Dzięki, że zapytałaś. Mnie jest ciężej tej jesieni, jak chyba każdej. Dziś mam gorszy dzień, poczułem się przez kogoś zlekceważony i nagle przypomniała mi się kolejna porcja szczegółów z dzieciństwa, do których zwykle nie mam żadnego dostępu. Poczułem ogromny żal i złość, bo w domu też się czułem strasznie lekceważony.
Najchętniej bym wlazł pod kocyk i się przytulił, niestety nie mam do kogo, a gadać mi się mało chce – zwykle to mi bardzo pomaga, ale nie jest to teraz moja główna potrzeba. Powłóczyłem się za to po mieście wieczorem, napisałem do kilku bliskich osób i niektóre mi odpisały, co trochę mi pomogło, a teraz chyba faktycznie wpełznę pod kocyk i pozwolę wewnętrznemu dziecku jeszcze trochę się wyżalić w takich bezpiecznych warunkach. Mój dorosły cierpi z powodu bezradności, bo nie wiem jak jeszcze mogę zająć się tym bólem dziecka. Najtrudniej było mi wysłuchać tego żalu, a jednocześnie nie pozwolić żeby się mściło na innych ludziach pod pretekstem różnych bieżących przykrości. Jestem o tego mocno obolały, ale dumny, że to się udało bez pacyfikowania żalu dziecka.
