pozbyć się piętna dzieciństwa..no genialnie powiedziane.
mnie najbardziej irytuje to, że moje plany (choć ponoć obiektywnie rzecz biorąc jak najbardziej realne) walą się z hukiem każdego, słabszego dnia. (a że takich ostatnio więcej to cóż…)
A z tym uciekaniem w marzenia to trochę niebezpieczne. W zasadzie codziennie spędzam całkiem sporo czasu na marzeniu o "równoległym życiu", w którym jestem szczęśliwa, spełniona i cudownie związana z tą wyimaginowaną, drugą połówką jabłka. W wyobraźni jest tak cudownie, że kiedy dochodzi do konfrontacji z rzeczywistością jestem coraz bardziej rozczarowana i zła. I uciekam coraz częściej. Nie chodzę na poranne zajęcia po to, by móc w spokoju 2 godziny dłużej poleżeć i pomarzyć, nie wychodzę wieczorem na kawę z koleżanką, bo lepiej zawinąć się w kocyk i odpłynąć.
bardzo dużo kosztuje mnie żeby to ograniczyć.. w takich chwilach do totalnego wyobcowania droga chyba niedaleka
a jakiś czas temu gdzieś przeczytałam, że osoby często korzystające z wyobraźni i uciekające w marzenia są nieszczęśliwe, bo są świadome tego, że ich życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Kto zaś skupia się na zadaniowym wypełnianiu codziennych obowiązków ma o wiele większą szansę na to, by być zadowolonym.
co Wy na to?
