to 'ja tego nie zauważyłem u niej’, ale ja jestem pewien po dłuższym przebywaniu (ok. 6 miesięcy – nie była to relacja intymna) Przede wszystkim wyczuwasz to w kontakcie. wyczuwasz to w reakcjach a dopiero definicje (tutaj też zgodność). Takim dobitnym wskazaniem był też etap po zakończeniu, odcięciu. (pomijam takie kwestie jak reakcja na krytykę, bo to akurat nie zawsze jest wskazanie itp)
Mam trochę poczucie straty po tej relacji, że ’ miała rysy narcystyczne’ i skreśliłem. Jednak po czasie przestałem tak na to patrzeć, bo uznałem, że przecież gdyby nie miała rys narcystycznych (załóżmy na potrzeby teko toku rozumowania, ze miala) to przecież relacja mogłaby wyglądać inaczej, nie wszedłbym w nią.
więc podchodząc do tego czysto logicznie
- tak miała rysy narcystycznie
- nie, nie miała rys narcystycznych
bez znaczenia, która odpowiedź prawdziwa! rozumiesz? tyle, że jednak w kontakcie z psychologiem chciałbym by założył jako bazową, że się nie myliłem.
W negatywny? nawet nie wyobrażasz sobie jak wzrósł mój poziom zaufania do Ciebie po tym co napisałaś – rozumiem to doskonale (pomijam, że być może takie 'miarowanie’ zaufania z mojej strony nie jest zdrowe, ale tak to właśnie się odbywa). Wyjaśnię poniżej o co chodzi.
W swoim życiu napotykam właśnie takich ratowników i rozpoznaję ich, wiem , że nie chcą mnie skrzywdzić, ale im nie ufam dlaczego? bo właśnie nie znają siebie i zachowań (interakcji)
- Jednym z takich ratowników jest jedno z mojego rodzeństwa. Chce dobrze, wiem, że mnie nie chce skrzywdzić, ale przez to, że nie rozumie interakcji i przede wszystkim nie pracuje nad sobą a więc nie zna siebie moja relacja jest z nim obcinająca, bo nie umiem mu zaufać (podświadomie). Efektem tego jest właśnie takie odczucie (moje, że ssam choć mam czyste intencje a jego, że przychodzę gdy coś chcę)
- Drugą osobą, ratownikiem jest mój kolega. Jest to jedyna osoba z którym utrzymuję relacje dłużej niż dwa lata. Jest DDA po terapii i chodzi do psychologa, pracuje nad sobie i widzę, że z każdym miesiącem 'widzi’ więcej. Dużo pomaga mi zrozumieć, ale właśnie ma swoje ograniczenia – nie chodzi mi w tym momencie o idealnośc (w mojej ocenie ego nauczyciela) gdzie jest obcinający dla mnie w stylu 'rozumiem co chcesz powiedzieć, ale ja patrzę na to szerzej’ – dla mnie taka argumentacja bez argumentacji jest krzywdząca (umiem przyznać rację ale gdy jest uzasadniona) efektem tego jest to, że nie umiem mu do końca zaufać choć zwierzamy się sobie z bardzo osobistych spraw, czasami obcinam relacje co z kolei tworzy we mnie poczucie winy, że nie do końca jestem fair w tej relacji (przekazuję prawdę ale nie wszystko – co tworzy ten sam efekt, że go wykorzystuję)
- I teraz Ty. Mimo, że rozmawiam z Tobą od nieco ponad tygodnia posuwam się w rozmowie dalej niż z moim rodzeństwem czy kolegą, bo czułem, ze 'rozumiesz i znasz siebie bardziej tak samo z interakcjami’. W pewnym momencie napisałem, że Ci nie ufam i to działało na tej samej zasadzie jak w powyższych przykładach aż teraz napisałaś ten post i to odnowa 'zmiarkowało’ we mnie wyższy poziom zaufania do Ciebie. Do tego stopnia, że zacząłem olewać to, że dyskutujemy na otwartym forum. Być może takie 'miarowanie’ zaufania z mojej strony tak jak napisałem nie jest zdrowe, ale tak mam. I to jest Twoja zasługa natomiast moją jest to, że faktycznie rozmawiam z Tobą w prawdzie i szczerze to wywołuje naturalne reakcje.
Gdy chodzi o drugą część a więc o pomysł 'szofera’ to faktycznie byłby dla mnie super trening no bo przecież dwie siostry, które nie widzialy się pewnie z rok (choć nie mieszkają daleko od siebie) powinny mieć wspólny temat? (w zdrowych relacjach ludzie by mieli). Jedynie czego się obawiam to gdy moja Ciotka poruszy kwestię choroby mojego bliskiego a jak już napomni to zrobi to z pogardą i brakiem zrozumienia a to może spowodować, że ją po prostu wysadzę z auta (będzie mi to łatwo zrobić, bo już raz ją wyprosiłem z domu) – pomijam, że od matki już wyszły instrukcje 'do wszystkich wtajemniczonych’ by nie wspominać (chore relacje)
Trzecia kwestia to porównanie Twojej mamy to mojej ciotki. Nie licytując się w tym miejscu jeżeli tak jest to szczerze współczuję i rozumiem w tej sytuacji Twoje 'orzeczenie’ winy ze wskazaniem na matkę. oczywiście to nie tłumaczy Twojego ojca, bo np. odejść, ale rozumiem sytuację. (dorzucę tylko nie jako licytacje ale ukazanie zachowania mojej ciotki w stylu 'wyciągania tego, że komuś podarowała drobny prezencik przed 20 laty samemu przez ten czas otrzymując o wiele więcej albo potrafi wyciągnąć, że ktoś powiedział coś 20 lat wstecz)
I teraz zestawiając Twoją mamę z moją ciotką i przyrównując do tego moją matkę to muszę stwierdzić, że poziom inteligencji emocjonalnej mojej matki jest kilku-krotnie lepiej (pozytywnie) rozwinięty niż mojej ciotki. Potrafi odpuścić dla wyższych celów, nie jest aż tak ślepa, jest uciskająca, uparta, ale idzie tym 'zarządzać’, obciąć choć tak jak wspomniałem nacina, kaleczy . I mając to na uwadze plus to, że mój ojciec popijał już przed zapoznaniem się z moją matką mimo tego, że moja matka nie jest bez winy zdecydowanie utrzymuję większą winę mojego ojca ( w Twoim przypadku rozumiem winę Twojej matki – sama w innym wątku napisałaś, że każda sytuacja jest inna mimo, że bywa podobna)
Natomiast czym innym jest stwierdzenie faktu, że obecnie (gdy mój ojciec nie żyje) największym problemem jest dla mnie relacja z matką i ja to przyjmuję i rozumiem.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.