Zgadzam się z Tobą Kinia89, każdy ma bagaż doświadczeń. Na podstawie mojego aktualnego doświadczenia i na podstawie wiary katolickiej napisałam, że nie rozchodzą się Ci, którzy kochają się wzajemnie. Jest to dla mnie logiczne, dlatego, że:
1. Bóg, który jest Miłością jest zarazem obecnością („będę z Wami przez wszystkie dni”, „wiem, kiedy leżysz i wstajesz i wszystkie Twoje włosy na głowie są policzone”, „bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać ale miłość moja nigdy nie odstąpi od Ciebie”), czyli Miłość=obecność (np. świętych obcowanie mimo śmierci cielesnej). Nie czytałam ale polecam: http://bognigdyniemruga.bloog.pl/?smoybbtticaid=6157a2
2. Obecność pobudza do rozwoju, do stawiania wymagań i pokonywania granic. Moja historia: Jestem w relacji prawie 2 lata. Nigdy nie myślałam poważnie o relacji damsko-męskiej przed tymi dwoma latami. Do 18 roku życia byłam niepraktykującą i niedowierzającą a nawet zniechęconą do Boga dziewczyną. Nie chciałam pójść do bierzmowania i nie poszłam gdy mój rocznik szedł… Ale później poszłam i dobrze:) Od 5 lat staram się praktykować – wychodzi lepiej lub gorzej. Gdy mama miała poważny atak na mnie chciałam umrzeć i powstrzymało mnie tylko to, że miałam jechać na rekolekcje, wszystko już było opłacone a ja że jestem masakrycznie biedna to takie rzeczy stanowią dla mnie wielką przygodę, z której trudno zrezygnować. Więc pojechałam i wróciłam z postanowieniem modlitwy o dobrego męża. No i mam dobrego chłopaka. Gdy się poznaliśmy często chciałam uciec od relacji czy coś zrobić sobie (np. mój Miły mi powiedział na początku relacji, że nie czuje się zakochany – a ja się czułam jak śmieć – teraz wiem, że bez sensu, choć trochę mi jeszcze smutno) ale najmocniejsze było moje pragnienie by go nie tracić z oczu (i on też bardzo chce by relacja trwała) i stąd już 2 lata, a obecność procentuje nowym spojrzeniem na siebie. Zdawało mi się też przez dłuższy czas, że zgubiłam Pana Boga… a teraz wiem, że to On obiecuje obecność – jeśli na nią odpowiem to coś się we mnie zmieni.
Nie wiem jak przyjmiecie ten mój wywód – nie chciałam nikomu wyrządzić krzywdy.
Pozdrawiam
