-
Z gòry przepraszam autorkę wątku, że tutaj napiszę do @abcd, ale na forum nie ma prywatnych wiadomości.
@abcd jest taka reguła, że jeżeli jedna osoba zwraca na coś uwagę to jeszcze nie wyznacznik, ale jeżeli znacznie więcej tzn. że warto się przyjrzeć.Ze swej strony irytuje mnie gdy w swoich postach oceniasz.
Jest taka reguła aby nie zostawiać rozmowy w gorszym stanie niż na początku i druga aby to co chcemy powiedzieć nie było ważniejsze od tej osoby do ktòrej mòwimy.
Nawet Pan Jezus uczy 'nie osądzaj a nie będziesz sądzony’.
Mam takie wrażenie, że w imię swojej pojętej prawdy niszczysz relacje przez co ludzie zaczynają się irytować a następnie dystansować.
Pytanie jest co jest ważniejsze? Relacja czy forma? Może warto spròbować wybrać inną drogę tego samego przekazu?
Co jest lepiej? spròbować zmienić formę przekazu czy upierać się, że 'moja prawda będzie usłyszana i zaakceptowana’? (bo jak piszesz prawda jest tylko jedna)
Jesteśmy też tutaj by się uczyć może warto coś wziąć dla siebie aby poprawić relacje?
Mam takie wrażenie, że wychodzisz z założenia, że ludzie nie chcą usłyszeć prawdy i że w imię (tej Twojej prawdy) bywasz bezwględny- według mnie jeżeli taki jest Twòj tok rozumowania to jest on błędny, bo nie uwzględniasz relacji a przy tym oceniasz a nawet osądzasz (stajesz się takim strażnikiem a chodzi o to by z jednej strony przekazać a z drugiej zostawić relację w co najmniej takim samym stanie jak na początku i wbrew pozorom tak się da i to bez zdradzania swoich wartości)
Cześć, Wszystkim … Uczestnikom rozmowy .
Nie wypowiadam się w temacie … raczej czytam ..bo doświadczenia marne …Zdecydowałam się napisać bo : 2wprzod1wtył – bardzo dziękuję Ci za tę uwagę … powyżej .. bardzo łatwo ocenia się innych , i mierzy się ich miarą tylko sobie znaną … Kiedyś dawno temu gdy pierwszy raz czytałam to forum totalnie mnie zniechęciły do pisania właśnie : ocenianie , przyklejanie łatek … i kłótnie … Forma przekazu – na którą DDA/DDD są szczególnie wyczuleni ma znaczenie i warto, nie raz wyjść poza ramy własnego „ja” tylko i aż po to by inni nie czuli się dyskryminowani lub wręcz osaczani i oceniani …Żeby być wysłuchanym nie trzeba innych dołować, oceniać .. Warto spróbować innej formy pisania … lecz to wymaga chwili zastanowienia …Dziękuję Ci 2wprzod1wtył że poruszyłeś ten „kłopotek „..- prosta zasada :„nie rób drugiemu co tobie nie miłe „
@Kr.pka mam do Ciebie pytania?
Czy dobrze rozumiem przekaz? że w Twoim przekonaniu Twoje mechanizmy dda są tak silne, że w jakimś zakresie krzywdzisz partnera a on był i jest cierpliwy, dobry, troskliwy i czeka a Ty nie chcesz krzywdzić i wolisz odejść? co najmniej do czasu aż przepracujesz?
I drugie pytanie czy jeżeli taki jest przekaz czy w to wierzysz? A odwracając sytuację czy uwierzyłabyś partnerowi, że chce odejść, bo nie chce Cię krzywdzić? Czy nie uważasz, że w takiej sytuacji decyzja należy do partnera?
Idąc w tym toku rozumowania czy nie zauważasz w tym braniu winy na siebie swojego lęku przed skonfrontowaniem się ze swoją decyzją? w tym gdy chodzi o.emocje partnera?
Kr.pka podjęłaś decyzję i to jest Twoja decyzja i masz do tego prawo. Nie porzuciłaś relacji, bo jasno widać, że uwzględniasz w tym.partnera i chcessz wyjaśnić.
Według mnie problemem jest stanięcie w prawdzie i powiedzenie prawdy partnerowi np. że nie darzysz go uczuciem miłości ( będzie mu smutno, może też czuć gniew no bo jak to wszystkie te gesty czym.były? , ale długofalowo prawda się obroni i po okresie żałoby będzie można spojrzeć na to z innej perspektywy i według mnie da też partnerowi rzeczywisty obraz (acha jest mi smutno, czuję gniew, mam poczucie straty, ale rozumiem lubi mnie, szanuje, jest mi wdzięczna,.ale mnie nie kocha-wtedy zrozumie, że nie chciałby abyś Ty robiła coś wbrew sobie, bo w sytuacji takiej jak teraz jemu jest trudno zrozumieć i zaakceptować, że chcesz od niego odejść dlatego bo z powodu swoim mechanizmòw kaleczysz)
Z tego co słyszę stoisz na rozdrożu jak wyjaśnić partnerowi, że Twoje gesty nie były oszustwem wyrachowaniem(bo nie były) a z drugiej, że go nie kochasz i pròbujesz wybrnąć poprzez wzięcie winy na siebie?
Nie uznaję „wycofywania się ze związku dla czyjegoś dobra”, bo to jegi decyzja. Wierzę, że jest wolnym i rozumnym człowiekiem i miał świadomość tego, jak działam, bo od początku o tym rozmawialiśmy i poruszaliśmy tematy tego, że jest źle, że go krzywdzę. Na każdym etapie mógł wybrać i wybierał mnie, bo miał nadzieję, że się ułoży.
Gdybym naprawdę chciała z nim być i wierzyła w to, że naprawdę będę potrafiła go kochać i że zbudujemy coś trwałego – to bym z nim była, skoro on nadal chciał. Sprawa byłaby prosta.
Nawet wzbudzałam w sobie wolę walki o związek, przypominałam o szacunku do niego i o tym, dlaczego chciałam z nim być. Rozmyślałam co poszło nie tak i jak to „naprawić”. Tylko, że to było sztuczne – „odnówmy intymność, namiętność może z czasem przyjdzie, ale nie jestem pewna. Zobowiązania wobec siebie też może pomogą w powodzeniu związku, tylko że ja się psychicznie już zaczęłam odcinać od widzenia nas razem w przyszłości, bo już myślę o tym, że sama też mogę być szczęśliwa i nie sądzę, że jakiś ślub czy cokolwiek sprawiłoby, że damy radę, bo za jakiś czas po prostu pęknę i odejdę”. Ja już wtedy wiedziałam, że odejście się wiąże z cierpieniem, a bycie razem tak samo, całe życie bym była obok niego i sama na siebie nakładała presję”czy już go kocham, czy to już, czy nadal marnujemy swój czas?”. Nie działam dobrze pod presją i wbrew sobie. Nawet jeśli by się zgodził na chory układ bez miłości.
Nie rozumiem tego „skonfrontowania się z emocjami partnera” i poprzedniego zdania „’użalanie’ przejmowanie smutku i nieumiejętność bycia w złości i smutku partnera. „. Czy chodzi o to, że użalam się nad nim? Poproszę o wyjaśnienie tego, bo chciałabym zrozumieć przekaz.
Ja już przyznałam się przed sobą i przed nim, że go nie kocham i że nie ma gwarancji, więc wolę się rozstać, opłakać to, ponieść straty i konsekwencje, bez obietnic, bo inaczej nigdy nie będę wolna. Muszę teraz się odciąć i zrozumieć, że nie ma czegoś takiego jak opcja powrotu po uporządkowaniu siebie, bo inaczej będę cały czas podświadomie czekać na coś, co tak naprawdę nigdy nie zmieniło się w miłość. A nie chcę tylko pocieszenia, chcę znaleźć miłość naprawdę, chcę całości, a nie iluzji. Gdybyśmy utrzymywali kontakt i gdybym żyła sobie teraz z nadzieją, że będziemy jeszcze kiedyś rozmawiać, to nigdy bym się nie postarała pozbierać, bo wciąż bym miała nierealne oczekiwania i to wciąż nie byłaby miłość.
Mówił, że jeszcze nie zabije uczucia do mnie, że zaczniemy jakbyśmy byli obcy, że powoli na nowo obok siebie się odbudujemy. Ale dla mnie nie ma czegoś takiego. Bo nawet jak zrywałam, jak z nim o tym rozmawiałam – chciałam tego. żeby po zerwaniu nadal ze mną spędzał czas, chciałam pocieszenia, chciałam bezwzględnej jegi obecności i zapełniania mi dziury w sercu, ukojenia w bólu i robienia za mnie wszystkiego.
Jestem wygodnicka i by mi to odpowiadało – pomagałby mi w problemach dnia codziennego, bo jest uczynny. Miałabym ramię do wypłakania. Ale nie bylibyśmy razem, nie musiałby, a ja wciąż bym go mogła traktować jako jakiś bufor bezpieczeństwa, jakby MUSIAŁ mi pomagać. Ale po co, skoro takie coś tylko by nas uwiązywało i nie rozwijalibyśmy się. A i tak to co mi dawał było dla mnie niewystarczające, mimo jego wysiłków i chęci.
Zauważyłam, że związek daje pewności siebie, bo nie jesteś sam. ale też mnie trochę rozleniwił i zrzucałam na niego odpowiedzialność, wysługiwałam się nim. Nie chcę tak, chcę się rozwijać.
Uwierzyłam, że jestem w stanie sama wypracować lepsze schematy, lepsze radzenie sobie. No i trochę chciałabym kiedyś poznać kogoś, z kim zbuduję coś trwałego, ale co do kogo poczuję, że chcę go kochać i podejmę tę decyzję świadomie. Dlatego zrezygnowałam z tego, w czym tkwiłam, bo nie jest za późno.
A co do tego problemu – to tak, najtrudniej było mi się pogodzić z tym, że to okrutnie nierówne. Powiedzieć mu, że go nie kocham, chociaż on kocha (jestem przekonana o tym, bo jednak to udowadniał). Pamiętam jegi ból, jak zdawał sobie sprawę z tego, że te wszystkie dobre i piękne chwile, którym się oddawaliśmy – że one były dla mnie prawdziwe, ale finalnie nie okazały się zmienić w miłość i decyzję z mojej strony. Bo nie chcę być manipulantką, kłamcą, nie chcę sama uwierzyć w to. że kłamałam, bo nie kłamałam, tylko robiłam jak czuję. A potem jak zaczęło dochodzić do sytuacji, w której mogłabym zacząć kłamać naprawdę – wtedy się wycofałam.
Chciałabym jego zrozumienia, że to było prawdziwe, że było na maksa, ale jego pewnie po prostu boli to, że to koniec i nie zadowoli się takimi małymi rzeczami, bo jego zaangażowanie i strata są zbyt duże. Chciałabym też żeby znalazł spokój i i chciałabym gwarancji jego późniejszego szczęścia, ale to tak w życiu nie działa i to mnie boli. Bo gdybym miała o tym zapewnienie, to bym może mogła czuć się mniej winna za coś, na co czuję, że nie miałam wpływu. Ale też to tak w życiu nie działa i stąd moje rozgoryczenie i ból, może też bunt.
Ok, dzięki za wyjaśnienie.
Co do skonfrontowania się z emocjami partnera mam na myśli pozwolić mu przeżyć jego smutek, gniew i poczucie straty. Mam takie odczucie, że skala Twojego (lęku?) jak przeżyje to partner prowadzi do tego, że zaczynasz wbijać sobie poczucie winy i przejmujesz odpowiedzialność za to, że będzie mu smutno, że będzie przeżywał gniew, że będzie świadomie lub nie manipulował w stylu 'juz się nikomu tak nie otworzę’. Tak mam też na myśli, że całość prowadzi do użalania się nad nim co paradoksalnie gdy on to wszystko widzi odcina go, może też budzić nadzieję.
Jeżeli są takie momenty wnktòrych dajesz do zrozumienia, że przyczyną Twojej decyzji są mechanizmy dda a nie wprost brak uczucia miłości też może prowadzić do wzbudzania jego nadziei (na zasadzie przeczekam)- rzecz w tym by dać zdecydowany i prawdziwy komunikat
Według mnie jedyne na co masz wpływ to mòwienie prawdy natomiast nie masz wpływu z jaką skalą on przeżyje smutek, gniew albo czy wręcz nie przejdzie w nienawiść, manipulacje i wzbudzanie poczucia winy, tak samo nie masz wpływu czy uwierzy w szczerość i autentyczność waszej relacji . Nie masz na to wpływu i nie jesteś za to odpowiedzialna, ale gdy człowiek ma świadomość , że powiedział prawdę uwalnia się (wciąganie się w przeżywanie emocji partnera świadomie lub podświadomie budzi w jego glowie ciągotki do wydłużania i nadzieję zmiany zdania)
Nie chcę w ten sposòb skalować Twoich emocji, ale myślę, że warto się przyglądać.
@abcd wyobraźmy sobie prawdę jako jakiś duży budynek. Mam wrażenie, że ustawiasz 'bramkę przejscie’ przed wejściem natomiast według mnie aby poznać prawdę ew. 'bramkę prawda’można ustawić przy wyjściu, bo najpierw warto.poznać, uwarunkowania danego zachowania, przeżycia, emocje, interakcje w ogòle poznać tyle ile się da a do tego potrzebna jest komunikacja natomiast ustawiając zero jedynkowo 'bramkę prawda’ przed wejściem nie będzie komunikacji, bo według tych reguł albo ktoś przyjmuje Twoją prawdę np. definicję miłości albo jego zachowanie (niech Ci nawet będzie) jest smarkate, niedojrzałe, dziecinne.
A skąd możesz wiedzieć czy w danej relacji nie było miłości skoro nie poznałeś poszczegòlnych pomieszczeń budynku prawda?
Przepraszam z określenie, ale mam takie odczucie, że łamiesz a dokładniej chcesz złamać, bo nie każdy sobie pozwoli kręgosłup już na samym wejściu bez uwzględnienia choćby cudzych emocji a to tylko jeden z elementòw.
Czy gdy powiesz np. do Kr.pki że nie wie co to miłość i tylko dlatego, że nie przeszła przez Twoje drzwi definicji miłości to będzie oceniające czy nie? Czy w ogòle trzeba znać definicję miłości aby być w kimś zakochanym? W każdym razie według mnie takie podejście zamyka na komunikację i tym samym poznanie prawdy lub choćby pròba poznania.
Przyszedł mi do głowy jeszcze taki przykład.
Do komisariatu wchodzi kobieta i zgłasza, że została napadnięta i zgwałcona na to policjant pyta a gdzie to było? Kobieta odpowiada w tym i w tym miejscu na co policjant i sama tam pani szła? Tak odpowiada kobieta po czym policjant – to było nieodpowiedzialne.
Przecież w tym hipotetycznym przykładzie ocenił zachowanie a nie osobę, ale czy w ten sposòb zbliżył się do dalszej komunikacji czy oddalił? Nie uwzględnił niczego i według mnie kobieta poczułaby się oceniona, osądzona zablokowałaby się a przecież chodzi o to by poczuła bezpieczeństwo i się komunikowała
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.