Ja jakoś w ogóle nie myślę o nałogach w relacjach, raczej o wzorcach. To mi ułatwia przyglądanie się jak jest, nie wkręcanie się w poczucie winy i ostatecznie podejmowanie jakichś decyzji. Uczucia są cały czas prawdziwe, jak mi na kimś zależy, to tęsknię, czasem kogoś kocham itp., tylko pytanie czy ta relacja nie układa się w jakiś raniący mnie wzorzec.
Z terapii wiem, że my, DDD/DDA, jesteśmy ludźmi jak wszyscy, nie jakimiś potworami ani nie jesteśmy chorzy, tylko łatwo wpadamy w pewne dysfunkcyjne układy, bo nie nauczyliśmy się innych. Mogę się nauczyć nowych, choć to wymaga czasu i próbowania. Ale niezależnie od tego, ile sam się nauczę, w relacji jest zawsze druga osoba, i ona ma swoje wzorce i swoją wolę. Oczywiście mogę być asertywny, mogę też komuś pomagać, ale na koniec zostaje pytanie czy mi to więcej daje niż odbiera, czy zaspokaja to moje potrzeby bliskości i czy to mnie nie rani. Od tego, czy ktoś mnie pociąga i czy fajnie się nam rozmawia, dopiero się zaczyna, ale na tym się nie kończy. Nie wiem z góry czy to się uda czy nie, ale teraz słucham bardziej na bieżąco swoich emocji i widzę w którą stronę to idzie.
Znam pary z rodzin dysfunkcyjnych, które się dogadują, ale ja sam uznałem akurat, że moja dziewczyna nie jest gotowa spróbować nowych wzorców, których ja się zacząłem uczyć i ćwiczyć, więc zakończyłem ten związek. Bo co mi z tego, że to jest w ogóle fajna, ciekawa babka i jakoś mi bliska, skoro nie chce komunikować się wprost i mówić o sobie, a nie o innych ludziach, i nie spędza ze mną osobnego czasu, tylko jak ja jej w czymś towarzyszę? Uświadomiłem sobie, że w efekcie czuję się w tym związku samotny, a tego nie chciałem. Nie udało mi się jej przekonać do zmiany, ona nie zaczęła naśladować tego, czego ja się powoli uczyłem, więc sobie odpuściłem, bo już nie chciałem takiego układu.
Jak tak na to patrzę, to wszystko mi jedno, czy to nazywać nałogiem czy jakoś inaczej, tylko czy chcę w takiej relacji być, czy nie chcę, czy mnie próba dostosowania do tego dysfunkcyjnego wzorca nie wbija w moje własne dysfunkcyjne wzorce z domu, których mam dość. Odkryłem z czasem, że mogę się z nią czasem kontaktować, ale rzadko, i na duży dystans, i też po oddaniu jej wszystkich rzeczy, jakie znalazłem. Ale obawiam się, że gdybym podszedł bliżej, to znów było by to samo, i dość już czasu poświęciłem na próby. Teraz ona ma już inny związek, a ja nie, ale to nie chodzi nawet o związek, każda bliższa relacja to by było dla mnie obijanie się o ścianę, którą ona odruchowo stawia. Więc i tak trzymam dystans, i żyję swoim życiem, choć się na nią nie obraziłem.
Jacku, to od ciebie zależy, co zrobisz ze swoim życiem. W trakcie terapii możesz się nauczyć lepiej słuchać swoich emocji i bardziej dbać o siebie, i pewnie wtedy będziesz umiał sobie bardziej szczerze odpowiedzieć co z nią chcesz robić, a czego nie chcesz. Czy ona daje ci więcej bliskości, czy bólu. I czy ona się też chce zmieniać, czy nie chce – albo nawet chce, ale nie jest na to gotowa. Nikt inny ci na te pytania nie odpowie.
