Cześć, man43
poruszył mnie Twój wpis. Bardzo. Myślę, że napisanie tego, czym tu się podzieliłeś, wymagało ogromnej odwagi. I bardzo mnie porusza fakt, że nadal chcesz walczyć o szczęście swoje i swojej rodziny, i nie przekreślasz żony całkowicie ani tego związku, mimo że jesteś ofiarą agresji. Ty i dzieci.
Miałam analogiczną sytuację u siebie w domu, choć mniej drastyczną (przemoc słowna, nie tak częste akcje) i nie tak czarno-białą (oboje z mężem jesteśmy DDA, oboje jesteśmy wybuchowi). Ale też rozdanie było podobne – wspólne mieszkanie, dwójka dzieci, oboje stabilna praca, długi udany związek pełen miłości. Ale piekło o byle drobiazg też się zdarzało i wtedy też dewaluowałam męża na maksa i wyciągałam miotacz ognia. Czarno-biały scenariusz. A potem pojawiają się dzieci i wiesz, że one na to patrzą i że to je niszczy. Teraz jesteśmy oboje w terapiach (każdy w swojej), po roku jest o niebo lepiej. Ale Twój wpis widzę też jako przestrogę: popatrz, tak mogło dzisiaj być u Ciebie, gdybyś nie podjęła tej decyzji. Gdybyś nie wytrwała w chęci zmian.
Nie będę Ci dawać rad, bo nie bardzo w to wierzę, ale podzielę się moim doświadczeniem. Wmyślę się też w domniemane uczucia Twojej żony i napiszę Ci, co by mi pomogło na jej miejscu. I co uważam, że powinna usłyszeć. Zrobisz z tym oczywiście, co zechcesz – jest to pewne przybliżenie napisane na podstawie moich własnych doświadczeń i wiedzy o sobie wyniesionej z terapii.
Skoro Twoja żona jest tak agresywna dla Ciebie i dla dzieci, pewnie sama zniosła bardzo dużo przemocy. Może sobie nawet tego jasno nie uświadamiać – w rodzinach alkoholowych nasze granice były łamane na tysiąc różnych popieprzonych sposobów, nie tylko czystą fizyczną przemocą, ale często różną chorą parentyfikacją. Skoro jest tak okrutna dla własnych dzieci, na pewno jest też okrutna dla samej siebie (i swojej małej wewnętrznej Dziewczynki). Dodatkowo musi być ogromnie sfrustrowana sobą i tkwieniem w kole agresji, na pewno zdaje sobie sprawę, co wyczynia jako matka i żona, cierpi z tego powodu, wstydzi się, ale jej mechanizmy obronne odpalają w odpowiedzi i jest jeszcze bardziej agresywna, gdy zwrócić jej uwagę. Zaprzecza i atakuje na oślep. Tworzy się błędne koło. Jasno to powiem: masz prawo bronić siebie (przemoc nie zależy od płci, jesteś ofiarą przemocy) i swoich dzieci. Ale jeśli wystąpisz tylko jako protektor dzieci (co jest słuszne), najprawdopodobniej żona odpowie defensywą.
Ja najchętniej na jej miejscu usłyszałabym, że bardzo ją kochasz i myślisz, że powinna zadbać o siebie. Że widzisz, jak bardzo cierpi. Że czasem trudno jest samemu sobie pomóc i warto poszukać na zewnątrz, by dobrze zaopiekować się sobą. Że skąd ma to sama potrafić po tym, co przeszła w domu. I że wiesz, jak jej trudno sobie z tym wszystkim poradzić – z dziećmi, pracą, z demonami swojej przeszłości. Opieka nad dziećmi jest potwornie frustrująca, gdy masz własne wewnętrzne dziecko niezaopiekowane – nie ma skąd brać na to zasobów. Może pomogłoby jej trochę czasu dla siebie, by mogła rzecz przemyśleć? Jakiś wyjazd z koleżankami czy coś? Bo moim zdaniem powinna też jasno usłyszeć, że nie pozwolisz na agresję wobec siebie. Ani wobec dzieci. Ani wobec niej samej – bo ona też jest ofiarą samej siebie. A Tobie na niej zależy. I na szczęściu Waszej rodziny. Że będziesz musiał postawić jej granicę – bo szanujesz i siebie, i ją. W jaki sposób sobie to bezpieczeństwo zapewnić, jak tę granicę wyznaczyć – na pewno sam będziesz wiedział najlepiej, tu też padło wiele podpowiedzi.
Domyślam się, jak dobija ją fakt, że nawala jako matka; domyślam się, jaka się czuje odrzucona przez dzieci (tym bardziej, że upada fasada, już panie z przedszkola nawet wiedzą – dla nieleczonego DDA to jest masakra). Więc frustracja nakręca jej agresję i zaprzeczanie. To, że ona sama jest sprawcą przemocy, nie pomaga, bo pewnie zaostrza jej potwornego (jak zakładam) wewnętrznego krytyka. Tak się nie da żyć.
Myśl o terapii może ją przerażać. Ja sama wymiękłam za pierwszym razem po 1. sesji. To jest potwornie bolesny proces. Dla mnie taki jest na pewno. Przełamanie tego lęku i wytrwanie może być bardzo trudne. Ale będziesz ją wspierał i będziesz przy niej – a to bardzo dużo znaczy, nie musieć przechodzić przez to samotnie. Powtórzę na koniec – masz prawo (a nawet obowiązek wobec siebie) zadbać o bezpieczeństwo swoje i dzieci. Ale zaczęłabym od wskazania, że bardzo ją kochasz, wiesz, jak jest jej trudno (ja wiem, byłam w tym miejscu) i chcesz powalczyć o Wasz związek i Waszą rodzinę. Wierzę, że warto. Jeśli nie da się rozmawiać, napisz list. Jest tysiąc dróg dotarcia, słowa pisanego nie da się zignorować ani mu zaprzeczyć. Trzymam za Was kciuki mocno.
