Witajcie, ja zwierzylam sie z problemu DDA najpierw siostrze, ona przyznala, ze tez ma te cechy (robila test DDA), ale ze nie ma potrzeby zeby cos z tym robic i nie chce zadnych terapii. Brat wysluchal, ale nie skomentowal, nie wiem czy on u siebie jakies cechy DDA rozpoznal. U mnie syndrom jest najsilniejszy wsrod mojego rodzenstwa, moze dlatego ze jestem najstarsza z nich i przede mna rodzice tak sie nie kryli z cala chora prawda o naszej rodzinie, bylam swiadkiem kilku drastycznych scen agresji ojca do mojej matki, jej agresji do mnie, nie chce mi sie pisac, bo to boli a ja nie chce rozpamietywac zlych chwil z dziecinstwa.
Probowalam zwierzyc sie z syndromu DDA mojej przyjaciolce oraz jednej z kuzynek, ale one tego zwyczajnie nie rozumieja!… One odczytywaly to w ten sposob, ze ja wmowilam sobie cos i na sile rozgrzebuje dziecinstwo i zupelnie niepotrzebnie korzystam z terapii… No i te ich teksty: "No cos ty! Przeciez u was w domu zawsze bylo tak spokojnie, wymyslilas sobie ten problem, daj spokoj…" I co ja mam im mowic?… NIe chce nikogo przekonywac o zdarzeniach ktore sie wydarzyly a o ktorych ja wole zapomniec bo tak bola!… Boli mnie tez ten wyraz niedowierzania i proby wybielania mojego taty, ktory zawsze dla gosci staral sie byc mily i idealnie odgrywal role troskliwego gospodarza. Zabolalo mnie, jak moja przyjaciolka na sile probowala przekonac mnie, ze mam cudownego tate (ona bardzo go lubi) i powinnam starac sie miec z nim jak najlepszy kontakt. Ona nie byla w stanie wyobrazic sobie jak bardzo ja sie mojego ojca boje… Tak wiec daje sobie spokoj z wtajemniczaniem przyjaciol-nieDDA bo oni tego i tak nie sa w stanie zrozumiec 🙂
Fajnie ze jest to forum 🙂 Nawet samo czytanie bardzo pomaga, usciski dla Was wszystkich
