-
Trochę to przypomina taniec chchołów: nałogowca kochania i unikacza bliskości. O czym pisze Pia Mellody w książce „Toksyczna miłość”. Wybieranie tego jedynego toksycznego na 10 (domniemanie) zdrowych, to niewątpliwie głęboko zakorzeniony problem. Chyba nie da się tego zmienić bez przemiany siebie – zrozumienia, dlaczego wchodzimy w ten schemat (co nas przyciąga do „obiektu”) i powolnego wyswobadzania sie z tego dzięki pracy i uważności.
Pomijając to, że pozostali pewnie też nie są zdrowi na 100%, ale jednak tej niezbędnej cechy przyciągającej nie posiadają.
Dodam jeszcze, że słyszałem od niektórych kobiet, że obojętność mężczyzny bywa czynnikiem pobudzającym ich zainteresowanie. Jednak oceniam (przyznając sobie na potrzeby wątku takie prawo) te kobiety, jako dość zaburzone w sferze relacyjnej.
@Moja_nawa, zgodnie z regułą o stylach przywiązania ktòrą ostatnio przedstawiła Magda z selfmastery przede wszystkim chodzi w tym aby uniknąć bliskości. (co ciekawe a to wydawałoby się paradoksem osoba o stylu lękowym ròwnież do tego dąży)
Osoba o stylu bezpiecznym dla osoby o stylu poza bezpiecznym ( lękowym lub unikającym) z racji, że jest przewidywalna, nie szuka skokòw emocjonalnych wydaje się nudna a wydaje się nudna nie dlatego, że jest nudna a dlatego, bo osoba o stylu poza bezpiecznym szuka toksyny (jest od tego uzależniona). – proponuje ostatnie nagranie Magdy na selfmastery.pl
@Jakubek ròwnież dziękuję za wpis o przyczynach nieumiejętności wchodzenia w bliską relację. Jest dla mnie bardzo przydatny. O niektòrych przyczynach wiedziałem o innych nie, ale przede wszystkim bardzo przydatnie to spiąłeś przez co staje się on dla mnie taką ściągawką.Ktoś tu napisał, by rozmawiać o swoich trudnościach z partnerem. Odważyłam się wyartykułować swoje obawy w ostatniej relacji. Zostałam zaakceptowana, ciepło przyjęta – i cóż? Okazało się, że to tylko po to, by mnie wykorzystywać, okradać i oszukiwać. A byłam tak zachwycona, że mam wreszcie upragnioną normalność, faceta,który nie nagabuje mnie od pierwszego spotkania seksualnie, który widzi we mnie nie tylko seksualny obiekt, który nie zmusza mnie do skracania dystansu wbrew mojej woli.
Szczęście w nieszczęściu, że mimo wszystko nie odważyłam, się naprawdę, do końca zakochać w tym człowieku, więc było mi odrobinę łatwiej z niego zrezygnować.
Zostało mi poczucie, obawa, że normalność to jednak dla mnie sprawa niedostępna. Że nie warto już próbować.
@Martini to ciekawe jak punkt widzenia jest ròżny w zależności od punku siedzenia.
Czytając Twòj wpis. Pomyślałem sobie.
'Ona przynajmniej spròbowała, podjęła ryzyko a Ty (słowa do siebie)? (w ostatnim czasie nie chcę sobie dowalać i nie powiedziałem Ty tchòrzu ;-))
Zbliżenie się i otwarcie na drugiego człowieka jest ryzykiem i co do zasady ludzie w bliskiej relacji nie krzywdzą się mimo, że mają wiele okazji choćby dlatego, że poznają swoje słabe strony i wiedzą na ktòry guzik nacisnąć. (w niezdrowej relacji ludzie siebie krzywdzą i nigdy nie ma co takiej żałować przy spisywaniu na straty)
Jest coś takiego jak mòwienie, myślenie i działanie. (ludzie często zamazują te trzy sprawy a tak naprawdę są to trzy ròżne etapy)
Ty jesteś na etapie działania i jesteś bogatsza o kolejne doświadczenie, tak doświadczenie, bo gdy pracujemy nad sobą to zaczynamy patrzeć z innej perspektywy i wyciągamy wnioski, uczymy się.
Ja zostałem na etapie mòwienia i myślenia o tym (bliskości) i patrząc życzliwie na siebie to też już sporo, ale najważniejszy etap to działanie, bo jego brak to usztywnianie się i czytając Twòj wpis pomyślałem 'Ona przeszła z mòwienia, myślenia do działania’, podjęła ryzyko.
No, nareszcie! Od kilku dni mam problem z zalogowaniem na tej stronie i wreszcie się udało.
Mnie frapuje ten mechanizm przyciągania, o którym tyle słyszę i czytam. Mimo że czytam i słyszę, nie mogę pojąć, jak to się odbywa, jak to działa, co takiego robię lub nie robię, że przydarzają mi się określone sytuacje.
Ja w ogóle nie wiem, co to znaczy „wejść” w związek. Byłam raptem w dwóch i to były osoby, które się zainteresowały mną, a ja ich nie odrzuciłam. Obie okazały się fatalnym wyborem.
Pisze się, żeby nie wchodzić w relacje, gdzie pojawiają się sygnały ostrzegawcze itd. Zgadzam się z tym w pełni, ale wiecie… Zostaje mi takie poczucie, że po odrzuceniu ty osób – nie zostaje nikt. Nie interesuje się mną pies z kulawą nogą.
Godzę się z ewentualnością życia w pojedynkę, potrafię być sama, a mimo to cieszyć się życiem, ale też nie godzę się na to, że może sama siebie sabotuję. Z tego co czytam, sami „robimy” coś, co sprawia, że relacje nie wychodzą. Za Chiny nie mogę rozwikłać, to takiego robię ja.
Brak mi też zaufania do samej siebie. Nie wiem, które moje zachowania są zdrowe, a które już nie. To stawiam granice bardzo ciasno i z byle powodu się wycofuję ze znajomości, to znowu w obawie, że może przesadzam, dopuszczam do niekomfortowych sytuacji. Trudno to precyzyjnie opisać.
Byłam na randce z facetem, randka praktycznie była w ciemno. Bardzo niezręcznie się czułam brana za rękę, mijająca przechodniów, znajomych, których w małym mieście mam pełno. Nie dałam się pocałować, bo z obcymi tego sobie nie wyobrażam. Oczywiście zostałam odrzucona. Inny gość po pierwszym spotkaniu palnął, że chciałby się ze mną kochać i to wystarczyło mi, by go zdyskwalifikować.
Gdy wreszcie po licznych przemyśleniach postawiłam na otwartość i rozmowę, zostałam zaakceptowana i zrozumiana. Zachwycałam się, że wreszcie mam normalność. Tymczasem „normalny” pan okazał się alkoholikiem i oszustem. To był ten drugi związek w moim życiu, chociaż nie odważyłam się i tu zaufać i nie nazywałam tego związkiem.
Boję się po raz kolejny próbować, żeby znowu tak bardzo się nie pomylić. Boję się, że coś ze mną grubo nie tak.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.