-
Z tej historii wynika jednak, że rodzice nie starają sie, tak jak mogliby się starać. Sa zablokowani na „problem” rodziny. Mimo to zrozumiałe jest, że ich tłumaczysz, będąc i czując się ich dzieckiem. Coś dobrego przecież też ci dali.
Samookaleczanie się świadczy jedna o dużym wewnętrznym sprzeciwie na to co się dzieje.
Jesteś od niedawna pełnoletnia, wiec możesz już zacząć sama szukać pomocy. Rodzice chyba jeszcze nie dojrzeli do tego, by zmierzyć się z tą sytuacją. Ale Ty możesz o siebie zadbać już teraz, tym bardziej, że za chwilę może dalsza edukacja i ważne wybory życiowe. Zacząłbym od pogadania z zaufanym profesjonalistą/terapeutą – ta pani pedagog może być dobrym punktem wyjścia. Może kogoś sprawdzonego poleci. Może wskaże, czy są w okolicy grupyn samopomocowe w rodzaju AlAnon, Alateen lub grupy dda. W takich grupach ludzie sporo wiedzą o różnych metodach wsparcia.
Mam przyjaciółki dda, które dziś, będąc już sporo po trzydziestce, kiedy je spytać, kto w młodości najbardziej im pomógł, podał rękę lub nakierował życiowo, wspominają właśnie takie osoby jak pedagog szkolna lub psycholog, jakaś daleka ciocia, znajoma siostra zakonna, itp. Czasem niestety trzeba szukać wsparcia poza rodziną.
Wiele grup dda i innych 12 krokowych odbywa też obecnie mityngi wirtualne przez skypa lub podobne. Warto się zorientować. To może być bezpieczny sposób na pigadanie i pierwszy krok do znalezienia znajomych z podobnymi problemami.
Cześć,
Jestem Fenix, mam ponad 40 lat. Mój tata chorował na alkoholizm, co w rezultacie doprowadziło do jego śmierci gdy miałam 18 lat. Wcześniej jako 11-12 letnie dziecko usłyszałam, że on nie ma już córki. Relacje z mamą od wczesnego dzieciństwa dalekie od ideału. Za sobą mam depresję, myśli samobójcze z planowaniem skutecznego zakończenia, rozpad związków.
Jako ekstra bonus. W wieku 3 lat omal nie roztrzaskałam sobie głowy, zakończyło się szyciem. Niewiele później topiłam się, udało mi się samej uratować, bo nikt nie zauważył, że obok topi się dziecko. A niedawno dowiedziałam się, że urodziłam się siną i podduszona za co nagrodzono mnie 7 pkt. na 10.
Doszłam do wniosku, że musi być we mnie tyle takiej wewnętrznej woli życia, że nie ma opcji bym odpuściła.
Ty jesteś o wiele młodsza. Co bym Ci powiedziała o życiu? Nie wiem. Może to, że potrafi zaskakiwać, również pozytywnie.
Ale to co z pewnością bym Tobie powiedziała i napiszę z pełnym przekonaniem.
Walcz o siebie, bo warto.
Pozdrawiam serdecznie🙂
Fenix
Cześć. Obecnie mam 29 lat i powiem Ci, co uważam o tej sytuacji z mojej aktualnej perspektywy.
„Czy ojciec był agresywny?” Skoro bił pasem to jak najbardziej bywał agresywny. Dopuszczał się przestępstwa na Twoją szkodę.
„ojciec był w stanie wsiąść w samochód po alkoholu” – dopuszczał się kolejnych przestępstw czy wykroczeń, a jeśli zmuszał dzieci, żeby z nim w takiej sytuacji jechały tym samochodem, to nadużywał władzy rodzicielskiej.
„spałam na balkonie w zimę, w mrozie, otóż dlatego iż… Pijany ojciec wymarzył sobie nocleg w pokoju córki” – to jest jakaś masakra po prostu. Brak mi słów.
„przez sytuację w domu zaczęłam się okaleczać, miałam próbę samobójczą” – to zjawisko często spotykane jeśli ktoś dorasta w zaburzonej rodzinie.
Ja bym Ci powiedział, że pod wieloma względami miałem podobnie, chociaż problemu z alkoholem akurat w mojej rodzinie nie było. I że poszedłem na terapię w wieku 19 lat. Żałuję, że tak późno. Parę lat później zacząłem uczestniczyć w grupie DDA/DDD. Również żałuję, że tak późno. Więc sugeruję, żebyś poszła do specjalisty albo przynajmniej do ludzi z podobnymi doświadczeniami, bo niekoniecznie poradzisz sobie z tym bagażem sama.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.