Jest dzisiaj dzień ojca, mam kontakt z moim, ale nie chce mi się składać żadnych życzeń, i tego nie zrobię. Dlatego że zawsze czułem taki przymus, że wypada, że muszę, że jak nie to mu się smutno zrobi a on zawsze w trudnej sytuacji jest. Nie z nienawiści, bo go bardzo lubię, ale dla siebie, bo mi się nie chce.
Rodzice się rozwiedli jak miałem 8-10 lat, matka mnie wychowała i utrzymywała, ojciec znalazł swoją przyjaciółkę i z nią mieszkał, ale kontakt mieliśmy, często nas odwiedzał.
Ojciec pił, ale przeszedł swój katharsis i przestał, zmienił się o 180 stopni, z twardego gościa z kablem od żelazka i kijem w ojca który chciał naprawić swoje błędy, powtarzał jaki ja z siostrą jesteśmy wspaniali i jednocześnie powtarzając że nigdy swoich błędów nie naprawi.
I ja nie miałem żalu do niego. Jego mi było żal, bo tyle przeszedł, tak się zmienił, mógł przecież odejść i mogłem nie mieć ojca a on tu jest i pomaga, i zawsze jest chętny by pomóc. Fajny gość.
A ja… czułem dług który powinienem spłacać. Że jeśli on dba o mnie chociaż mógł zniknąć, to ja muszę dbać o niego bo muszę.
Takie DDA. Nienormalna sytuacja wydaje się normalna, a normalne okazywanie miłości staje się łaską.
