Motywacja życia w obecnej rzeczywistości

[abcd]

#488111

Co Was trwale motywuje do starania się, by chciało się żyć?

[truskawek]

#488113

Hm, fajne pytanie… Wydaje mi się, że stopniowe zdejmowanie z siebie lęków i poczucia winy oraz podążanie za swoją ciekawością, która chyba najmniej była tłamszona w moim dzieciństwie. Dzięki temu robię rzeczy, które lubię i które mnie pociągają, i o nic nie muszę się już starać, po prostu chce mi się tego, a więc i żyć. Pomaga mi też wyuczony na terapii kontakt z emocjami, to też daje lepsze podążanie za swoimi potrzebami.

[abcd]

#488116

Dla siebie samego to robisz, Truskawek? Czy dla innej osoby się starasz?
A jakie rzeczy konkretnie lubisz i Cię pociągają? Jeśli to nie tajemnica.

[Jakubek]

#488118

1. Może zacznę od fałszywej motywacji, wynikającej z moich wad charakteru.

Na pewno „motywuje” mnie chęć poprawienia życia drugiej, bliskiej mi osobie (np. partnerce). Potrafię rozbudować w swojej głowie wizję „szczęścia” tej osoby i zatracić w dążeniu do urzeczywistnienia tej wizji. Często przy tym jestem głuchy na deklaracje, że dla tej osoby szczęściem byłoby coś innego, że potrzebuje ode mnie czegoś, co do mojej wizji nie pasuje. Wtedy sobie myślę, że ta osoba nie wie, co ją naprawdę uszczęśliwi. Ja wiem to lepiej. Potrafię poświęcać się dążąc do tego „najlepszego” dla niej celu. Potrafię stawiać wymyślone „potrzeby” drugiej osoby wyżej niż moje własne. Jestem w tym naprawdę pełen energii, zapału i całkiem skuteczny. Od pewnego czasu dostrzegam jednak ile w tym egoizmu i poczucia wyższości. To dziwne, bo przeważnie postrzegam siebie, jako osobę lękową i z niskim poczuciem wartości.  Nie ma tu jednak sprzeczności. Moje lęki sprawiają, że chcę zmieniać i kontrolować drugiego człowieka. Pozornie chcę zmienić jego obraz na lepszy, a tak naprawdę chodzi o obraz dla mnie przyjemniejszy i wygodny – taki, który nie wymusza na mnie wychodzenia z psychologicznej strefy komfortu. Daje mi to też poczucie mocy, bo „udoskonaliłem” kogoś, jestem jego „stwórcą”. W gruncie rzeczy są to działania ucieczkowe. Uciekam od swojego życia w cudze. Wcielam się w „ratownika”, „pomocnika”, „opiekuna” – a wszystko po to, by nie myśleć o własnych problemach życiowych.

Podobną fałszywą (ucieczkową) motywacją mogą stać się moje sporadyczne obsesje: muszę napisać książkę ważną dla ludzkości, muszę zrealizować jakiś wielki projekt, muszę ułożyć sprawy w rodzinie pierwotnej, itp.

2. Druga, ta zdrowa, motywacja wynika z poczucia, że jestem żywa istotą, która jest wdzięczna za otrzymane życie.

Nie odczuwam tej motywacji stale. Jedynie sporadycznie, w formie spływających na mnie głębszych doznań, jakby fal zrozumienia i wdzięczności. Doświadczam tego w chwilach spokoju, rozluźnienia, wyciszenia. Wspomagam te uczucia intencjonalnym działaniem:

• medytacją,
• relaksacją,
• słuchaniem i czytaniem odpowiednich treści,
• unikaniem ludzi i sytuacji, wywołujących niepokój,
• szukaniem sytuacji, niosących wyciszenie.
• itp.

Oczywiście nie zawsze udaje się uniknąć napięć, trudnych emocji, denerwujących ludzi i zdarzeń. Jednak nawet te sporadyczne doświadczenia wdzięczności za życie, dają mi siłę do zniesienia sytuacji trudniejszych. Nawet w trudnych czasach mogę przypomnieć sobie, że przecież są też chwile, w których jestem przepełniony radością i wdzięcznością tylko za to, że istnieję. I chwile te z pewnością wrócą. To staje się dużą motywacją do życia i przechodzenia przez jego trudy. Co ważne, to odczucie wdzięczności wydaje się pochodzić z mojego wnętrza i być niezależne od zewnętrznych okoliczności. W tej samej sytuacji potrafię być przygnębiony, przestraszony lub zły, a nagle po zmianie myślenia zaczynam odczuwać głęboka wdzięczność za wszystko, co mnie spotyka – choć zewnętrznie nic się nie zmienia.

Ostatnio, w trudnych sytuacjach, wprowadzam taką minimalistyczną zmianę postrzegania rzeczywistości, powtarzając sobie w głowie przy każdym wdechu i wydechu: dziękuję Boże za ten mój wdech, dziękuję Boże za ten mój wydech. To ma sens, bo przecież gdyby nie było tego oddechu, to nic by nie było.

[Pablooo]

#488121

Ja nad tym nie  myślę.  Chce wychować dzieci, zarobić coś w pracy, spotkać się ze znajomymi i wyjechać czasem na wakacje.

Jaki jest sens życia ? Kochać i być kochanym – czerpać z życia przyjemność. Chyba po to o no jest.

[DDA_wsparcie]

#488148

A ja zapytam inaczej, czy w tej motywacji sięgacie po wsparcie? Korzystacie z terapii indywidualnej lub grupy wsparcia? Śledzicie jakieś wartościowe blogi/kanały które Wam w tym pomagają?

 

[abcd]

#488179

Jakubek, ale jak już uświadomiłeś sobie tę fałszywą motywację, to dalej jest w stanie Cię to motywować? Chyba raczej nie, skoro dostrzegłeś, że jest to błędny motyw, to jaki sens? Póki człowiekowi wydaje się że jest sens, to siłą rzeczy motywuje, ale jeżeli rozpada się to co się wydawało, to ulatnia się siłą która motywowała. Nie jest tak?

Pablooo, być kochanym-zgadzam się że jest to przyjemne (tylko że tak się zastanawiam, czy jakoś nie zatracamy umiejętności kochania, bo intencje to zapewne chyba każdy ma). A kochać, to niekoniecznie wiąże się z przyjemnością. Kochać alkoholika, albo po prostu człowieka ze znacznymi wadami w charakterze nie należy do przyjemności.

DDA_wsparcie, ja nie sięgam. Nie byłem nigdy na terapii. Czasami porozmawiam na te tematy na żywo z osobą która się terapeutyzuje. Nie mam motywacji chodzić na terapię 😀 😉

[Jakubek]

#488181

Niestety z fałszywymi motywacjami jest tak, jak z głęboko zakorzenionymi kompulsjami. Niełatwo je porzucić, nawet gdy wiadomo, że nie mają głębszego sensu. One wypływają z samej konstrukcji osobowości, są częścią człowieka, sposobem myślenia o sobie. Do ich zmiany potrzebna jest potężna praca na sobą.

[abcd]

#488183

Jakub, nie będę Ci teraz na szybko odpisywał, muszę przemyśleć co napisać. A ostatnimi czasy wolno myślę.

[abcd]

#488207

Jakubek
Niestety z fałszywymi motywacjami jest tak, jak z głęboko zakorzenionymi kompulsjami. Niełatwo je porzucić, nawet gdy wiadomo, że nie mają głębszego sensu. One wypływają z samej konstrukcji osobowości, są częścią człowieka, sposobem myślenia o sobie. Do ich zmiany potrzebna jest potężna praca na sobą.

Kompulsje z tego co rozumiem, to nieprawidłowe funkcjonowanie mózgu wynikające z problemu emocjonalnego. Zachowania kompulsywne pozwalają rozładować napięcie i zaznać stan uspokojenia. Czy kompulsji bez leków można się pozbyć? Chyba już nie, wydaje mi się, a co najwyżej, poprzez rozwiązenie problemu emocjonalnego uspokojenie ich. I nie doprowadzanie do sytuacji kryzysowych, które wywoływały kompulsje. Ale kompulsje to już jest zepsucie na stałę w człowieku.
Czy dobrze myślę?
A fałszywe motywacje, wydaje mi się że można przepracować rozumowo i wolitywnie. Zrozumieć, uswiadomić sobie bezsens tych motywacji, ustalić dobre motywacje i z własnej woli wybrać te dobre.
Ale z kompulsjami chyba się tak nie da?

[Autor]

Wpisy