Chciałabym żeby i moja mama zaczęła się leczyc. Modlę się o to od lat. Bo wiem, ze sama nie dam rady, wiem, ze to ona sama powinna tego chcieć. Są miesiace kiedy nie pije. Jestem wtedy najszczesliwszym człowiekiem na swiecie. Do czasu… do dzisiaj, kiedy usłyszałam jej głos w telefonie, znowu pękło moje serce, znowu cała się trzęsę. Pomimo tego, ze przezywam to po raz setny, tysieczny, zawsze tak samo boli. Albo za każdym razem coraz bardziej?
I te jej słowa: nie martw się, wszystko jest ok.
Nie potrafię, nie umię. Boję się o nią bo jest sama, bo kocham moja mamę jak nikogo na swiecie. Wyprowadziłam się żeby tego nie widziec, żeby wstawac rano do pracy jak normalny człowiek. Widziec, nie widzę ale wciąż codziennie udaję „normalnego” człowieka
🙁
pozdrawiam
