Duzo piszecie o tym jak wielkie trudnosci sa w kontaktach z innymi ludzmi.W koncu sie nad tym zastanowilam i doszlam do wniosku,ze jest we wokoł mnie mur obronny,ktory sama zbudowalam.Ogolnie jestem dostepna dla ludzi,duzo gadam,ale i potrafie sluchac,nie mam trudnosci z mowieniem o sobie osobom,ktore dlugo znam albo takim,do ktorych mam zaufanie(wczesniej NIGDY o sobie nie mowilam),ale łatwiej mi,gdy jestem sam na sam z jakas osoba,gubie sie w grupie.Niby zartuje,smieje sie itd.Moze tez po prostu nie bawia mnie rozmowy jalowe albo obgadywanie innych,to mnie wkurza.Tak czy siak zawsze czuje dystans,zawsze czuje niedopowiedzenie i dystans,ktory sama tworze.Zbytnio mi to nie przeszkadza,jednak troche boli mnie to poczucie innosci.Dziwne jest tez to,ze mam przeciez problemy w malzenstwie,ale to przy mezu jestem w 100% soba,jakos przy nim nigdy nie udawalam,zawsze mowie mu prawde w oczy i to,co czuje.Nie ma miedzy nami bliskosci takiej dobrej,tzn.bo sa te jego kłamstwa,ale z mojej strony jest 100% mnie i to czuje,to co jest jest naprawde moje i prawdziwe.Ale oswajanie dlugo trwalo;)
