Dzięki za troskę, doceniam to i pewnie nie jest ona zupełnie nieuzasadniona, bo tak, nie zawsze stawiam samą siebie na pierwszym miejscu, chociażby pod kątem pracy – gdy siedzę po godzinach, pomimo że mi za to nie płacą. Być może jeszcze małymi krokami, ale walczę z tym. Akurat tak się składa, że w tej walce – z przepracowaniem pomagał mi też On (wiem wiem, znów o nim :)), bo często zwracał mi uwagę abym tyle nie siedziała i rzeczywiście mnie to motywowało, żeby coraz częściej stwierdzać „walę to, idę do domu, resztę zrobię jutro”. Przykład nr 2: pewnego razu został mi zlecony w pracy duży projekt do zaopiekowania się (który wymagał sporego zaangażowania się), gdy mu o tym powiedziałam, On sprytnie zagadał z prezesem, że sam chciałby przy tym projekcie pracować i wziął go ze mnie na siebie i choć na początku nie chciałam, żeby to robił, po czasie przyznałam mu rację i byłam za to wdzięczna. Więc nie było tak, że to tylko ja ratowałam non stop jego, On też w pewien sposób ratował czasem mnie.
I czy obrałam sobie za cel życiowy ratowanie jego? Nie, nie wydaje mi się, widzę to raczej tak, że na początku naszej znajomości był w znacznie lepszej formie i dużo więcej rozmawialiśmy. A każda ta rozmowa wnosiła duży uśmiech na moją twarz, dawała mi dużo ciepła i po prostu uszczęśliwiała. Sądzę więc, że to była też w pewnym sensie walka/ próba aby ten stan przywrócić, aby znów czerpać z tych rozmów. Czy zatem sprawianie, że On poczuje się lepiej było czymś co robiłam bezinteresownie? Nie, zdecydowanie nie.
Poza tym ja lubię uszczęśliwiać innych, sprawiać, że na ich twarzach pojawi się uśmiech, a w przypadku osób, na których mi zależy daje mi to jeszcze 10x większą radość. Niesamowicie byłam dumna z siebie i szczęśliwa, kiedy udało mi się z pomocą znajomych zorganizować dla Niego firmowe wyjście pożegnalne i przygotować mega spersonalizowany prezent, podczas którego otwierania widziałam na jego twarzy szczery uśmiech, a na koniec też zakręconą w oku łezkę wzruszenia. I udało nam się to mimo pewnych przeciwności losu, jak np. to, że na kilka dni przed złamałam rękę w łokciu i trafiłam do szpitala, a wyszłam z niego w dniu imprezy. Takie chwile, kiedy sprawiam, że „niemożliwe staje się możliwe” dają mi wielką satysfakcję i według mnie dla nich warto czasem się trochę poświęcić.
Owszem, piszę w całym tym wątku mnóstwo o Nim, trochę dlatego, że jednak przez rozmowę z Wami chciałam właśnie jego bardziej zrozumieć. Ale nie ukrywam też tego, że stał się trochę moim światem. Czy była to miłość? tego słowa nie odważyłam się jeszcze użyć nawet przez samą sobą, ale na pewno było/jest to zakochanie. Być może odczuwane nieco silniej ze względu na fakt, że wcześniej dłuższy czas byłam sama (na początku mi to nie przeszkadzało, później trochę zaczęłam odczuwać brak kogoś obok) i być może dlatego tak usilnie nie chciałam tego wypuścić z rąk.
Ale uspokajam, mam też własne dążenia i zaspokajanie ważnych potrzeb, przykład – za kilka miesięcy odbieram klucze do własnego mieszkania, a jak tylko to nastąpi moją głowę zapełnią myśli dotyczące wykańczania i urządzania 🙂
W każdym razie Wasze uwagi na pewno biorę pod uwagę i pomimo, że trochę i siebie, i jego jeszcze przed nimi bronię, nie chcę stwierdzać, że są w 100% adekwatne, to na pewno się będę jeszcze nad nimi pochylać i analizować. Na pewno jednak zapaliły one już jakąś kontrolną lampkę, która mi mówi aby na siebie uważać. I ogólnie tak na podsumowanie tego dzisiejszego wywodu powiem Wam, że mimo wszystko jestem wdzięczna za tą całą sytuację – poznanie Jego, jego problemu, zagłębienie się w tą tematykę syndromu DDA, depresji, ogólnie zdrowia psychicznego. Więcej o tym ostatnio czytam i dostrzegam jak ważne jest zarówno aby ogólnie o zdrowiu psychicznym mówić szerzej w społeczeństwie, aby nie był to temat tabu, jak i żeby myśleć o nim w kontekście samego siebie. Mnie na pewno całe to poznawanie, jak i ta rozmowa z Wami zmusiła do pewnych refleksji i nawet do zastanowienia się czy nie podjąć się samej wizyty u psychologa (i nie chodzi mi tu już o dalszą analizę tego związku i Jego zachowania, ale o nieco głębsze poznanie siebie i przeanalizowania skąd się biorą niektóre moje zachowania). Więc w całej tej historii odnajduję też plusy.
