-
Zgadzam się z tym, że uciekanie w izolację, zamykanie w swoim świecie, odcinanie się od ludzi, to szkodliwa postawa. Najczęściej podbudowana jest lękami, stanami depresyjnymi, skłonnością do zatapiania się w fantazjach, odrealnieniem.
Z drugiej strony kompulsywne wchodzenie w relacje czy związki, bezrefleksyjne lub ucieczkowe garnięcie się do ludzi, byle tylko nie być sam na sam ze sobą, to podobny problem.
Każda z tych postaw jest niezdrowa i potęguje cierpienie. Choć ta druga może z zewnątrz wydawać się atrakcyjniejsza. Każdą z tych postaw należy zweryfikować, jeśli chcemy żyć w spokoju i zadowoleniu. Sam chyba doświadczyłem w życiu okresów, kiedy dominowała jedna lub druga postawa. Mimo to żadna nie niosła poczucia szczęścia.
<p style=”text-align: justify;”>DDA – marzenia</p>
Byłem dziś u starych rodziców na wsi. Mama zmęczona kuchennymi przygotowaniami do wigilii. Nikt jej nie pomaga. Ani mój ojciec. Ani brat. Ani siostra, która też do nich przyjedzie. Muszę przyznać, że ja też rzadko pomagałem. Nie tylko z lenistwa, ale w jakimś wewnętrznym buncie przeciwko takim staraniom o to, żeby wszystko „wyglądało„. Nierzadko, nim nadszedł moment zasiadania do stołu wigilijnego, w domu toczyły się pyskówki, kłótnie, padały gorzkie słowa, słychać było czyiś płacz. A potem dzielenie się opłatkiem. Nie znosiłem tego. Uznawałem, że to farsa. Jednak dla mojej matki była to misja. Nadal ją wykonuje. Westalka. Strażniczka domowego ogniska. Schorowana. Utrudzona. Niezmordowana.Dziś zastałem ją roztrzęsioną, bo jej starszy brat miał wczoraj zawał. Już dobrze z nim. Widziałem jednak, że jest bardzo przejęta. Prawie się trzęsła. Wydawała się bardzo krucha i bezbronna. Rozmawiałem z nią trochę o odchodzeniu. Jakie to ważne, żeby mieć spokoj ducha, nie chować uraz, powybaczać wszystko. Byłaby to dobra rozmowa, gdyby nagle nie przerwał jej ojciec, podnosząc głos znad gazety. Ni stad ni zowad zaczął przede mną opisywać swoje problemy z zakupem jakichś elementów do wyposażenia kominka. Nachalnie przejął kontrolę nad sytuacją. Ściągnął na siebie uwagę. Atmosfera intymnego porozumienia z matką pękła jak bańka mydlana. Słychać było tylko ojca. Ignorowałem go, ale i tak w ucho wdzierała mi się opowieść o trudnościach, jakie przeszedł w markecie budowlanym.
Wracając samochodem do własnego domu, pomyślałem sobie pewne marzenie. Zamarzyło mi się, żeby reakcja ojca, była wynikiem jego troski o żonę. O jej dobry nastrój i pogodę ducha. Być może mógłby zlęknąć się, że rozmowy o śmierci mogą mamie zaszkodzić, wywołać jej smutek, strach przed utratą brata, a może i przed własnym odejściem. Pełen empatycznego współczucia zaopiekował się mamą, tak jak potrafił. Ściągnął na siebie uwagę, przerywając niebezpieczny (w jego odczuciu), temat. Ochronił mamę powodowany miłością.
Takie miałem marzenie.
Natomiast nie zrobił tego wyłącznie z powodu własnego egocentryzmu i narcyzmu, z powodu niemożności uczestniczenia w rozmowie o sprawach obcych mu duchowo i intelektualnie (a które równocześnie budzą w nim nieokreślony niepokój). Z powodu braku kontaktu z emocjami i niezrozumienia, że jego żona cierpi i wymaga poświęcenia czułej uwagi. Nie zrobił tego z tych powodów. Chcę mieć marzenie.
Jednak, kiedy wspomnę minione lata, to myślę, że zawsze robiłem to za niego.
I had a dream.
Może właśnie tym razem on sam to zrobił.
DDA – wzorzec proszenia o pomoc.
Dziś znowu przedświąteczna wizyta u rodziców. Mama poprosiła mnie o umycie okien i rozwieszenie nowych firan. Wysokie okna. Trzeba wspinać się na drabinę. Z rękoma w górze nawet ja szybko się męczyłem. Spieszyłem się, bo miałem jeszcze umówione spotkanie z klientem (czasem pracuję w niedzielę, choć wiem, że niedzielna praca w … się obraca). Nadszedł czas mojego wyjazdu, a jeszcze parę okien do „zrobienia”. Poza mną matka na nikogo w domu nie może liczyć. I tu właśnie pojawia się wzorzec proszenia o pomoc praktykowany przez moją matkę. Podeszła do mnie ciężkim krokiem, zmęczona (porządkami i gotowaniem) i powiedziała: Wiesz, już nie wieszaj mi tych pozostałych firan, sama to zrobię, bo wiem, że musisz jechać na spotkanie, więc jedź. Mówiła to jednak tak słabym i zmęczonym głosem, jakby miała zaraz zemdleć. Powiedziałem, że to przecież ciężko tak wysoko wieszać. No ciężko…, westchnęła. Odparłem, że przełożę spotkanie i porozwieszam to, co zostało (jestem aktualnie na etapie eliminowania swojej głównej wady, egoizmu). Twarz jej się rozjaśniła z zadowolenia. Po wszystkim bardzo mi dziękowała. Byłem zaskoczony, że tak prosta czynność wywołała wdzięczność. Uświadomiłem sobie jednak, że musiałaby o to prosić ojca albo moje rodzeństwo, a oni zbywaliby ją lub robili to z wielką łaską. Myślę, że najbardziej ucieszyło ją to, że wykonałem te czynności chętnie, bez zwłoki i konieczności namawiania. Być może to dało jej poczucie, że ktoś współuczestniczy w przygotowaniu świątecznych uroczystości, że nie jest w tym sama. Reszta osób tylko siądzie do zastawionego stołu.
Wyjeżdżałem od nich zadowolony, bo zawsze największą życiową gratyfikacją było dla mnie wywołanie zadowolenia matki. Nie kupiłem jej domu, ale przynajmniej myję okna i wieszam firany w domu, który sama sobie kupiła.
Kiedy to piszę przychodzi refleksja, jak to łatwo wbić się w rolę bohatera, chociaż tak naprawdę g… się zrobiło. Zwykła prozaiczna czynność dla schorowanej starej kobiety, a ja czuję się jak jakiś superman. Toż to klasyczny narcyzm. Przypomina mi się, jak wielkie zadowolenie potrafię odczuwać z powodu załatwienia zupełnie powszednich spraw: zapłacenie rachunku, wysłanie listu poleconego, sprzątnięcie mieszkania, naprawienie prostej usterki, zagrabienie liści w ogrodzie, umycie samochodu, zrobienie prania, kupienie prezentu, itp. Czuję się wtedy tak, jakbym zrobił coś naprawdę wielkiego i wyjątkowego. Wbijam się w dumę. Chodzę zadowolony przez dłuższy czas. Słyszałem od paru kolegów ze wspólnoty o podobnych reakcjach. Wysoki poziom zadowolenia z siebie jest nieadekwatny do obiektywnie prostej i niewiele znaczącej czynności.
Jakubku a może potrzebujesz tego samozadowolenia i samochwalenia?
Był czas kiedy zachowywałam się w bardzo podobny sposób. Ale ja robiłam to całkiem świadomie dla budowania swojej wartości i dawałam też sobie to czego nie dostawałam od innych, w tym od bardzo krytycznej mamy, która nie potrafiła mnie chwalić za to co zrobiłam dobrze ale świetnie potrafiła wytknąć najmniejszy błąd.
Poza tym wiele razy wspominałeś o swojej bezsilności i braku sprawczości może to jest Twój podświadomy sposób na pokonanie tego i samomotywacja.
A Ty jak uważasz?
I co zamierzasz dalej robić z tym ewentualnym narcyzmem? 😝
Rozbijasz swòj narcyzm czy go karmisz poprzez wykreowanie siebie tego z dzieci, ktòry jako jedyny widzi spracowaną mamę i jej zawiesi firany? I przy tym może wytknąć i ponarzekać na rodzeństwo?
Nie zrozum mnie źle. Dobrze, że pomagasz, ale wypływa z tego taki przekaz poczucia się lepszym od rodzeństwa. Nie wiem jak w psychologii, ale w duchowości to z pewnością dalekie jest od pokory.
Może warto zaproponować wszystkim. Słuchajcie podzielmy się obowiązkami, ale czy wtedy Jakubowi będzie to pasowało? Czy nie wzbudzi jakiś emocji widząc pomagające rodzeństwo?
Odnośnie obowiązkòw, odpowiedzialności, dojrzałości emocjonalnej to myślę, że takimi małymi krokami jak choćby poczucie jakiegoś spełnienia po zrealizowaniu czynności z życia (przyszycie guzika) warto sobie tym budować, bo na niektòrych poziomach emocjonalnych jesteśmy na poziomie 10-20 lat wstecz do wieku i rzecz w tym by umieć się do tego przyznać a pòźniej puzel po puzlu budować. Nawet osoby dda, ktòre są bardzo obowiązkowe mają takie warstwy w ktòrych są na poziomie nastolatkòw.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.