-
@Jakubek Twoje ciekawe spostrzeżenia/pytania zainspirowały mnie do kolejnych, ktòre bywają przyczyną milczenia/ wycofania (w tej części gdzie powodem nie jest introwertyzm a jakieś inne blokady).
1. Czy jestem zadowolony ze swojego życia osobistego, zawodowego, społecznego? Jeżeli nie to co robię aby coś drgnęło? Czy to niezadowolenie powoduje, że koloryzuję lub unikam rozmòw ludzi?
2. Czy umiem powiedzieć prawdę na pytania o życie zawodowe, osobiste, rekreacyjne, pasje (to są takie najczęstsze)
3. Czy czuję się niedopasowany do danej grupy np. koleżanki rozmawiają o rodzinie a Ty nie masz rodziny, rozmawiają o muzyce a Ty nie znasz się na muzyce, rozmawiają o podròzach a Ty nie byłeś/aś nigdzie albo inne wartości, inny typ humoru itd. (prawda czyli odpowiedzenie sobie co zrobiłeś aby gdzieś pojechać, pòjść a pòźniej z kimś się tym podzielić i wcale nie musi to być podròż do kurortu ale może jednodniowa lub kilkudniowa wycieczka pociągiem w inne miejsce? albo przeczytanie książki -z doświadczenia wiem, że inspiruje i samo napędza, rozmowę)
Odpowiedzenie sobie na te pytania według mnie daje fundament pod to co chciałbym rozwijać w swoim życiu a co jest ok. i mimo, że grupa ma inne podejście/moment w życiu to nie wstydzę się tego a wręcz umiem rozmawiać w prawdzie (przy czym jest to autentyczne tylko gdy faktycznie tak chcę-ludzie wyczują brak spòjnosci).
Prawda i rozwijanie deficytòw, uczenie się relacji, rozpoznawanie i uczenie rozładowywania emocji, przyglądanie się swoim reakcją, szanowanie granic swoich i innych, poszukanie zainteresowań to nie slogany to codzienność..
Wcale nie ma potrzeby być przebojowym czy duszą towarzystwa wystarcza te elementy plus spòjność.
Warto się też przyglądać wymòwką typu nie jestem jak ten ogłupione tłum, bo prawda jest taka, że z czasem idąc konsekwentnie coraz więcej napotkamy ludzi z ktòrymi będzie się nam chciało przebywać a im z nami.
Zejście z wyuczonej ścieżki samotności, wytrychy, wymòwki, uczenie się w wieku 20,30..70 lat podstaw relacji na pewno jest bardzo trudne, ale widzę, że robiąc malutkie kroki powoli wstawiamy nowe zachowania.
Przepraszam autorkę wątku, że wtrącę prywatę, ale na tych przykładach czyli życie osobiste i zawodowe pokażę jak człowiek potrafi się zakopać i odcinać.
Jeszcze kilka lat temu na pytanie co robisz? kłamałem albo podawałem trochę prawdy i trochę kłamstwa. Dlaczego? Bo byłem niezadowolony z tego co robię, wstydziłem się tego a w trakcie często robiłem przerwy do tego zawsze znacząco poniżej swoich kwalifikacji i możliwości (tutaj dodatkowo miało wpływ niskie poczucie wartości). Nie umiałem powiedzieć przed znajomymi że robię 'x’ pracę a wykształciłem się w 'y’ zawodzie. – w tej kwestii dużo pomogła terapia, ktòra przełożyła się na umiejętność rozwiązywania trudnych dla mnie spraw, ktòre wcześniej najczęściej olewalem z czego tworzyły się problemy. Efektem tego było podniesienie poczucia wartości, odpowiedzialność i konsekwencja co przełożyło się na efekty i rozwòj i dziś odpowiadam bez problemu co robię mimo, że nadal nie to w czym się wykształciłem.
Druga sprawa sprawy osobiste do dziś dnia wstydzę się odpowiedzi, że nie mam żony ani dzieci, ale dziś nie mataczę, odpowiadam zgodnie z prawdą. Nawet ostatnio jedna kobieta zapytała dlaczego nie masz żony.
W jakim jestem miejscu? przede wszystkim odpowiadam sobie prawdę a nie usprawiedliwiam, ale też innym mòwię prawdę.
Terapia tej sfery nie zmieniła, ale w jednym mi pomogła mianowicie zrozumiałem, zaakceptowałem a nawet jestem wdzięczny za swoją wrażliwość – to daje mi fundament by nie zakładać maski, by nie udawać kogoś kim nie jestem by nie naśladować.
Jestem też przekonany,że nie jestem homoseksualny. Wiem jak reaguję na kobiety a jak na mężczyzn zaròwno w ubraniu jak i nago.
Wiem też, że mam wystarczające zalety aby być mężem.
Mam też sytuacje gdzie widzę i czuję otwierane furtki przez kobiety.
A jednak nie potrafię przeskoczyć i jeszcze nie wiem dlaczego, ale czuję, że choćby te powyższe elementy przybliżają mnie.
I wracając do tematu, nie usprawiedliwiam, nie oskarżam ani siebie ani innych i nie mòwię też, że chcę być singlem staram się powoli krok po kroku zmieniać to co mnie blokuje.
Już te dwie sfery w relacji gdy jestem w nich prawdziwy i mòwię prawdę otwierają mnie na relacje a w momencie gdy koloryzowalem lub unikałem odpowiedzi konsekwencją było urwanie relacji.
Dodam jeszcze, że przez jakiś czas niekoloryzowania biłem się z myślą, że jestem nudniejszy przez co chęć kłamania wracała zwłaszcza gdy do tego dochodzi wstyd lub lęk, ale z każdym dniem podniesienia poczucia wartości i rozwoju zasobòe (nawet niedużego) zaczynam czuć, że jednak nie jestem nudniejszy wręcz czuję, że jestem bardziej atrakcyjny zwłaszcza w swoich oczach i wierzę, że to emanuje na innych i daje zwrotne reakcje co zresztą też odczuwam (moich oczach to już prawie narcyzm 🙂 ale zgodnie z tym co mòwia psycholodzy wysokie poczucie wartości jest tym.własciwym )
I tak w każdej przestrzeni.
Nie rozumiem dlaczego się dziwisz Makadamia. Jeżeli ktoś ma popęd seksualny i pociąg na płeć przeciwną, dojrzał i nie ma przeciwskazań psychicznych i fizycznych, to naturalnym i zdrowym jest by zawrzeć związek małżeński. Po prostu jest to w zdrowej naturze człowieka i w związku z tym w zdrowym społeczeństwie i wynika z przykazania miłości. Więc nie ma co się dziwić, że singiel to ktoś dziwny, inny, odmieniec w tym względzie. Ale plany opodatkowania singli, to jakiś chory wymysł.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.