Dużo wątków mi się otworzyło z tym, co napisałaś. Mam wrażenie, że to się wiąże najbardziej z twoimi oczekiwaniami wobec terapii.
Ja miałem nadzieję, że terapia mi pomoże w problemach jakie miałem w związku, i że poza tym będzie mi lepiej. Związek zdecydowałem zakończyć, więc trudno ocenić czy to mi się spełniło, ale faktycznie lepiej mi się żyje.
Nie opuściły mnie emocje, także te schematy z dzieciństwa, to nie jest taki bezwzględny spokój, że nic mnie nie rusza i nie mam problemów. Mam, każdy pewnie ma, ludzie z funkcjonalnych domów też. Pewnie, że jest nam (DDA/DDD) trudniej. Słyszę w tym żal, że wymaga to od ciebie więcej wysiłku, i to jest coś, co mi terapia dała – możliwość wyrzucania z siebie tego żalu w takim gronie, że nikt tego nie wyśmiewał ani nie podważał. Nawet bym powiedział, że to był etap przeżywania prawdziwej żałoby, gdy sobie uświadomiłem ile rzeczy straciłem dorastając w takim domu.
Nam na terapii powiedzieli wprost, że takie dzieciństwo zdarzyło się nam naprawdę i to się już nie zmieni. To takie dość przygnębiające było. Ale też powiedzieli, że terapia też z nami zostaje na zawsze. I tak rozumiem dorosłość właśnie – cokolwiek się zdarzyło bez mojej decyzji, zostaje i nie mam na to wpływu, ale teraz mogę już decydować i to też ma wpływ na moje życie. Mogę się uczyć z innych wzorców niż dom i z własnego doświadczenia, i tak właśnie robiłem między innymi na terapii. Dzieciństwo się skończyło, ale moje życie trwa. To nie jest taki zerojedynkowy obraz, że jesteśmy skazani na powtarzanie wzorców z domu, ani też że wystarczy chcieć i wszystko się cudownie zmieni.
Po terapii rozmawiałem z przyjaciółmi – i tymi, których poznałem w trakcie i z innymi – uczestniczyłem w zajęciach związanych z pracą z ciałem, nawet próbowałem mitingów, więc trudno mi powiedzieć, że sam. Korzystałem z narzędzi, których się nauczyłem i wyćwiczyłem na terapii, więc tym bardziej można powiedzieć, że z cudzą pomocą i wsparciem.
Nie wiem dlaczego masz takie emocje wobec facetów. Nie zawsze nawet wiem dlaczego ja mam takie a nie inne emocje akurat i bardzo mało z dzieciństwa pamiętam. Skupiam się jednak nie na rozumieniu i przypominaniu, tylko raczej jak już mam kontakt z tymi emocjami, to sprawdzam co dla siebie mogę w tej sytuacji zrobić. Bo nie chodzi o to, co ktoś ci powie, tylko czy sama sobie chcesz to dać i czy innym pozwolisz. Sama widzisz, że to nie od gadania mężczyzn zależy w co wierzysz i jak się z tym czujesz.
Ja jestem świadomy skąd jest np. moja duża potrzeba kontaktu. Ale to nie sprawiło, że nagle ludzie częściej zaczęli się ze mną spotykać, moje potrzeby nadal pozostały takie, jak w dzieciństwie, a w czasie pandemii szanse na spotkania są tym mniejsze. Ale nauczyłem się nie czekać na ludzi, tylko zajmować sam sobą, jeśli nie reagują na moje zaproszenia. To się wiązało z przeżyciem na terapii bolesnego rozczarowania, że ile bym się nie starał i nie czekał, to i tak inni ludzi decydują po swojemu. Być może wierzysz jeszcze, że ktoś ci powie wreszcie coś, co cię przekona i uszczęśliwi, ale nikt nie ma takiej mocy moim zdaniem. Natomiast sobą zająć się mogę zawsze i okazywać sobie zrozumienie, miłość czy uwagę.
Wydaje mi się, że terapia nie sprawi, żebyś czegoś nie czuła albo zaczęła czuć. Emocje są w tobie takie, jakie są. Ale można się ich wstydzić, uciekać od nich, dowalać sobie za to, że jest się takim a nie innym, i to jest automat z domu, a można też nauczyć się ich słuchać, iść za nimi, i w ogóle dbać o siebie jak się potrafi. Dzieci też się tego uczą, jeśli mają fajny dom, więc się da nauczyć. Ja się nauczyłem tego trochę bardziej niż przed terapią i o to właśnie mi chodziło, nie jest za późno, żeby się tym zająć. I uczę się nadal, bo chcę, żeby było mi jeszcze lepiej, i to nie wypierając się żadnych swoich emocji.
