Cześć. Odgrzebuje stary temat, w zasadzie chyba mój ulubiony na tym forum.
Dzisiaj czuję się naprawdę dobrze, ogólnie moje życie zaczyna być dobre. Kiedy pierwszy raz napisałam tutaj na tym forum miałam jakieś 16-17 lat. Dzisiaj jestem na 8 dni przed swoimi 20 urodzinami. Mimo że 2016 rok był najpaskudniejszym w moim życiu – bo nic nie poszło tak jak chciałam – utrata kontroli jest dla mnie najgorsza a kontrolę utraciłam wręcz nad swoim życiem. I nie wiem dlaczego, ale wiedziałam, że 2017 będzie dobrym rokiem. Czasem mam tak, że nachodzi mnie jakaś myśl i często się ona sprawdza. No dobrze, mamy dopiero luty a mimo to jest w porządku – jasne bywają gorsze dni ale staram się sobie na nie pozwalać. Czasami tak cholernie tylko brakuje mi kogoś, kto by mnie kochał. Wiem, że miłość do siebie jest najważniejsza, ale halo ludzie, nie da się iść samemu przez życie, w 2 byłoby łatwiej. Nawet nie ma odpowiedniego kandydata na horyzoncie, choć wiem, że miłość przyjdzie w swoim czasie, że zasługuję na nią. Mimo młodego wieku długi czas myślałam, że nie zasługuje na miłość – że nikt mnie nie będzie chciał nigdy kochać. I teraz to nie jest tak, że jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki to wszystko do cna zniknęło, bo gdzieś głęboko na samym dnie mam nadal zakorzenione takie myślenie a z drugiej strony, z lekkim zażenowaniem muszę przyznać, że przecież jestem fajną, ładną dziewczyną i zasługuje na kogoś z kim mogłabym dzielić swoje życie. Nie chcę się litować, chcę kochać. Rozumiecie? Kochać prawdziwie, chce potrafić mówić o tym co czuje. A siebie lubię, z wadami, z zaletami, ze wszystkim co mam i czego mi brakuje. Pracuje póki co w pracy, która nie do końca mnie satysfakcjonuje, ale jak na 20latkę – przyznam szczerze – jest to naprawdę odpowiedzialne stanowisko. Od października jednak planuje rozpocząć studia (dzienne). Mam dużo planów, ale wychodzę powoli, powoli z tej ciemnej doliny, do której wpadłam te 2-3 lata temu. Radzę sobie. Będzie dobrze, musi.Chciałabym rozpocząć w przyszłości terapię dda.
