Czuję się… źle… To kolejny dzień przepłakany. Dzisiaj po raz pierwszy piszę cokolwiek na tym forum, więc może kilka słów o mnie.
Z pozoru jestem radosną, wiecznie uśmiechniętą młodą kobietą. Większość moich znajomych tak mówi. Mam dobrą pracę, studia, świetnego chłopaka.
Tymczasem… Co jest we mnie? Mała, zapłakana dziewczynka, która przez całe swoje dzieciństwo musiała trzymać w ryzach dom, starała się doprowadzić do stanu normalności pijanego ojca. Owszem mówił mi, że mnie kocha, chwalił mnie, mówił też że jestem jedyną osobą, która może go z tego wyciągnąć. Po pijaku.
Będąc małym dzieckiem czułam odpowiedzialność, którą w tej sytuacji mogłaby czuć żona (moja mama w żaden sposób nie pomagała, tylko krzyczała na niego). I tak w tym stresie przez całe moje życie aż do momentu kiedy udało mi się wyrwać z domu, wyjechać na studia. Wciąż czuję się niewystarczająca, słaba, smutna. Mam poczucie jakbym dostawała szczęście do rąk i nie umiała go docenić ani przyjąć. Bo… Nie potrafię. Nie potrafię być szczęśliwa.
W tej historii są jeszcze moi dwaj bracia- starszy i młodszy. Młodszego zawsze starałam się chronić, troszczyć się o niego. Starszy wdał się w tatę i też pije. 🙁
Zapisałam się na terapię i bardzo chciałabym z tego wyjść, ale póki co jest ciężko. Rozmawiałam przed chwilą z bratem przez telefon i powiedziałam mu o mojej terapii i o tyum, że może on również powinien iść na jakąś. Zezłościł się i szybko skończył rozmowę… On nie przyjmuje do siebie, że stał się alkoholikiem.
Boję się, że próbując mu pomóc wrócę do dzieciństwa i wiecznych prób pomocy tacie… ;( A ja już nie mam siły tego powtarzać.
Jak poradzić sobie w tej sytuacji? Jak pozbyć się tego smutku, który jest we mnie? 🙁
