-
Drogie Panie
Nie próbujcie doprowadzić do tego, żeby Wasze dziecko lub dzieci znienawidziły własnego ojca. Odgrywając się na partnerze, odreagowując w ten sposób swoją złość krzywdzicie tak naprawdę swoje dzieci.Jeżeli uważacie, że nic dobrego nie wniósł do Waszego życia, to pomyślcie jak ono by wyglądało bez dzieci, których jest ojcem nawet jeżeli nie sprawdza się w tej roli, czy roli partnera.
To prawda, że równie dobrze kto inny mógłby być ojcem ale wtedy to byłyby także zupełnie inne dzieci. A kochacie przecież te które są a nie te które mogłyby być.
I jeżeli faktycznie nie znajduje się czegoś pozytywnego o czym można by było powiedzieć, to powiedzcie swoim dzieciom, że jesteście wdzięczne ich ojcu za to, że są one w Waszym życiu. Dzięki temu będą mogły znaleźć coś pozytywnego czego będą mogły się uchwycić i może łatwiej im będzie sobie poradzić.
Dziecko zawsze będzie kochało rodzica jako rodzica. Z czasem jedynie na skutek niewłaściwego zachowania rodziców próbujemy złością, nienawiścią przykryć tą wewnętrzną naturę miłości do rodzica. I to jest największym powodem cierpienia. Rozdźwięk między tym co podświadome i naturalne a tym co racjonalne.
Ps
Was Panowie także się to dotyczy w jednakowym stopniu😉
Fenix: Czego się jeszcze dowiedziałam przez te dwa lata?
Tego, że niektórym mężczyznom wydaje się, że samotna kobieta będzie łatwym kąskiem, bo z pewnością jedynym o czym marzy to jest mężczyzna, bez którego nie może oddychać. Dzięki czemu łatwo sobie załatwią krótszą, bądź dłuższą chwilę przyjemności, bez większego wysiłku.
W wielu sprawach się z Tobą zgadzam, ale to co tutaj piszesz, to tylko młode wilczki tak myślą 😉 Jeżeli kobieta jest bez związku od kilku tygodni lub miesięcy, może być to dobry czas, żeby się z nią związać. Jeżeli od kilku dni – nie należy nawet próbować, bo mentalnie jeszcze tkwi w starej relacji. Jeśli od kilku lat – lepiej zostawić ją w spokoju, gdyż istnieje zbyt duże prawdopodobieństwo, że po takim czasie w samotności do żadnego związku nie będzie się nadawała.
Będzie jej brakowało tego, co ktoś kiedyś nazwał „umiejętnością chodzenia w jednym zaprzęgu”. Przez analogię do koni – koń przyzwyczajony do tego, że ciągnie wóz sam, chodząc w podwójnym zaprzęgu bardzo łatwo może uderzyć nim w drzewo. Idąc w parze „środek drogi” (zwykłe sprawy i problemy) bierzemy razem 🙂
Oczywiście, zależy też, który miałby to być związek. Duża część kobiet do pierwszego poważnego związku jest zawsze gotowa. U większości z nich jednak przebiega to wg schematu: zły związek – zły związek – samotność – zły związek – samotność – samotność – samotność… Czyli w zasadzie bez dobrego związku potrafią się przez całe życie obyć 😉
Poza tym wszystko jest dobrze, dopóki tylko na płaszczyźnie mentalnej, dopóki tylko się o tym gada. W praktyce już nie jest tak lekko. Na przykład gdy jestem w pracy z kilkoma sympatycznymi koleżankami, uśmiecham się i niby wszystko jest OK – ale coś jednak nie gra, jest we mnie jakieś napięcie i one to jakoś wyczuwają. Nie wiem – czy mam wypisane na czole wszystkie moje nieudane związki i karkołomne próby związków (czytaj: rozczarowania), albo informację o tym, że osobą, która mnie najbardziej w życiu skrzywdziła i wykorzystała, była kobieta (czytaj: moja matka)?
Jedyna pociecha w tym, że w naturze tak naprawdę nie potrzeba nikomu, żeby miał wybierać z 80 potencjalnych partnerów. Wystarczy, żeby przez jego/jej wyniesione z doświadczeń dysfunkcje, „seks tylko po ślubie”, „nie lubię brunetek” i inne sztuczne bariery przebiła się tylko jedna, odpowiednia osoba.
A czy mężczyźnie po kilku nietrafionych związkach łatwo iść w jednym zaprzęgu? Czy nie obawia się, że na skutek przeciągania nie wyrżnię głową w drzewo lub coś innego? 🙂
Jeszcze odnośnie prowadzenia przez mężczyznę. Fajnie jest być prowadzoną ale nie każdemu warto dać się prowadzić 😉
To prawda, ślady przeszłości jeszcze są. Jednak to już nie jest blokada a raczej ostrożność wynikająca z rozwagi. 🙂
Nie pojechałam po stereotypach, bo w mojej wypowiedzi było jedynie przypuszczenie a nie założenie czegoś z góry. O czym świadczy użycie słowa „może”. 🙂
Przewodnictwo to nie to samo co dyktatura. Przewodnik uwzględnia zdanie swoich doradców. Dyktator, despota tego nie robi, narzuca innym swoje zdanie, pozostając ślepym. I w tym kontekście prowadzenie przez mężczyznę to nie jest bzdura. 😉
Ps
Czy pisząc o tym, że kobieta będąca kilka lat sama nie nadaję się do związku chciałeś się dowiedzieć jaka będzie moja reakcja, po tym jak napisałam o swojej prawie dwuletniej samotności? 🙂
Fenix, może tak, może nie, niech to pozostanie moją tajemnicą 🙂 Może ciekawość mnie zżera, kim że możesz być, jeśli się widywaliśmy gdzieś na warszawskich mityngach. A może chciałem Cię tak delikatnie szturchnąć, że tak fajnie opowiadasz o tej swojej „oswojonej” samotności, ale może gdzieś na świecie właśnie ktoś na Ciebie czeka… 🙂
Od wielu lat słyszę o Bogu/Sile Wyższej, ale są rzeczy, które wybitnie podkopują moją wiarę w Niego. Bo czyż nasz świat nie jest urządzony w niektórych aspektach zupełnie do chrzanu?
Dobre kobiety, córki nieobecnych ojców-drani, często trafiają na buraków, którzy traktują je jak lalki do seksu i tłuką. W skrajnych przypadkach powstaje z tego sensacyjny tytuł do prasy lub dodatkowa mogiłka na cmentarzu.
Dobrzy faceci, niestety, często wychowywani i nadużywani przez zaborcze matki, przeważnie trafiają na straszne zołzy. W skrajnych przypadkach może któryś z nich pęka i wtedy na świat trafia kolejny seryjny morderca.
Po zaleczeniu ran ze swoich nieudanych związków dobre kobiety i dobrzy mężczyźni najczęściej spędzają resztę życia w samotności, z przyczyn obiektywnych (np. brak miejsc, gdzie można poznać kogoś) i/lub z obawy przed kolejną „wtopą”.
I jak ten świat ma się stawać lepszym miejscem???…
Moim skromnym zdaniem fakt, iż „DDA/DDD mają problemy w bliskich związkach” to najważniejsza i najtrudniejsza z naszych cech. Potem długo, długo nic…
Choć ja sam może nie mam aż tak wielu powodów, żeby narzekać – zaznałem w swoich związkach miłości lub zauroczenia, wzajemnego szacunku i przyjaźni, emocjonalnej lub intelektualnej „klasy” partnerki, bliskości i intymności, daru rodzicielstwa. A że większość z tych zjawisk, niestety, nie współistniała w tych samych związkach (np. małżeństwo z miłością i szacunkiem, ale bezdzietne; szczęśliwe rodzicielstwo w nietrafionym związku), to już materiał na odrębną opowieść… 🙂
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.