eF napisał:
” No i może ta sytuacja Cię do tego popchnęła. A ja utkwiłam, bo niby tak tragicznie nie jest, a tylko coś nie tak.
”
Przeczytałam ten watek i te dwa zdania wydaja mi się puenta całej rozmowy.
Trzy lata byłam w zwiazku z alkoholikiem, miałam wyjść za niego za maż. Bo "nie było tragicznie" tylko trochę nie tak.
Ale jak wyłaczyłam wszystkie mechanizmy racjonalizacji to odkryłam, ze jest tragicznie. byłam na trzecim roku studiow. W obcym mieście, na pomoc rodzicow nie mogłam liczyć. W ciagu trzech tygodni znalałam mieszkanie w centrum wa-wy jak za darmo ( bez znajomości), wspołlokatorow, bo nawet na takie tanie mieszkanie nie było mnie stać, pracę. Wyprowadziłam się i zaczęłam sobie radzić. To było trudne i bolało, wymagało codziennej walki, każdego poranka okupionego walka, przełamywania nieśmiałości, żeby pojść do pracy. Tragedia.
A potem życie zaczęło powoli zmieniać się, nabierać swojego rytmu i teraz jest zupełnie inne.
ale wcześniej musiało naprawdę zaboleć, żebym coś zmieniła.
Czytam Twoje posty i myślę sobie, że Ci dobrze jest w tej sytuacji, w ktoej jesteś, na tyle dobrze, że nie musisz podejmować się zmian.
Nie masz odpowiedzialności za swoje życie, bo przecież inni Ci wmawiali, nie martwisz się o mieszkanie, rachunki, zarobki, nie musisz wstawać 5:30 i wlec się do pracy.
jest dobrze.
nie zmieniaj nic,
pozostan w swojej krzywdzie, bolu, zranieniach, przecież nie jest tragicznie. nic nie musisz robić.masz wolność bez ograniczen.
