-
Bardzo Wam dziękuję za odzew.
Widzicie jak to wszystko pięknie i niesprawiedliwie wygląda z jednej strony. Nie byłem i nie jestem łatwy w obyciu. Nie mam fajnego i do rany przyłóż charakteru. Z początku oczywiście, wiadomo jak wygląda początek miłości. Później, czyli po kilku miesiącach nie było już tak sielankowo. Wyszły wszystkie schematy, które nabyłem w domu rodzinnym, czyli funkcjonujący narkoman (po mamie), wybuchy agresji (po tacie). Do tego było też uciekanie z domu (czyli wrócenie do swojego lokum na noc) – w tym sensie, że mieszkałem z kobietą w mieszkaniu, które faktycznie nie było jej – co ja postrzegałem za pomieszkiwanie u niej, gdyż nie mogłem sprowadzić się ze wszystkim co posiadam. Gdy się pokłóciliśmy, coś mnie dotknęło lub zmęczyło w kłótni to po prostu ubierałem się i wychodziłem. Znaczy chciałem wyjść, a ona mnie powstrzymywała, co też prowadziło do przepychanek i sytuacji przemocowych. Pomiędzy tym wszystkim frustracja, że muszę wynajmować i płacić za inne lokum, w którym faktycznie nie mieszkam – to przekładało się na niemal obsesyjną chęć wyprowadzenia się razem z nią pod wspólny i własny dach – żeby nie mieć tej furtki, że gdy mnie coś wkurzy to nie wychodzę, bo już jestem w swojej strefie komfortu i nie mam dokąd iść. Tu oczywiście kwestia teorii, bo w praktyce mogłoby być także źle. Wkurzało mnie, że ludzie po 3 miesiącach znajomości zamieszkują ze sobą i żyją, a tutaj 3 lata i końca nie było widać patowej sytuacji. I piszę to tylko dlatego, bo szczerze do niczego innego nie mogę się przyczepić. A złe słowa które usłyszałem i przeczytałem ? Zasłużyłem sobie na nie. Choć czuję, że najgorsze nie były szczere, a pojawiły się dlatego by mnie totalnie zniechęcić i zranić tak mocno, bym już nie chciał wrócić. Rozumiem, że można było mieć mnie dosyć. Z tym też się wkurzam, że ludzie żyją ze sobą mimo nieporozumień, przy których moje wyczyny wypadają blado, ale jednak robiłem to. A teraz mogę tylko siedzieć na dupie i nieustannie ruminować na temat tego jak zniechęciłem do siebie i sprawiłem, że życzy mi najgorszego jedyna kobieta na tym świecie, która okazała mi prawdziwą miłość.Próbowałem. Było kilka powrotów. Obietnice poprawy i szczera chęć by to uczynić. W tym sensie też moja obecność tutaj jest jednym z kroków ku zmianie i likwidacji złych nawyków. I może nie wszystko stracone, ale to nie ode mnie już zależy, gdyż ja boję się jej reakcji na wiadomość ode mnie, a także boję się narażać ją na kolejne nerwy, jeżeli faktycznie wszystko stracone. Nie jest łatwo napisać, hej czy nadal mnie nienawidzisz, gdy ma się wizję otrzymania pozdrowienia w stylu, że miałem się już nigdy nie odzywać, a moja sytuacja jest jej tak obojętna, że poezja 😉 I tak tu się mogę nerwowo uśmiechnąć, bo naprawdę dotarłem do absolutnego pozbawienia się godności byle tylko porozmawiała ze mną normalnie.
dda93
Teraz, gdy od dawna mam już lat nie kilkanaście ani nie dwadzieścia parę, mogę czytać książkę kiedy chcę, obejrzeć film kiedy chcę, włączyć muzykę kiedy chcę, siedzieć w ciszy kiedy chcę (nie licząc nieprzewidywalności zachowań sąsiadów). Tyle, że teraz mnie to nie cieszy, bo gdy spadła adrenalina walki i opadł dym, zostało miejsce na pustkę i samotność, poczucie niebytu i życia przeciekającego bez sensu przez palce.
Jeszcze niedawno mieszkałem w innym niż mój rodzinny domu pełnym ludzi. Gdzie każda chwila samotności i spokoju dawała uspokoić emocje. Praca, w której siedzę sam, była wtedy wybawieniem. Teraz jest przekleństwem. Kilka lat temu, pracując w obsłudze klienta, wśród ludzi, nabawiłem się nadciśnienia, nadwagi i prawie cukrzycy. Teraz znów szukam pracy… w obsłudze klienta😉
Kiedyś pracowałem jako kierowca , sądziłem że odcięcie się od ludzi (całe dnie sam w kabinie ) tylko sporadyczne kontakty , myślałem że to będzie to ! Niestety ale nie , taka samotność i godziny na myślach które same pchały mi się do głowy , do tego stres który w znacznej większości sam sobie fundowałem niepotrzebnie , doprowadziły do tego że prawie zwariowałem . Okazało się że najlepszą pracą jest chyba dla mnie obecna (magazynier gdzie spotykam pewną ograniczoną liczbę tych samych osób ) albo jak kiedyś pracowałem pod pewną betoniarnią (też kierowca ) gdzie byłem codziennie w domu i też ciągle te same osoby , choć tamtej i obecnej pewnych osób nie lubię i ciężko mi się z nimi dogadać , ale to chyba poczęści dobrze bo uczę się radzić w takich sytuacjach nie uciekając i nie poddając się im .
<div class=”bbp-author-role”>Tu w pewnym sensie zazdroszczę tym, którzy doczekali się potomstwa. Coś po nich na tym świecie zostanie.</div>
<div>mam podobne odczucia , bo wtedy masz dla kogo się starać . Mam znajomą która ma już dorosłego syna (znamy się z przerwami parę lat ) kiedy wyprowadził się od niej zaczęła zauważać to o czym nie raz jej opowiadałem tj. o rodzaju apatii , bezsensu działania tylko dla siebie , i wynikającego po części marazmu i zmęczenia .</div>
<div>A co do związków , nie miałem tak długiego jak ty , były one krótkie (najdłuższy niecały rok ) . W trzech przypadkach żałuję że nic z nich nie wyszło . Jeden (najdłuższy ) wydaje mi się po czasie że można było naprawić , w drugim przypadku …uciekłem , o trzeci za słabo walczyłem , a wydaje mi się że była tego warta . Ostatnio …ale to gdzieś tam pisałem .</div>
<div></div>
<div>chciałem zacząć mój wpis , ale zakończę go tym że mam pewną obsesje na tle swojej samotności , ciężko mi ją znieść ale i boje się ją przełamać bo w pewnym sensie jest bezpieczna . Ale i ciągle o niej mówię , myślę … nie wiem jak to określić ale opanowała ona moje myślenie a to męczy innych i odstrasza , jak ciągłe narzekanie ( a to chyba robię )</div>
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.