budzo zapisz:
„Ja zawsze olewałem te dni ze strachu przed pokazaniem swoich uczuć. Bałem się że za moją troskę dostanę po głowie. Czułem się też winny że tego nie robię. Teraz czuję niechęć do składania im życzeń i nie czuję się winny z tego powodu. To stan na dziś.”
Ja zawsze składałam ale czułam się jakby ktoś mnie wykorzystał, oszukał. Składałam, bo TAK TRZEBA . Nie sprawiało mi to zadnej radości a w końcu coraz mniej się starałam i było widać, że jest to coś co robię byle jak. W mojej rodzinie to normalne: odwalało się święta, odwalało się wszystko, co robione było dla innego członka rodziny. Tekst mojej babci na widok mojego męża piekącego ciasteczka: "Ile ty tego dziadostwa narobiłeś! I kto to teraz zje"
Teraz nie chcę niczego robić wbrew sobie i nie wkładając w to serca. I mam nadzieję, że osiągnę taki stan w końcu, że zaniechanie pewnych czynności, jeśli miałyby być wątpliwej jakości, nie będzie pociągało wyrzutów sumienia.
