Bo chyba szukamy miłości od innych, tej której nie ma w nas samych, chcemy żeby ktoś pokochał nas "za nas", taki mały absurd, bo nie potrafimy kochać i akceptować siebie samych, a potem gdy ta miłość jest od nas zabrana – czujemy, że kolejny raz tracimy dużą cząstkę siebie, co nie powinno mieć miejsca.
Nauka pokochania siebie samego jest niezwykle trudna, bo za co tu się tak bardzo kochać i szanować … ale myślę, że po głębszym zastanowieniu coś się znajdzie, ja już wiele znalazłem, prozaicznych rzeczy, których wcześniej nie widziałem i na prawdę zaczynam się za to lubić 🙂 Dzięki temu dużo łatwiej obdarzać innych uwagą i uczuciem, a ewentualne porażki – nie są tak bolesne, to się chyba nazywa budowanie poczucia własnej wartości niezależnie od opinii innych … Ci "inni" zawsze będą mieć swoje zdanie na nasz temat, które nie musi być wyrocznią, zawsze się można odwołać od werdyktu i zaakceptować swoją osobę w należnej sobie samoświadomości 🙂
