Hej, nie wiem czy ktoś z Was to przeczyta, ale potrzebuję zaktualizować sytuację. Minęło 15 (!) lat od mojego posta. To prawie tyle ile miałam pisząc go. Po tylu latach przypomniałam sobie o tym forum i chciałam zobaczyć czy dalej istnieje oraz czy istnieją moje wpisy. Przykro mi, gdy przypomnę sobie co czuła tamta „ja”, co przeżywała i w jakich warunkach przyszło jej żyć. I faktycznie, najlepszą rzeczą, jaką dla siebie mogłam zrobić, była wyprowadzka z domu. Zrobiłam to kilka lat później, w wieku chyba 23 lat. Oczywiście z wyrzutami sumienia, że zostawiam ojca samego (mama już wtedy pracowała za granicą I liczyła na to że przypilnuje domu i taty…), ale dałam radę, wynajelismy z chłopakiem mieszkanie. Było biednie, ale spokojnie! Potem wyprowadziliśmy się za granicę ( „za chlebem”). W międzyczasie dwukrotnie zgłosiłam ojca na leczenie. Był w osrodku zamkniętym dwa razy. Za pierwszym razem szybko wrócił do picia, za drugim nie mam pewności, ale umarł po dwóch miesiącach od tego drugiego wyjścia.
Pisze to po to by pokazać dowód na to, że nie da się kogoś zmusić do leczenia, do niepicia. Ale możemy zadbać o siebie samych. Czyli:
uciąć relację, która jest dla nas wyniszczająca,
Nie mieć wyrzutów sumienia wynikających z przeświadczenia, że muszę wyciągnąć alkoholika z nałogu
Nie dać się obarczyć winą za picie bliskiej osoby
Zadbać o swoje zdrowie psychiczne (ja poszłam na terapię)
Bardzo bardzo polecam zadbać o swoje zdrowie. Walczyć o siebie. Pokochać siebie. To naprawdę jest możliwe.
