…jakbym walczyła z wiatrakami…. Nie potrafię! Po prostu nie potrafię siebie zaakceptować! Nie potrafię inaczej. Nie dziwię się że nikt z mojego otoczenia nie wejdzie ze mną w bliższą relację. Jestem niedojrzała, ciągle robię głupie rzeczy i głupio się zachowuje bo zaczynam się ….wstydzić, czuć gorsza, nie pewna… Żenada. A może to ja się wycofuję bo czuję się głupio, boję się że znów się ośmieszę? Mam 34 lata, trzeci rok terapii… Wiem że znów smęcę na forum, ale to jedyne miejsce gdzie… nie ważne. Chce mi się płakać. Tak bardzo bym chciała zacząć żyć, spotkać ludzi wśród których będę się czuła przyjęta, abym nie musiała się wstydzić tego jaka jestem. To mój TRĄD! Moja niezaspokojona potrzeba miłości, akceptacji… Na zewnątrz się trzymam. Jestem w środowisku gdzie raczej muszę. Inaczej będę odrzucona. No, może znajdzie się wiele osób które zaczną się litować….Ale ja nie chcę litości!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wiem, sama powinnam sobie dać akceptacje i miłość. I co z tego? Nie potrafię. Mam nauczyć się z tym żyć? Jak? Ciągle napotykam sytuacje które mnie ścinają. Po co ja to piszę….?
