Z materiałów wspólnoty DDA (samopomocowych grup wsparcia)

-Czyż wspólnota DDA nie jest miejscem, gdzie ludzie siadają w koło, winiąc rodziców za wszystkie swoje problemy?

– Nie. Wspólnota DDA jest miejscem (programem) stworzonym po to, aby ułatwić Ci zidentyfikowanie kłopotliwych obszarów Twojego bieżącego życia (np. praca, związki, intymność, itp.), oraz żeby dopomóc Ci w zrozumieniu, skąd Twoje problemu pochodzą i jak sobie z nimi radzić.
DDA jest programem zmian. Zgoda, jest również programem rozpoznawania sytuacji złego traktowania i zaniedbywania Ciebie w przeszłości, ale to nie wszystko. Może pomóc Ci dostrzec, jak złe traktowanie wpłynęło na Ciebie, czego nauczyłeś się o sobie i o świecie, oraz jak przekonania nabyte na skutek tamtych doświadczeń mają niszczący wpływ na Twoje obecne życie.
W pewnym sensie, można powiedzieć, że program DDA jest nauką znaczenia modlitwy o „pogodę ducha, abym godził się z rzeczami, których nie mogę zmienić, odwagę, abym zmieniał rzeczy, które mogę zmienić i o mądrość, abym odróżniał jedne rzeczy od drugich.”
Uznając prawdę o naszym wczesnym życiu, uwalniamy się od ciężaru kłamstwa. Uwalniamy się od ciężaru konieczności milczenia na temat naszych rodzinnych tajemnic. Przecież nie możemy zmienić tego, co było.
Odwaga zmieniania w moim dzisiejszym życiu, rzeczy, które mogę zmienić, jest bardzo istotna. Część tej odwagi przychodzi po prostu z wiedzy, że zmiany są możliwe. Ucząc się, rzeczywiście uzyskuję możliwość wyboru. Nauka, jak rozpoznawać możliwości i dokonywać wyborów jest ważną częścią zdrowienia w DDA.
Dzieci są naturalnymi uczniami. Uczą się na wiele sposobów. Dzieci uczą się przez doświadczenie, poprzez obserwację i od ludzi wokół nich. Wszyscy ci ludzie są ich nauczycielami. W naszych alkoholowych i dysfunkcyjnych rodzinach nauczyliśmy się wielu rzeczy o świecie, o ludziach i o nas samych. Nie wszystko to jednak jest prawdą i wiele z tego, czego się nauczyliśmy jest dla nas szkodliwe i bolesne. Niektórzy nauczyli się, że są źli. Niektórzy nauczyli się, że są jakgdyby w ciągłej podróży. Niektórzy nauczyli się, że mogą być używani jako worek treningowy, fizycznie lub uczuciowo. Inni nauczyli się, że są zawsze odpowiedzialni za wszystko, co się nie udaje. Niektórzy nauczyli się, że są całkowicie samotni. Wielu nauczyło się, że muszą „zarobić” na każdą miłość, jaką mogą spotkać na swojej drodze. Większość z nas nauczyła się, że nie jesteśmy „wystarczająco dobrzy”, albo że jesteśmy bezwartościowi, a wielu nauczyło się, że właściwie nie istnieją.
Dzieci, które wyrosły w zdrowo funkcjonujących, emocjonalnie bezpiecznych domach uczyło się rzeczy, których my nie mieliśmy żadnych szans się nauczyć. Wiele rzeczy można się nauczyć poprzez bezpośrednie oddziaływanie w prawidłowej rodzinie, rodzinie, jakiej nigdy nie mieliśmy; są to rzeczy potrzebne do prawidłowego funkcjonowania oraz fizycznego i emocjonalnego zadbania o siebie w dorosłym życiu. Wielu z nas nigdy się nie nauczyło, że mamy jakiekolwiek prawa. Wielu z nas nigdy się nie nauczyło, jak się bronić. Wielu z nas nigdy się nie nauczyło, jak powiedzieć „nie”. Wielu z nas nigdy się nie nauczyło, jak bawić się i żartować. Wielu z nas nigdy się nie nauczyło, jak to jest czuć się bezpiecznie. Niektórzy z nas nigdy się nie nauczyli, jak prawidłowo jeść, gotować, sprzątać lub organizować sobie pracę. Niektórzy z nas nigdy się nie nauczyli, że obietnice są do tego, aby ich dotrzymywać. Większość z nas nigdy się nie nauczyła, że sami w sobie przedstawiamy jakąkolwiek wartość.
Zadaniem DDA jest uwolnienie nas od tego, co poznaliśmy w dzieciństwie, a co jest bolesne i szkodliwe dla nas i dla innych, a także dopomożenie w wykryciu tych spraw. W naszej wspólnocie odnajdujemy to, czego nie udało nam się znaleźć w dzieciństwie, tak, aby dać sobie sposobność zapoznania się z tym w dorosłym życiu. DDA uczy nas, jak przerwać cykl przemocy, emocjonalnego wykorzystywania lub zaniedbywania, tak, aby nie przenosić tego na nasze dzieci i na ich dzieci. W DDA uczymy się, jak żyć w zdrowy sposób, z pożytkiem dla siebie zamiast przeciw sobie.