nie było mnie… Granit… i nie wiem co napisałaś…bo pokasowałaś… wiem, że temat uważasz za zamknięty… napiszę Ci tylko… że nie dasz sobie sama rady…miałaś impuls napisałaś… teraz pod wpływem innych emocji… tych lepszych skasowałaś i masz nadzieję, że będzie dobrze…i masz poczucie winy, że napisałaś… znam too uczucie…
11 lat jestem żoną DDA… trafiłam na to forum… bo szukałam pomocy dla męża…też nie pochodzę z rodziny alkoholowej… tak ratowałam męża… że zatraciłam siebie… ( depresja, myśli samobójcze, brak własnej osobowości, brak własnego życia) mam wycięte z życirysu ładnych parę lat… tu na tej stronie dowiedziłam się, że mam problem ze sobą… dowiedziłam się że mam syndrom DDD… tak udałam się na psychoterapię… tam "dostałam narzędzia" do naprawy przede wszystkim siebie… dziś po dwóch od terapii… jestem dalej z mężem… ale już Go nie ratuję- on musi nauczyć ratować siebie sam…i muszę powiedzieć, ze w ostatnim czasie daje rade chłopak..potrafi żyć beze mnie…ja zajęłam się sobą mam swoją firmę, udzielam się społecznie, chodzę na zajęcia… jestem uśmiechniętą, spełnioną kobietą… ale też dziękuję Bogu za to że się tak pogrążyłam… bo dzięki temu .. dostałam Nowe Zycie…:)
