Hej wszystkim,
nie chciałem zakładać nowego tematu, bo mnóstwo takich się pojawiło.
Relacja (nie mogę tego nazwać związkiem) trwała 2 miesiące, plus jakiś czas „podchodów” (telefony, komunikatory, spotkania). Historia nie różni się wiele od tych opisanych tutaj. Radość, euforia, spotkanie bratniej duszy. Po czasie powolne wycofywanie się, szukanie argumentów (a to moje podejście do wiary, a to reakcja na mój problem o którym poinformowałem byłą partnerkę). I finalne wycofanie się.
Do zeszłego czwartku nie połączyłem kropek, że to ten syndrom może być powodem tego. Próbowałem walczyć, pisać, zapewniać. Teraz już wiem, że moje argumenty (logiczne dla mnie) nie odnosiły żadnego skutku. Na koniec zapewniłem o swoich uczuciach (co Wam będę ściemniał, zakochałem się). Powiedziałem, że chciałbym być wsparciem etc. plus rozpaczliwe proszenie o zmianę zdania. Bez skutku.
Czy pomimo niechęci drugiej osoby do mnie, jest sens robić sobie jakąś szansę, próbować jeszcze zawalczyć o uczucie? Nie mam w swoim otoczeniu osób, które borykają się z tym problemem co członkowie tego forum, dlatego pytam Was wprost.
Zaznaczę tylko, że była partnerka jest na początku swojej terapii w tym momencie.
PS. Życzę Wam wszystkim dużo siły i wytrwałości!
