-
DDA – przepraszam, że żyje i zajmuję ci miejsce (incydenty)
Drugi incydent miał miejsce wieczorem.
Wybiegłem do pobliskiego parku, chcąc trochę poćwiczyć na umieszczonej na wolnym powietrzu siłowni. Przy sprzętach nie było nikogo poza jednym chłopakiem (na oko starszym nastolatkiem). Chłopak rozwieszał na drabinkach jakieś taśmy, pewnie przygotowując się do ćwiczeń. Dobiegając tam poczułem się trochę niezręcznie, jakbym zakłócał mu spokój i naruszał jego przestrzeń. Ja też lubię ćwiczyć w samotności. Pomyślałem sobie jednak, że nie będę rezygnował z przyjemności i zacząłem się rozgrzewać, rozciągać, potem podciągać na poręczach. Chłopak robił ćwiczenia rozgrzewające. Jednak przez cały ten czas czułem, że uważa mnie za intruza. Za starego dziada, który właśnie teraz! postanowił rozruszać stare kości. W zasadzie sam również czułem się intruzem i każde ćwiczenie wykonywałem jakby z poczuciem winy, że zajmuję mu miejsce. Unikaliśmy się wzrokiem. Nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Nawet chciałem rzucić jakieś luźne „cześć!”, czy coś w tym stylu, ale zaniechałem tego, nie widząc u niego chęci do kontaktu. Być może było to klasyczne spotkanie dwóch introwertyków albo przepaść międzypokoleniowa. Przypomniały mi się jednak z sentymentem czasy moich ostrych ćwiczeń na siłowni, gdy każdy wchodzący witał się z resztą (nomen omen, sam się złapałem na tym „wchodzącym”, czyli tutaj inicjatywa należała do mnie). W każdym razie po niecałych dwudziestu minutach chłopak zwinął swoje taśmy, spakował się i poszedł bez słowa. Właściwych ćwiczeń nawet nie rozpoczął. Najwyraźniej zrezygnował. Odczułem to trochę jak „odrzucenie”, bo jednak w myślach już uznałem nas za „kolegów”:)) Zastanawiałem się nawet, czy nie zawołać za nim, że zaraz będę kończył. Nie zrobiłem tego. I jestem z tego zadowolony. Spokojnie dokończyłem moje ćwiczenia i też poszedłem sobie.
Zabrakło tu kontaktu z wewnętrznym dzieckiem, które pewnie spontanicznie powiedziałoby „cześć!” małolatowi. Z drugiej jednak strony, dałem wewnętrznemu dziecku przyjemność ćwiczeń, której oczekiwało.
Znaczące słowa.
Niektóre słowa do dziś kojarzą mi się z głosem ojca. Kiedy je gdzieś usłyszę lub przeczytam czuję niemiły ucisk w żołądku. Ostatnio do listy tych słów dorzucam słowa: przegonić, pogonić, wygnać, zagnać, przegnać… Tak o mnie się wyrażał. Mnie można było przegonić czy wygnać. Pochodził ze wsi. Czy sam ten fakt wyjaśnia, dlaczego używał wobec mnie języka stosowanego zwykle wobec trzody chlewnej. Czy rola rodzica kojarzyła mu się z obowiązkami rolnika hodującego świnie, krowy, owce czy kury?
Ha! Dokładnie nie wiem co z tego wynika. Miałem taką sytuacje i postąpiłem w sposób nr 2, a zaraz potem usłyszałem „Czy możesz poczęstować mnie gumą do żucia?”. I natychmiast wpadłem w poczucie winy.
Zacząłem się zastanawiać, co zrobiłbym, gdybym usłyszał to pytanie wcześniej. Czy udawałbym, że nie mam gumy? A potem w ukryciu wrzucił ja sobie do ust? Słowem, czy w niedojrzały sposób uciekłbym od problemu?
Potem zastanowiłem się, czyją atrakcyjność (tu wyrażaną świeżym oddechem) uważam za ważniejszą w relacji. Moją w oczach partnerki? Czy partnerki w moich oczach?
W końcu zacząłem rozważać, jaki jest mój stosunek do partnerki (i relacji z nią), skoro przed spotkaniem pozwalam sobie na obżeranie się sosem czosnkowym. Czy to wyraz braku dbałości o komfort partnerki, rozleniwienia w związku, niedoceniania, zbytniej pewności siebie?
Poza tym, dlaczego nie przyszło mi nawet do głowy, żeby jasno powiedzieć, że mam ostatnią gumę do żucia i czy chce, żebym się z nią podzielił. Nawet małą gumę można przepołowić. Czyżbym uznawał, że w naszym związku panuje reguła „wszystko albo nic” i „jedno przegrywa, drugie wygrywa”? Faktycznie, każdy kompromis rodzi się po ciężkich bojach.
Taki drobny incydent, a tyle refleksji. Ostatnio w tej relacji sporo sytuacji konfliktowych.
A jak byś postąpiła Czerwonewino?
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.