Jest mi bardzo bliskie to co piszecie. Bo sam mam z tym poważny problem, jeśli chodzi o ojca.
W przypadku syna [uzależniony od narkotyków – na leczeniu]. Chyba najbardziej mi pomogło mówienie o tym po prostu nie ukrywam jeśli ktoś znajomy pyta gdzie jest mówie, że na leczeniu podobnie było kiedy mieszkał ze mną i był czynnie uzależniony też o tym mówiłem. Wstyd był oczywiście i to co piszesz to poczucie winy też, ale nie były to uczucia tak paraliżujące i odbierające wolę do działania.
Wasze posty uświadomiły mi że wstyd jest moim problemem nadal mimo, że zmarł [chociaż niedawno]. Teraz dopiero uświadamiam sobie, że na pogrzebie toważyszyło mi uczucie ulgi, że już nie bedę się musiał wstydzić za to co robi. Ale też uświadamiam sobie, że ten mechanizm wstydu za ojca przenoszę na relacje z innymi ludźmi zwłaszcza bliskimi. I chyba dlatego dopiero teraz zacząłem chodzić na spotkania DDA, już po jego śmierci. Wcześniej Wstydziłem się przyznać, że mój ojciec to alkoholik
