-
jak już przejrzałaś na oczy i zobaczyłaś prawdziwą naturę swojej matki to dobrze, teraz po prostu się jej nie daj więcej gnoić. Na tyle na ile możesz zajmij się swoim życiem i po prostu nie dawaj jej pożywki, nie informuj o istotnych wydarzeniach ze swojego życia żeby po prostu nie było to wykorzystane przeciw Tobie.
Jest taki gatunek człowieka-pasożyta, który będzie Cię umniejszał, krytykował i poniżał tylko po to żebyś była pokorna, uległa i nie kwestionowała pasożytniczej sytuacji w której jesteś tylko dawcą. Jeśli coś dla niej zrobisz to nawet dziękować nie musi bo przecież to naturalne że Ty musisz być na jej zawołanie i dbać o jej potrzeby, prawda? A jeśli zwrócisz uwagę że jej krytyka jest bolesna i niesprawiedliwa to zrobi z Ciebie wariatkę, że to przecież nie krytyka tylko matczyna troska (tylko Ty taka niewdzięczna i podła, jak zwykle)
Nie wiem co Ci radzić bo sam też mam nieco podobny kłopot i nie znalazłem rozwiązania jeszcze. Domyślam się że potrzebujesz wsparcia ze strony najbliższych ale musisz poszukać go gdzieś indziej, od matki cały czas będziesz dostawać zatrute jabłka. Nie daj się zwieść, ona nie robi tego niechcący, możesz mieć momenty zwątpienia że może chodzi jednak o matczyną miłość, że ona chce Twojego dobra tylko trochę nie umie tego okazać – sorry, bzdura, ona chce żebyś tak myślała, żebyś nadal zabiegała o jej akceptację albo choć dobre słowo, i żebyś ciągle była na tyle malutka i niepewna siebie żeby mogła z Tobą robić co chce.
Jeśli musisz z nią być na codzień to przynajmniej nie dawaj jej dostępu do swojego życia, nie wtajemniczaj we wszystko, nie pokazuj że zależy Ci na jej akceptacji. Nic złego się nie stanie jeśli nie wykonasz jej poleceń, nie musisz się tłumaczyć ze swoich decyzji, nie musisz usprawiedliwiać się przed nią że 'nie umiesz podejmować decyzji’ ani tłumaczyć z tego że nie radzisz sobie w życiu. Sorry ale to nie Ty porzuciłaś swoje dziecko i to nie ty spędzałaś czas na piciu gdy rodzina Cię potrzebowała więc niech mamusia lepiej siedzi cicho.
PS Oczywiście może się zdarzyć że mamusia jest bardzo wygadana i potrafi z Ciebie zrobić zero przy każdej okazji, zachował bym sobie więc w pamięci to co wyżej żeby się odwinąć. Ona doskonale wie czego nie chce usłyszeć na swój temat.
Też słyszałem „Nie zajmuj się głupotami!”, kiedy ojciec przyłapywał mnie nad inną książką niż podręcznik szkolny. Sam nie czytał nic poza ksiażkami fachowymi związanymi z zawodem.
Tymczasem ucieczka w fikcję literacką była dla mnie jedynym ratunkiem przed opresyjną rzeczywistością tego domu. Doszło do tego, że zamieniłem się w konspiratora i przygotowywałem sobie zawsze z boku na biurku otwarty podręcznik, a potem czytałem ulubioną książkę z jednym uchem nastawionym na dźwięk klamki w drzwiach. Kiedy klamka szczęknęła, błyskawicznie odrzucałem książkę i chwytałem podręcznik, udając, że się uczę. Czasem jednak spóźniałem się z reakcją i wtedy byłem karany. W ten sposób moje ulubione zajęcie – czytelnictwo – stało się działalnością zakazaną i ryzykowną niczym podkładanie bomby na torach kolejowych. Nie zniszczyło to we mnie miłości do książek, ale na pewno naznaczyło ją ciemną chmurą grzechu, bo wiedziałem, że robię to wbrew woli jednego z rodziców. Matka za to kochała książki i kupowała mi ich pełno – czyli jakby zaopatrywała mnie w trotyl do produkcji bomb.
Ojciec za to interesował się piłką nożną. Podczas meczu siadał przed telewizorem i zachowywał się tak, jakby był na stadionie. Próbował bezskutecznie rozbudzić we mnie fascynację wynikami miejscowego zespołu, położeniem w tabeli, liczbą punktów, itp. Kiedy się od tego wykręcałem, słyszałem „No tak, z ciebie już nic nie będzie.”, „Choć raz byś zainteresował się czymś porządnym.”, „Tobie tylko głupoty w głowie.”, „Mamusia z ciebie babę zrobiła.”, itp. Matka nie znosiła piłki nożnej.
Mimo to byłem dobrym dziecięcym piłkarzem. Jednak zainteresowanie ligowym footbolem do dziś uważam za prymitywny rys męskiej natury.
Do dziś mam problem ze wskazaniem co lubię robić. Nikt mnie nigdy o to nie spytał w procesie wychowawczym. Nie sprawdzał tego. Raczej wtłaczał mi w głowę własne przekonania. W dorosłym życiu nie potrafiłem już do tego dotrzeć. Raczej szarpałem się, próbując tego, co jak widziałem, robią inni. Uznawałem, że i mnie musi to dawać radość, skoro im daje – tak jednak nie było.
Od pewnego czasu odbudowuję swoje poczucie tożsamości, stawiając na drobne sukcesy, a nie od razu efekt wielkiego WOW! Nawet odkrycie, że lubię spacery po lesie w towarzystwie przyjaznych ludzi było dla mnie zaskoczeniem.
Odstawiłem za to książki, które w moim życiu pełniły rolę alkoholu. No i na footbol ligowy nadal mam alergię.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.