Mężczyzna, z którym się spotykam, jest DDA. Wiem, że popełniłam masę błędów w tej relacji, bo byłam dla niego zbyt oschła, źle odbierałam jego zachowania, które nie miały negatywnego przesłania i podświadomie się dystansowałam dla własnego bezpieczeństwa. Rozmawiałam o swojej sytuacji z kolegą, który także jest DDA i kiedyś postępował podobnie jak mój. Wytknął mi wszystkie błędy, to, że nie umiałam z nim pogadać o uczuciach, gdy on sam próbował podjąć ten temat, że byłam dla niego oschła etc. Rozumiem to i próbowałam coś naprawić. Wszystko szło dobrze dzięki radom mojego kolegi. Problem pojawił się, gdy mój wyskoczył ni z tego, ni z owego z prośbą o erotyczne fotki. Ja próbowałam go wówczas wyciągnąć do siebie na seks, a on się zaparł. Potem stwierdził, że ja chcę go tylko do seksu, a on nie chce zostać wykorzystany. On mnie zawsze przeprasza po seksie za to, że był słaby… No niechcący otworzyłam puszkę Pandory. Teraz starałam się zatrzeć złe wrażenie, pisałam do niego o samochodach, jednym fajnym jeziorku, pytałam go o radę ws. ciuchów, które zamówiłam etc. On tym razem stwierdził, że traktuję go tylko jak kolegę, a on nie chce być koleżanką z penisem… Chciałabym go wyciągnąć na spotkanie, chociażby na spacer do parku lub na coś słodkiego, ale nie wiem, jak to ująć w słowa, aby poczuł, że zależy mi na nim, a nie na tym, aby go zwabić podstępem i wykorzystać seksualnie. Jak już jakimś cudem wyciągnę go z domu, to wiem, jak postępować. Jednak najtrudniej jest w nim wzbudzić zaufanie po ostatnich akcjach. Doradzicie coś? Naprawdę mi na nim bardzo zależy, bo jest wartościową osobą.
