Cześć,
czytam wpisy na forum już od jakiegoś czasu. Zaczęło się po tym jak rzucił mnie chłopak po roku mieszkania razem. Ostatnie kilka miesięcy było fatalnych (brak możliwości skomunikowania się z nim, chłód emocjonalny, dystans, przy próbie konfrontacji gdzie leży problem jego złość w moją stronę). Pomimo prób dostosowania mojego zachowania tak aby nie było konfliktów między nami i tak one się pojawiały. Byłam emocjonalnie obolała, ponieważ początek tego związku to była bajka – ufaliśmy sobie, cieszyliśmy się swoim towarzystwem, było wspaniale i łatwo. Jak wprowadziłam się do niego dość szybko zaczęły się sprzeczki o pierdoły które mnie dziwiły. Po sprzeczkach nigdy nie następował moment siadania razem przegadania sprawy, wyciągania wniosków na przyszłość (ja tak chciałabym), tylko on próbował zamiatać problem pod dywan i przechodzić nad sprzeczką jakby nic się nie stało. Potem dłuuuugo trwało zanim potrafił odzyskać w miarę dobry humor. Myślałam że jest inaczej skonstruowany (tak zresztą mówił) i że jest nieśmiały mniej otwarty, myślałam że jest introwertykiem z innej planety (taki żarcik) bo ja jestem wesołą ekstrawertyczką. Mówił że mnie ceni za opiekuńczość, pogodę ducha i entuzjazm. Starałam się dawać mu tego jak najwięcej, bo to kochany człowiek, choć nad wyraz poważny i trochę gburowaty i smutny.
No niemniej nie połączyłam kropeczek w porę że jego dziwne zachowania i sabotowanie związku możne mieć źródło w DDA. On mi mówił ze jego ojciec pił jak ten był dzieckiem, mówił mi że był na terapii ale jej nie ukończył (z uwagi na nadarzająca się okazję wyjazdu za granicę do pracy) ale myślałam że temat już na niego nie wpływa bo ma kontakt rzadki ale poprawny ze swoim niepijącym już ojcem, który jednak rozwiódł się z jego mamą i nigdy nie spełniał roli ojca poprawnie.
Połączyłam kropeczki, kiedy po jakiejś sprzeczne rzucił mnie z dnia na dzień przez telefon, kiedy byłam na wakacjach. No tego się nie spodziewałam. Tak mnie to rozwaliło…i nie pasowało do tego za jakiego człowieka go miałam. Pomimo zerwania byliśmy w kontakcie (z mojej inicjatywy) potrzebowałam zrozumieć, wyjaśnić czy aż tak źle było między nami? Czego ja nie zauważyłam? Czy byłam zaślepiona miłością, że nie zauważyłam że mu nasz związek nie pasuje? Rozmawiając z nim przyznawał mi rację, że związek był dobry – otrzymywał z mojej strony wszelkie wsparcie (gdy miał problemy w pracy a jest ona super ważna w jego życiu, lub gdy ludzie z którymi pracował dawali mu w kość). Powiedział mi finalnie że coś jest z nim nie tak, że on nie ma siły na związek, nie chce go.
To wszystko było tak sprzeczne, byłam na niego zła – zadał mi ból decyzją o poddaniu się i nie podjęciu walki o nas- pisałam mu o tym wiadomości, które kwitował: No tak, teraz mi rzygasz urazą, tak to mówisz że mnie kochasz a teraz tylko wieczne pretensje masz do mnie.
Próbowałam mu uzmysłowić, że to że czuję żal po stracie to normalne, że czuje się porzucona z niezrozumiałych powodów to także normalne. I to że dalej go kocham, bo uczucie nie znika z dnia na dzień. Nie chciał tego słuchać – najeżył się, stwierdził że jestem fajnym człowiekiem , chce mnie w moim życiu ale nie chce nic bliskiego – od tak , możemy pogadać sobie czasem o pierdołach Proponowałam spotkanie, a on nawet nie chce rozmawiać przez telefon.
Kiedy odkryłam to forum wszystko stało się jasne. Nie wiem czumu wcześniej na to nie wpadałam. DDA – to jest klucz do tej pogibanej sytuacji!
Napisałam mu o tym, stwierdził że dzięki za troskę, on może pójdzie może nie na terapię i on nie chce żebym go agitowała i na nią namawiała ani nawet mówiła na tak „głębokie i prywatne” problemy z nim. Nasz kontakt ma się ograniczać do koleżeńskich rzadkich wiadomości i tyle.
No więc oczywiście – co on sobie wyobraża! Z miłości, wspólnego zgodnego mieszkania razem i codziennego kontaktu mamy się zredukować do znajomych?? Natychmiast chciałam tą znajomość zakończyć, bardzo wiele w nią zainwestowałam emocjonalnie. Ale…. uporządkowałam sobie to w głowie, poszłam do psychologa po wsparcie, bo to był szok to rozstanie. I teraz nie wiem co zrobić. Wiem że mój były wspomniał o tym że poszuka psychologa jak przywoził mi moje rzeczy (czyli moment który dla niego był chyba najcięższy – oznaczał ostateczny koniec kontaktu wtedy). Kontakt się nie skończył – potem pisaliśmy i już odpychał każdy temat o terapii który poruszałam. Nie wiem czy zgadzanie się na kontakt koleżeński nie „odroczy” jego decyzji o podjęciu terapii. Czy może też lepiej bym została z nim w kontakcie bo to mu dodaje otuchy? Powiedziałam mu kiedyś że nigdy nie wrócimy do siebie jeśli nie podejmie terapii, ale może takie trzymanie mnie na dystans mu wystarcza jako proteza relacji i nie motywuje go? Żal mi go strasznie, życzę mu jak najlepiej – zrezygnuję z mojego szczęścia z nim w parze jeśli mogę mu pomóc jako przyjaciółka tylko nie wiem jak najlepiej się teraz zachować. Doradźcie proszę. Dziękuję i pozdrawiam Was wszystkich.
