Niestety wielu ludziom to słowo się źle kojarzy, a szkoda.
Ja kilkanaście miesięcy temu poszedłem do ośrodka DDA po pomoc – chciałem podjąć terapię.
Po klasyfikacji zostałem skierowany na terapię grupową (co wtedy było dla mnie niewyobrażalne, gdzie ja, osoba raczej małomówna, mająca problemy z kontaktem z ludźmi poradzi sobie na terapii grupowej – myliłem się).
Jeśli chodzi o to, jak wyglądała ta terapia tak czysto technicznie, to spotkania odbywały się 2 razy w tygodniu, w godzinach popołudniowych. Grupa była zamknięta, tzn. nikt nie mógł już w trakcie jej trwania do niej dołączyć, dzięki czemu wszyscy mieli okazję dobrze się poznać i sobie nawzajem zaufać. Spotkania odbywały się przez 10 miesięcy (co było z góry określone).
Akurat ta forma terapii opierała się o pracę życiorysową, tzn. najpierw przez kilka tygodni się poznawaliśmy, później była praca nad życiorysem każdego z osobna, a dalej regularne rozmowy o bieżących sprawach, czy problemach które akurat ktoś chciał poruszyć. W ostatnich miesiącach odbywały się też psychodramy (świetne przeżycie) oraz różnego rodzaju ćwiczenia psychologiczne.
Powiem tak – to było jedno z najlepszych doświadczeń, jakie mnie spotkały w życiu. Dziękuję Bogu, że tam trafiłem i nie wydygałem wcześniej, tylko postanowiłem pójść na to pierwsze spotkanie… i każde kolejne aż do końca 🙂
W każdym spotkaniu uczestniczy psychoterapeuta z góry przydzielony do grupy, ale jego rola często jest tylko nadzorcza i naprowadzająca, bardzo dużo pracy odbywa się między uczestnikami grupy.
Na koniec każdy dostał informację o sobie, o swojej pracy w trakcie spotkań, o obserwacjach i zaleceniach. W ten sposób trafiłem na terapię indywidualną, ale to już inny temat 😉
W każdym razie spotkania DDA mogą też mieć charakter zorganizowanej terapii. W mityngach nie uczestniczyłem, więc nie chciałbym się na ich temat wypowiadać ani porównywać, ale psychoterapię grupową polecam serdecznie 🙂
