Non stop czuję niepokój.
Nieważne, co robię, gdzie i z kim jestem.
Nie jestem w stanie przestać zastanawiać się, co u taty.
Tydzień temu odebrałam go z odwyku, zawiozłam do domu. Po drodze zrobiliśmy małe zakupy (chociaż mnie kusiło, nie zapłaciłam za nie). Po powrocie do domu zadzwoniłam do niego, że już dojechałam (mieszkam 100km od niego), ale nie odbierał. Przeczucie kazało mi sprawdzić konto (mam dostęp). Okazało się, że poszedł znów do sklepu i kupił coś za 79zł. Wiedziałam co.Zadzwoniłam kolejnego dnia, powiedziałam, że wiem, że miał tylko jeden warunek… Rozpłakał się na wieść o tym, że nie zamierzam się nim opiekować… (Mi pękało serce).
To jego trzecia nieudana próba w tym roku.
Chciałam, żeby poszedł od razu po wyjściu z państwowego odwyku na taki prywatny, dokładałabym mu do niego, byle tylko był czysty dłużej niż 3 miesiące, ale on nie chce o tym słyszeć. Ponoć tęsknił do domu, miał wokół niego tyyyyyyle roboty. Obiecywał, że będzie brał udział w stacjonarnych meetingach AA, ponoć terapeuta z ośrodka prowadzi w jego mieście takowe.
Wszystko to kłamstwo.
Boję się tego, co będzie. Bardzo. Od miesiąca wciąż jestem chora. Czuję niepokój. Nie umiem się uśmiechać. Wciąż myślę czy ma co jeść, czy jest mu zimno, czy ktoś go nie okradł, pobił…
Wczoraj mąż zrobił zdjęcie mojej „codziennej” miny… Masakra. Zniszczony życiem sfrustrowany człowiek.
Jak przestać myśleć o pijącym rodzicu? Macie jakieś sposoby?
