-
DDA – stracone szanse
Wróciło do mnie zdarzenie z czasów szkoły podstawowej. Miałem wtedy może z 10-12 lat. Byłem jednym z lepszych piłkarzy w klasie. Mimo to, na koniec ważnego meczu międzyklasowego rozstrzyganego rzutami karnymi wykręciłem się od ich strzelania. Powiedziałem, że nie chcę. Przestraszyłem się, że chybię i skompromituję się. Ściągnę na siebie złość kolegów, śmiech publiczności, upokorzenie, wstyd… Dopiero wiele lat później zrozumiałem, że przypisałem otoczeniu zachowania, na które zdobyłby się mój ojciec, który zresztą nie był tam obecny. To wyobrażonego ojca przeraziłem się. Potem koledzy zaczęli strzelać i niektórzy z nich chybiali. Nikt ich nie krytykował, Nie wyśmiewał. Nie oskarżał i nie upokarzał. Wtedy zrozumiałem, że mimo zawalenia karnego, mimo popełnionego błędu, nie musi nadejść zewnętrzne potępienie. Świat nie działa tak, jak mój dom! Nabrałem ochoty na sprawdzenie się i zakomunikowałem kolegom, że teraz już chcę strzelać. Oni jednak (zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami) odparli, że nie można zmienić raz wybranej piątki strzelców. Chociaż znałem tę regułę, potwierdzenie jej przez kolegów odebrałem jako odrzucenie i upokorzenie. To już przypominało zasady mojego domu. Popełniłem błąd nie zgłaszając się od razu i zostałem ukarany, poniżony odmową. Wszystko wróciło na swoje miejsce. Świat znów działał tak, jak mój dom.
Pisząc to, myślę, że zbyt rzadko miałem takie „wglądy”, wskazujące na to, że świat nie jest taki zły, karzący, nieprzewidywalny. Być może to wina jakiejś cechy mojej osobowości, zaburzenia, ułomności intelektualnej. Być może mój niedojrzały umysł był już tak zaprogramowany, że nawet neutralne zachowania (odmowa ze strony kolegów) przeinaczał na moją niekorzyść, zgodnie z domowym przekazem: jesteś nie wart niczego poza krytyką i karą. A może zbyt mało miałem tych dobrych i wzmacniających „dowodów” społecznych, bo odsuwałem się od ludzi, uciekałem w izolację, fantazje, książki. W każdym razie przypomina mi się to dawne zdarzenie w związku z dzisiejszą frustracją z powodu straconych korzyści materialnych. Straconych, ponieważ nawet nie skorzystałem z szansy na ich zdobycie.
DDA – straty – rok niebycia.
Ogólnie kiepsko się czuję, wracam więc do początków Programu 12 Kroków i uświadamiania sobie strat.
Jedna z ważniejszych strat: tzw. nieistnienie. To czas, w którym funkcjonowałem oderwany od rzeczywistości, bez świadomego kontaktu ze sobą, zanurzony myślami w ułudzie. To czas, w ktorym nic nie działo się w moim życiu.
Ten czas zapewniałem sobie m.in. poprzez książki i filmy. Nie ma nic złego w czytelnictwie i oglądaniu filmów. Jednak w moim życiu dda zanurzanie się w fikcyjne fabuły zmieniło się w kompulsywną ucieczkę od życia.
Książki. 208 dni.
Bardzo z grubsza oszacowałem, że przeczytałem w życiu 1000 książek. Przypuśćmy, że średnio na każdą przeznaczyłem 5 godzin. To daje 5000 godzin spędzonych w świecie literatury. Dzieląc to na doby (24h), otrzymuję 208 dni spędzonych non stop z nosem, oczami i myślami w nierzeczywistych światach. 208 dni niebycia.
Filmy. 125 dni.
Przypuśćmy, że oglądałem 1 film tygodniowo przez 30 lat. Obejrzałem więc w zaokrągleniu 1500 filmów (rok ma 52 tygodnie, czyli 52 filmy rocznie x 30 lat = 1560).
Biorę pod uwagę filmy fabularne telewizyjne, video, CD, z filmowych serwisów internetowych oraz kinowe. A przecież oglądałem też inne programy.
Przyjmijmy, że film fabularny trwa przeciętnie 2 godziny. Oglądałbym zatem filmy non stop przez 125 dób (1500 filmów × 2h = 3000 h : 24 = 125 dni). 125 dni w filmowych fabułach.
Oszacowałem też czas oglądania 36 seriali, które zdołałem sobie przypomnieć (Archiwum X, Beverly Hills 90210, Czterej pancerni i pies, itd.). Wyszło mi ponad 500 godzin (przy założeniu, że obejrzałem tylko 30% odcinków, bo wszystkie te seriale trwały łącznie 1745 godzin – dane co do długości seriali są w internecie, trzeba tylko pomnożyć ilość odcinków przez czas trwania odcinka, koronkowa robota). 500 godzin w serialach, to 22 doby.
Łacznie 355 dni spędzonych w oderwaniu od siebie i rzeczywistości. Cały rok daleko od siebie.
Gdybym chociaż w pozostałym czasie miał z sobą bliski kontakt…
Myślę, że najbardziej w swerze poczucia niedopasowania do grupy w tym pewnie jakieś blokady podszytej lękiem? wstydem? Przed oceną i jakimś dłuższym ciągnięciem tematu (samo poznawanie nie jest dla mnie problemem, zainteresowanie moja osobą też jakieś jest – w tych dwòch kwestiach podobną perspektywę przedstawił mòj psycholog, ktòry mòwił mi na bazie tego co mu opowiadałem, że potencjalnych bliskich relacji (przypadkowych nawet nie uwzględniam) miałem wystarczająco by stwierdzić, że to nie jest u mnie przeszkodą, co do czucia się jak jakiś wybrakowany to też tego nie mam).
Idąc według schematu przedstawionego przez Ciebie jestem marny w nawiązywaniu bliskich relacji i utrzymywaniu ich (psycholog kiedyś rzucił perspektywę, że jest to lęk przed tym, że sobie nie poradzę z wieloma sytuacjami od siebie dorzuciłbym, że jest to lęk, że nie ma o czym opowiedzieć gdy chodzi o moje 10-12 lat życia, żadnej pozytywnej historii ani żadnej dramaturgii jakbym miał 12 lat odsiadki w więzieniu, ale gdybym miał odsiadkę to mògłbym powiedzieć, że była wyrwa z tego powodu a tu nic czarna dziura w życiorysie i to też mnie trochę blokuje, ale też jestem marny w utrzymaniu w odpowiadaniu pytajacym (jak ich lekko skłamię to temat jest urywany a jak powiem prawdę do drążony)
Co do Twojego przykładu z finansami według mnie z jeszcze dwòch powodòw nie warto byś każdemu mòwił o swojej złej w Twoim poczuciu sytuacji finansowej.
1. Brak empatii i spłycenie tematu – na zasadzie Jakubek narzekasz, stękasz a widzę że nie jest źle albo narzekasz jak typowy Polak.
2. Drugi powòd ròwnież jest związany z brakiem empatii na zasadzie zamiast stękać idź na kasę, mi też nikt w życiu nie pomògł i sam musiałem sobie poradzić i w tym miejscu najczęściej litanie w jakiej to ta osoba nie była sytuacji.
Co do przyznawania się do określonej własnej „marności”, to zastanawiam się przed kim byłoby mi trudniej wyznać prawdę. Przed matką? Przed ojcem? Ktore z nich stoi za moimi plecami, kiedy, patrząc w swoje lustrzane odbicie, myślę „Jestem marny.”.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.