Witamy Fora Rozmowy DDA/DDD Knockin' On Heaven's Door…

Przeglądasz 10 wpisów - od 61 do 70 (z 686)
  • Autor
    Wpisy
  • Jakubek
    Uczestnik
      Liczba postów: 931

      W głąb… miało być:)

      Just a girl
      Uczestnik
        Liczba postów: 78

        Dziś miałam ostatnie spotkanie w grupie… Przynajmniej na najbliższe trzy miesiące, później spotkamy się i zobaczymy, w jakim każda z nas będzie miejscu. Mam w głowie różne myśli, a przewodnim uczuciem jest poczucie straty, po czymś co się skończyło, a było dobre. Odnajduję też w sobie lęk, że bez wsparcia nie dam rady iść dalej do przodu. Z drugiej strony czuję jednak determinację, by się nie zatrzymywać, sięgać głębiej, poszukiwać nowych rozwiązań, dalej odkrywać siebie. Poczułam też dzisiaj sporo pokory wobec tego, że to miejsce gdzie znajduję się teraz to zaledwie wierzchołek góry. Czeka mnie długa podróż, tak chcę o tym myśleć.

        Just a girl
        Uczestnik
          Liczba postów: 78

          Jakubek, co się stało z Twoim pomysłem podjęcia terapii indywidualnej? Rozważasz to jeszcze?
          Myślę, że przemyślenia na własny temat są pierwszym krokiem, motorem do zmian. Tak więc, wszystko jest tak jak ma być, na wszystko przychodzi odpowiedni czas. Teraz jesteś gotowy szukać pomocy, więc na pewno ją znajdziesz i wykorzystasz w najlepszy dla siebie sposób. To moja „wizja” 🙂

          Jakubek
          Uczestnik
            Liczba postów: 931

            Just a Girl:
            Życzę Ci powodzenia na drodze do Nowej, Mądrzejszej i Silniejszej siebie. Bardzo rozsądna z Ciebie dziewczyna, więc wierzę mocno, że dasz radę:))

            Jakieś doraźne wsparcie może jednak się przydać w chwilach wahań nastrojów, gdyby się takie zdarzyły. Czy będziesz miała przez te 3 miesiące takie wsparcie u dziewczyn, a one u Ciebie? To jednak ważne, żeby móc choćby o drobnych sukcesach informować kogoś kto zrozumie.

            Poczucie straty też jest zrozumiałe kiedy rozstajemy się z życzliwymi ludźmi, z którymi na dodatek łączą nas tak intymne przeżycia. Trzeba sobie powiedzieć, że zadanie zostało wykonane. A przecież nie znikacie sobie z pola widzenia na zawsze.

            Indywidualną konsultację już sobie umówiłem. Jak wspominałem, ciągnie mnie jednak do tego doświadczenia, które właśnie zakończyłaś. Chyba nawet terapeuta nie daje takiego poczucia bycia rozumianym, jakie potrafi dać grupa os?b o podobnych przeżyciach. Tak więc idę za pierwszym ciosem.

            Dziękuję Ci za wizję:)) Jest bardziej profesjonalna niż moja, bo nie warunkują jej żadne kwiaty na drzewach:))

            Pozdrawiam:)

            Jakubek
            Uczestnik
              Liczba postów: 931

              Just a girl.

              Zauważyłem, że użyłaś porównania do wierzchołka góry. Że na nim stoisz. Jeśli już się tam z wysiłkiem wdrapałaś, rozejrzałaś po okolicy, wypatrzyłaś miejsce, do którego chcesz dotrzeć, to teraz pozostała Ci tylko droga w dół. Na piękne zielone niziny, na których mieszkają szczęśliwi ludzie. Droga wcale nie jest łatwa, ale mimo wszystko schodzi się raźniej. Nabrałaś już sił, więc ruszaj:)

              Just a girl
              Uczestnik
                Liczba postów: 78

                Obudziłam się dzisiaj w dziwnym nastroju. Śnił mi się w nocy mężczyzna, którego poznałam na imprezie integracyjnej w pracy, wiele miesięcy temu. Wtedy, gdy go poznałam, a właściwie kiedy spotkaliśmy się jakiś czas później przy okazji podobnej imprezy, na chwilę dość mocno zawładnął moimi myślami. Dziś to już przeszłość, jednak śniłam o nim. W moim śnie siedzieliśmy przy stole, podczas kolejnego tego typu wyjazdu, otaczali nas współpracownicy, on siedział koło mnie i obejmował mnie ramieniem, albo kładł rękę na plecach. Kiedy rano otworzyłam oczy pierwsze o czym pomyślałam, to że brakuje mi tego, aby ktoś mnie przytulał. Brakuje mi dotyku innej bliskiej osoby.

                Jadę dzisiaj odwiedzić koleżankę, która jest obecnie w tym miejscu, w którym ja byłam 2,5 roku temu. Jadę ją wysłuchać, wesprzeć jeżeli będę potrafiła. Może opowiedzieć, co musiałam zmienić w sobie, żeby uwolnić się z tamtej pułapki własnych myśli, w której byłam pogrążona. Mi chyba również przyda się zmienić na chwilę otoczenie. Najbardziej ze wszystkiego cieszę się na samą podróż autem, uwielbiam prowadzić, jest to dla mnie najlepszy środek uspokajający i odprężający.

                Pisząc o wierzchołku góry widziałam w myślach bardziej wierzchołek góry lodowej. Myślałam o tym, że to zaledwie początek drogi, a nowe rzeczy będą pojawiały się nieustannie, w miarę zgłębiania tematu „siebie”. Nie wiem czy tak własnie się wydarzy, ale taką mam nadzieję. Przepraszam. za bycie nieprecyzyjną. Twoje wyobrażenie na ten temat, jako schodzenie w dół, co teoretycznie jest łatwiejsze niż wdrapywanie się pod górę, też mi się podoba. Choć, liczę że w tym miejscu zgodzili by się ze mną ludzie wędrujący po górach, nie jest to wcale tak oczywiste. Zejście czasem potrafi być bardziej wymagające, angażuje inne partie mięśni, wymusza inną postawę ciała 🙂

                DDA często są istotami impulsywnymi, więc myślę, że dla nas pójście za ciosem jest optymalnym rozwiązaniem. Ja na swoją grupę umawiałam się z prowadzącą smsami, pod wpływem ogromnego impulsu i poczucia, że dłużej nie dam rady… Nie miałam nawet odwagi zadzwonić. Ale kiedy się już umówiłam, poszłam za ciosem, tak jak Ty idziesz teraz 🙂

                Rozpisałam się przy tej porannej kawie. Pozdrawiam 🙂

                Fenix
                Uczestnik
                  Liczba postów: 2551

                  Może warto zacząć od zaprzestania patrzenia na siebie przez pryzmat tego co mówiły o nas osoby, które nas skrzywdziły zaakceptowania siebie takim, jakim się jest ze wszystkimi ułomnościami i całą paleta zalet.3

                  Sam nie naprawisz niczego w relacjach z ojcem, bo pewnie on sam nie widzi niczego złego w swoim zachowaniu albo nie chce widzieć.

                  Każdy ma prawo negatywnie myśleć o zachowaniu innych, NAWET WŁASNYCH RODZICÓW, jeżeli spowodowało ból i cierpienie.

                  Jedno możesz na pewno – walczyć o siebie.

                  Myślę, że grupa terapeutyczna może pomóc na początkowym etapie. Głównie w zrozumieniu, że NIE JESTEŚMY DZIWOLĄGAMI, a
                  bardzo często jesteśmy wartościowymi ludźmi z bogatym wnętrzem. Dodatkowym elementem wspomagającym zdrowienie jest niewątpliwie odpowiednia literatura.

                  Jednak dla mnie faktycznym sposobem w wyjściu na prostą jest praca nad sobą, głębokie wejście w siebie z ewentualną pomocą psychologa, terapeuty (ale znających się na tym co robią) lub bliskiej osoby, która będzie nas wspierała (czasem samą tylko obecnością, świadomością, że jest).

                  Dla mnie proces zdrowienia, bo tak to lubię określać, nie jest wspinaniem się pod górę – bo z góry zawsze można spaść, zrobić sobie krzywdę i znaleźć się w punkcie wyjścia. Dla mnie proces zdrowienia jest jak długa kręta droga do siebie, która coraz bardziej się prostuje i coraz wyraźniej widać Słońce i horyzont.

                  Poniżaj wklejam tekst, który mnie osobiście pomógł.
                  „Szkoda czasu na powierzchowną próbę zmiany siebie. To nie da nic, albo bardzo niewiele. Jedyny skuteczny sposób to wejście w siebie bardzo głęboko i uruchomienie najniższych pokładów podświadomosci, które wywołują w nas najtrudniejsze emocje ? najczęściej płacz lub krzyk. Tak, płacz jest leczniczy, bo chodzi o uwolnienie najbardziej blokowanych przez nas lęków, złości. Zmiana musi się odbyć na bardzo głębokim poziomie. Na poziomie, na którym obudzisz swoje wewnętrzne dziecko.
                  Nawet jeśli na co dzień starasz się być świadomy i obserwujesz siebie ? swoje reakcje emocjonalne ? to niewiele da sama obserwacja. Możesz tak obserwować się do śmierci. To ważne, ale niewystarczające, ponieważ te reakcje wynikają z CZEGOŚ. Czegoś, co tkwi w Twoim wnętrzu. Coś je ciągle wywołuje.
                  Jeśli podczas rozmowy (czy w dowolnym innym momencie) zauważasz, że ktoś lub coś wywołuje w Tobie zdenerwowanie, złość, smutek, żal, to może być sygnał dla Ciebie, że właśnie ktoś nacisnął na Twój czuły punkt, przycisk wyzwalający reakcję z Twojej przeszłości. To nie jest tak, że ?ja po prostu taki jestem? ?taki mam charakter? ?jestem cholerykiem?, itp. itd. To Twoje kody z przeszłości, które możesz zmienić.
                  Ludzie często mówią ?nie bardzo pamiętam swoje dzieciństwo?. Najwcześniejsze sceny, które sobie przypominam, to gdy miałem 7 czy 4 lata. A tak się dzieje z prostego powodu. Przez lata wypracowaliśmy sobie mechanizmy obronne, które ułatwiły nam przetrwanie ? byle tylko nie zmierzyć się z danym problemem. A problem polega na tym, że te doświadczenia z przeszłości wpływają na Ciebie jakim jesteś TERAZ. Na to jak reagujesz w danej sytuacji na słowo mężczyzny, kobiety, ojca, dziecka, itd. Na dane ich zachowanie czy konkretne zdanie. Coś ci po prostu (na poziomie podświadomym) przypomina (np. z 7 roku życia) i uruchamia się reakcja (jak u psa Pawłowa), mimo że teraz masz 30 czy 60 lat (nie ma znaczenia). Wydaje ci się, że taki po prostu jesteś, a wcale tak nie jest.
                  Masz szansę się oczyszczać z tych starych uwarunkowań, aby dzisiaj i w przyszłości być emocjonalnie czystym, dojrzałym człowiekiem, a nie reagującym (jak dziecko) ? żalem, fochem, smutkiem, złością, zazdrością, na to co ?zrobi? Ci druga osoba. Ona ci tego nie ?robi?. Tobie się tylko wydaje z umysłu, że to jej wina. Tak naprawdę, to tylko Twoja REAKCJA umysłowa, zakodowany wzorzec, który masz szansę zmienić.
                  Nauczyliśmy się zapominać. Wypierać z pamięci, aby odsunąć ból. Teraz jednak, być może jesteś już gotowy/gotowa, aby się z tym ponownie zmierzyć. Wejść głęboko, przeżyć to ponownie i wypłakać stare. Bez tego nie bardzo można mówić o jakiejkolwiek zmianie.
                  Przykład z wczoraj
                  Jako przykład konieczności zauważenia wewnętrznego dziecka i pracy z nim niech posłuży moja sytuacja z wczoraj:
                  Jedziemy autem, z koleżanką i jej 3-letnim synem. Syn chciał się napić wody, więc zaparkowałem auto, mama wyskoczyła do bagażnika po wodę i dała ją synowi. Mi z automatu przyszły słowa: ?Widzisz jaka twoja mamusia jest dla ciebie dobra? Specjalnie poszła dla ciebie po wodę?.
                  Pozornie ładne i normalne zdanie, ale czy na pewno? Czy widzisz ukryty negatywny wzorzec?
                  To paskudna myśl. Myśl całkowicie odwracająca rolę rodzic-dziecko. Ta myśl pokazuje dziecko WE MNIE, które potrzebuje być zauważone.
                  Ale przez kogo? W tym przypadku wybrałem sobie dziecko znajomej, które powinno pozostać dzieckiem, a nie opiekunem dorosłego (mnie).
                  Taki przekaz jest paskudny, bo uczy dziecko złych wzorców. Tego, że to ja jestem niby dorosłym, ale jednak wewnętrznie, emocjonalnie ? dzieckiem, które wymaga zauważenia. Emocjonalnie wciąż noszę niedojrzałość, która przenosi się na różne aspekty mojego życia. Moje słowa, do niego skierowane, były próbą dopomnienia się zauważenia. Niestety, osoba, do której skierowałem swoje słowa nie jest osobą odpowiednią. To dziecko ? ostatnia osoba, od której powinienem tego wymagać. Swoim zachowaniem uczę dziecko(instaluję mu wzorzec), że dorośli nie są dojrzali emocjonalnie i TRZEBA o nich dbać (sami sobie nie poradzą).
                  Maluch zrobił dobrze, że upomniał się o wodę. Jednak moja reakcja pokazała, że mam jeszcze coś do przepracowania. Nie chodzi o to, by unikać mówienia takich rzeczy. Dziecko i tak przejmie podświadome wzorce. A ty staniesz się sztucznym robotem, całe życie spinającym się, grając tożsamość IDEALNEGO rodzica, który mówi dzieciom tylko ?odpowiednie? rzeczy.
                  To jedno zdanie to tylko informacja dla mnie samego, że moje wewnętrzne dziecko potrzebuje zauważenia. Mimo że dzisiejszy pseudo-dorosły powie: ?Ja!? W życiu. Ja nic nie potrzebuję. Jestem odpowiedzialny, dojrzałym dorosłym i nie potrzebuję niczego takiego. Za kogo ty mnie masz! Uważasz, że jestem dzieckiem?!! Ciężko jest przyznać się do swoich słabości mając na karku 40 lat, a jeszcze trudniej, mając lat 60. No bo ?jak wyglądałoby to wśród innych? Co by o mnie pomyśleli? Będę więc grać twardziela i udam, że ten problem mnie nie dotyczy.?
                  Wiele osób niesie niestety takie (lub inne) programy. W takich środowiskach dorastaliśmy. Często jednak je wypierają mówiąc: ?Nie przesadzaj! Przecież nikt nie miał idealnej rodziny?, ?dziecko trzeba wychowywać twardą ręką?. Nie jest to jednak wytłumaczenie, aby nad sobą nie pracować.
                  Zauważenie takiego schematu to jedno. Samo zauważenie, jednak, to za mało. Aby ROZWIĄZAĆ ten problem musisz dać SOBIE to zauważenie. To jedyny sposób (wyparcie nic nie zmieni). Zauważenia, którego wystarczająco nie otrzymaliśmy w dzieciństwie. Najpierw muszę dać zauwazenie SOBIE. Wtedy w konsekwencji nie będę więcej wymagał go od świata zewnętrznego. Daj sobie jako dzisiejszy dorosły uwagę ojca, matki, nauczyciela, której wcześniej wystarczająco nie zaznałeś.
                  Jeżeli chcesz, aby Twoje dzieci były szczęśliwe i miały lepsze życie od ciebie zmień siebie. Nie je. Nie ma znaczenia czego ich świadomie próbujesz uczyć. I tak przejmą Twoje podświadome wzorce. To, co ukrywasz. Im bardziej jednak Ty sam się zmienisz, tym bardziej szczęśliwe będą one.
                  Będę INNY niż moi rodzice!
                  Na ostatnim wykładzie, na którym byłem, w pewnym momencie prowadzący powiedział o pułapce czynienia z dzieci ideałów i opowiedział historię, o tym jak dziecko przynosi do domu czwórki, a w domu rodzic pyta: ?A dlaczego nie piątka??. W tym momencie wtrąca się jedna kobieta z sali, mówiąc, że ona właśnie tak miała w domu. Gdy przynosiła do domu dwie piątki, rodzice pytali: ?A dlaczego nie szóstka??. Kobieta mówi dalej, że w wyniku tych doświadczeń, ona teraz nie chce dawać tego samego swoim dzieciom, więc nie narzuca takiego reżimu i daje im swobodę. Na co prowadzący ? ?zauważyłem u ciebie pewien ukryty schemat. Zwróć uwagę, czy przypadkiem to, że chcesz dawać dzieciom wolność nie jest wciąż tym samym, czyli wymaganiem od siebie bycia idealnym. ?Chcę być idealną matką, więc dam dzieciom swobodę?. I tak, przekazujesz dzieciom ten sam schemat perfekcjonizmu (bo dzieci uczą się od ciebie podświadomie), że chcesz być dla nich idealna. Czy dajesz sobie prawo do pomyłek?? Jeśli dasz SOBIE prawo do popełniania pomyłek (czyli odejdziesz od perfekcjonizmu i bycia idealną), tego samego nauczysz swoje dzieci ? że mają prawo popełniać błędy, że nie musza być idealne (by czuły się kochane).
                  Wewnętrzne dziecko
                  Najskuteczniejsza metoda, jaką dotychczas poznałem to przytulanie Wewnętrznego Dziecka.
                  Wewnętrzne dziecko to ta część nas, która nie jest silna, męska, ale ma swoje radości, smutki i żale. Wiele osób wypiera swoje wewnętrzne dziecko, bo uważa, że powinni być silni. ?W dzisiejszych czasach trzeba mieć twardą dupę?. Niestety, ta mocna część to tylko 50% nas. W połowie składamy się z silnej, męskiej, dążącej do celów strony, a w połowie z delikatnej, czułej i wrażliwej istoty, która kocha, raduje się, ale też i odczuwa ból. Jeśli krzyknął na nas w przeszłości ojciec lub nauczycielka, jako nie bardzo świadome dziecko mogliśmy zakodować sobie pewien schemat, który wtedy nas psychicznie obronił. Dziś jednak może Ci już nie służyć (choć schemat pozostał w Twojej podświadomość a choroba lub spięcie w ciele). To mogła być jednorazowa trauma (której możesz teraz nawet nie pamiętać) np. krzyk nauczyciela lub wieloletni proces (np. ?dzieci należy wychowywać twardą ręką?).
                  Dziś z przeszłych wydarzeń (w 95% z pierwszych lat życia) pozostały już tylko Twoje reakcje. np. Gdy żona robi X, ja zachowuję się w sposób Y.
                  Pomyśl ? co ci ta sytuacja przypomina? Co ci przypomina Ta obecna Twoja reakcja? Być może przypomni Ci się, że tak samo reagowałeś, gdy podobne rzeczy mówiła Twoja mama/ojciec/ciotka/sąsiad/znajomy z podstawówki. Zauważ, że Twoja obecna reakcja to nie jest reakcja dorosłej osoby, ale reakcja tego młodego chłopca (czy dziewczynki). Na dzień dzisiejszy nie jest już potrzebna Ci ta dziecięca reakcja. Jest nieadekwatna do obecnej rzeczywistości. Jest jednak zakodowana w Twojej podświadomości, więc reagujesz z automatu. Nie reagujesz w czysty sposób, ale jesteś uwarunkowany. Możesz to jednak zmienić. Daj prawo swojemu wewnętrznemu dziecku wypłynąć. Inaczej będziesz wyrzucać swoje nieświadome reakcje dopiero, gdy wlejesz w siebie litry alkoholu.
                  Praca z wewnętrznym dzieckiem
                  Metoda jest prosta, ale mocna i bardzo skuteczna:
                  1. Zwracaj na co dzień uwagę na Twoje reakcje (kiedy wybuchasz złością/smutkiem) ? na cokolwiek co sprawia, że nie czujesz się zbyt dobrze. To wszystko, co sprawia dziś, ze czujesz się kiepsko jest często zakodowaną informacją z Twojej przeszłości. Gdy to odczujesz, skup się na tym odczuciu. Poczuj je dobrze.
                  (jeśli nie możesz przeżyć tego w momencie,gdy się uruchomi (np.właśnie krzyczy na Ciebie szef), to wróć do tego później, gdy będziesz gotowy ? np. zamknij się w pokoju, miej pewność, że możesz się w pełni otworzyć.
                  2. Przypomnij sobie tę sytuację. Niczego nie blokuj. Staraj się ją jak najlepiej odtworzyć.
                  3. Pomyśl ? co ci ona PRZYPOMINA? np. jeśli reakcja odpaliła się w momencie, gdy nakrzyczał na Ciebie szef, to być może kojarzy ci się to z krzyczącym ojcem.
                  Jaką sytuację z przeszłości przypomina obecna scena? Być może przypomni Ci się konkretna scena, gdy miałeś 15 lat. Być może, gdy już będziesz skupiał się na 15-latku, nagle przypomni Ci się wcześniejsza scena, gdy miałeś np. 7 lat. Być może jeszcze wcześniejsza.
                  4. Dzisiaj jesteś osobą dorosłą. Zobacz więc teraz jako dorosły, z perspektywy (z trzeciej osoby, z dysocjacji) tego małego chłopca (małą dziewczynkę), która np. stoi przed ojcem i odczuwa straszny ból. Co dokładnie to dziecko czuje? Czy czegoś się boi? Czy jest złe? Pomyśl o jak największej licznie odczuć, które do Ciebie przychodzą. Jak czuje się się to dziecko?
                  Czego potrzebuje to dziecko? Czy chce coś usłyszeć od dorosłego? Czy chce coś zrobić? Jakich uczuć potrzebuje np. od ojca, których wtedy nie dostało?
                  5. Dziś ty jesteś dorosły i możesz w wyobraźni podarować temu dziecko to, czego najbardziej wtedy potrzebowało. Daj mu to. Podejdź do dziecka.
                  6. Powiedz mu miłe słowa. Powiedz np. że jesteś przy nim, że je słuchasz, że jesteś obecny, że jest najlepszą rzeczą, jaka mu się przydarzyła. Daj mu uwagę i obecność. Jako obecny dorosły powiedz wszystko to, co potrzebuje właśnie to dziecko usłyszeć. Nie hipotetyzuj. Powiedz jemu to, co ono potrzebuje.
                  7. Zrób fizycznie to, co potrzebuje dziecko. Jeśli potrzebuje przytulenia, to przytul je. Jeśli potrzebuje pogłaskania, zrób to. Daj jemu to, czego zawsze potrzebowałaś, a nigdy nie dostałaś.
                  8. Zabezpiecz na przyszłość ? powiedz, że zawsze będziesz przy nim. Że zawsze je przytulisz i ukochasz, gdy tylko będzie tego potrzebować (dzięki temu w przyszłości będzie ci łatwiej i głębiej wejść w ten dialog)
                  Uwierz, gdy dzieje się zmiana w Twojej przyszłości, zmienia się Twoja przyszłość. Nie ma znaczenia, że dzieje się to w wyobraźni. Nagle otwierają się nowe drogi (dla Ciebie jako dorosłego).
                  Wejdź w ten proces głęboko. Tego nie można odbębnić. To nie ma sensu. Wejdź tak głęboko, aż zaczniesz się trząść. Tak głęboko, aż zaczniesz szlochać jak małe dziecko. Pozwól sobie na to. Nie blokuj swojej wrażliwości. Odczuj te emocje, których nie chciałeś przez ostatnie lata odczuwać.
                  Na początku może być Ci ciężko wczuć się w dany stan, ale z czasem nabierzesz wprawy. Jest ciężko, bo jesteśmy dobrzy w wypieraniu, w zapominaniu o tym, co nas kiedyś zabolało. Mamy słaby kontakt z własną podświadomością ponieważ u większości ludzi jest w niej ukryta olbrzymia ilość syfu. Lepiej więc nie zaglądać pod dywan.
                  Problem w tym, że jeśli nie zmierzysz się z tym, co cię boli, z tym, co zapisało się w Twoim ciele i podświadomości, te stare reakcje będą się wciąż odpalać ? dziś, jutro i za 15 lat. Nic się nie zmieni. Nic nie da zmiana partnera. Nic nie da odsunięcie tej ?głupiej p*zdy, którą uważałam kiedyś za moją przyjaciółkę?. Nic nie da zmiana pracy. Stare będzie wracać, bo wypływa z Twojego zapisanego przeszłością wnętrza. Wciąż będziesz uciekać przed konfrontacją z pewnymi osobami, miejscami lub sytuacjami. Będziesz pewne osoby oceniać, krytykować i atakować. I co najśmieszniejsze ? będziesz uważać, że to normalne. ?oni przecież tacy są?. A prawda jest taka, że oni są, jacy są, ale to Twoje reakcje sprawiają, że ty się czujesz negatywnie. To ty masz odpowiedzialność za wszystkie emocjonalne reakcje, które odczuwasz. Innych zostaw w spokoju. ?Pomóż sobie i daj innym odpocząć?. Inni są po prostu dla Ciebie lustrami i do końca życia będą uruchamiać w Tobie rzeczy, których do tej pory nie zaakceptowałeś. Gdy przerobisz już wiele rzeczy, nagle okaże się, że jesteś oceanem spokoju, że nie wybuchasz już jak dawniej, że konkretne osoby Cię tak nie denerwują. Hmmm?
                  Kim jest ten, kto to czuje?
                  Gdy kolejnym razem nagle poczujesz lęk, zadaj sobie pytanie: Kim jest ten, który odczuwa strach? Ile ma lat? Kim jest ta, która odczuwa złość? Ile ma lat? I na kogo? Kto to czuje?
                  Może się okazać, że to wcale nie jest złość czy żal wywołany daną sytuacją, ale uświadomisz sobie, że nosisz w sobie 5-latka, który musi udowodnić rodzicom, że istnieje.
                  Gdy siedząc przy stole z rodziną nagle odczujesz silną potrzebę zabrania głosu, pokazania swej ważności, zadaj sobie pytanie ? Kto chce być zauważony? Czy przypadkiem nie to kilkuletnie dziecko?
                  Być może, gdyby ta kilkuletnia dziewczynka (czy chłopiec) kiedyś dostała więcej uwagi, dziś nie musiałaby o nią tak usilnie zabiegać? Zabierać głosu, robić z siebie superlaskę, kupować kolejne drogie auto.
                  Obwinianie innych za przeszłość nie ma sensu. Zostaw rodziców w spokoju. Teraz masz szansę pomóc SOBIE- swojej niezaakceptowanej, nie przeżytej części, wypieranego wewnętrznego dziecka. Przytulić je. Powiedzieć ?Widzę cię i jestem obecny. Obiecuję,że już zawsze będę przy Tobie. Nie musisz się zmieniać. Dla mnie jesteś idealna i zawsze będziesz. Zawsze będę Cię kochać?.
                  Nie zdziw się, jeśli podczas tego procesu popłyną ci łzy. Dziś jako dorosły masz dostęp do zasobów, których nie miałeś jako dziecko i właśnie dlatego możesz mu pomóc. Możesz sam się uleczyć. Zmieniając siebie z przeszłości, zmieniasz siebie dzisiaj.
                  Jesteś dla siebie najważniejszy. Jesteś sam dla siebie lekarzem. Możesz się uzdrawiać, jeśli tylko dopuścisz do siebie tę czułą, wrażliwą stronę, serce, dziecko, które potrzebuje być zauważone. Kochaj siebie. Obdarzaj się opieką. Nie bądź dla siebie katem. Jesteś pierwszą osobą, którą powinieneś kochać najbardziej.

                  Pozdrawiam 🙂

                  Fenix
                  Uczestnik
                    Liczba postów: 2551

                    Masz rację. Najboleśniejsze jest to, że nie ma z kim dzielić małych sukcesów i porażek, radości i smutków.

                    Z drugiej strony ta obawa przed zranieniem przez drugiego człowieka i w związku z tym zniechęcanie innych, nawet do jakiejkolwiek próby zbliżenia się do nas.

                    Jeżeli chodzi o zaopiekowanie się Wewnętrznym Dzieckiem, myślę że mężczyznom trudniej jest to zrobić, bo trzeba wrócić do rdzenia bólu.

                    Łatwiej poradzić sobie ze złością, gniewem niż z bólem. Ból sprawia, że stajemy się wrażliwsi, słabsi, rozklejamy się a te cechy przecież nie są postrzegane za męskie.
                    A według stereotypów facet przecież powinien być zawsze twardy – TOTALNA BZDURA

                    Każdy ma prawo do tego, żeby się roztkliwić, popłakać, przyznać do tego, że się nie ma siły, nie daje się w danym momencie rady, ale nie zatrzymywać się na tym, tylko szukać rozwiązania.

                    Pozdrawiam 🙂

                    Fenix
                    Uczestnik
                      Liczba postów: 2551

                      Wyzdrowienia postrzegana jako zdobywanie góry kojarzy mi się z takim definitywnym końcem. Wspinamy się, wspinamy, docieramy na górę i co dalej ?
                      Ze szczytu widzimy może horyzont, różne interesujące rzeczy ale nie możemy ich osiągnąć.

                      Zdrowienia jako pokonywanie góry lodowej kojarzy mi się z nieuniknionym utonięciem. Przecież jej główna część jest głęboko pod lodowatą wodą.

                      Zdrowienie jako kręta droga do siebie kojarzy mi się z wyznaczaniem konkretnych celów, do których zmierzamy. Dotarcie do nich zmienia naszą perspektywę widzenia, dzięki czemu możemy dostrzec kolejna ciekawa rzecz, do której będziemy podróżować. Dzięki temu sama droga staje się celem samym w sobie, a nasze życie ciekawsze, bogatsze i pełne wyzwań. Przestaje być ciągłą udręką i zmaganiem a zaczyna być przygodą.

                      A przygoda jest o tyle interesująca, że daje nadzieję na lepsze jutro.

                      Pozdrawiam

                      Jakubek
                      Uczestnik
                        Liczba postów: 931

                        Do Fenix Fenix,

                        Please:) , nie wklejaj takich ilości tekstu:) Wystarczy tytuł książki (nawet z podaniem numerów stron) lub link:)

                        Ale dzięki za zainteresowanie wątkiem. Choć troszkę mało o swoich osobistych doświadczeniach piszesz, a właśnie to najbardziej interesuje czytelników forum.

                        Może warto dodatkowo otworzyć własny wątek, w którym pozwierzasz się trochę? Ale oczywiście w moim zawsze jesteś mile widzianym gościem. Początkowo nie liczyłem na jakiekolwiek zainteresowanie.

                        Pozdrawiam:)

                      Przeglądasz 10 wpisów - od 61 do 70 (z 686)
                      • Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.