-
Dobrze rozumiem, że zwłaszcza po tym jak powiedział Ci, że był na niestrzeżonym przejeździe boisz się o życie swojego siostrzeńca? Chciałabyś aby był bezpieczny i miał warunki rozwoju?
Nie jestem fachowcem i wyrażam jedynie swoje zdanie. W mojej ocenie na ten moment może warto odstąpić od konfliktu z rodziną choćby na poziomie emocjonalnym (nie dać się wciągać w konflikt) przy jednoczesnym zaglądaniu do siostrzeńca z zapewnieniem, że zawsze może się do Ciebie zwròcic.
Dziś zaburzona siostra może odbierać Twoje ruchy jak chęć rywalizacji oraz udawadniania, że jest złą mamą a przecież Tobie nie o to chodzi. Ty chcesz bezpieczeństwa siostrzeńca.
Odnośnie poczucia winy już pisałem, że będzie ona w Tobie wzbudzana i pozostaje wierzyć, że nie dasz jej sobie włożyć w swoje ręce przy czym przez 'nie dasz’ rozumiem robisz to co jest w zgodzie z Tobą nie wdając się w w siłowanie i udawadniania rodzinie.
Natomiast czym innym jest pròba komunikowania, że Twoim celem nie jest ocenianie siostry jako matki a jest nim bezpieczeństwo siostrzeńca.
Trochę bym odstąpił żeby nabrać dystansu i innej perspektywy i żeby nie wciągać się w konflikt przy jednoczesnym wspieraniu siostrzeńca (ale nie matkowaniu)
Tylko wiesz na czym polega problem? Siostra z mama wzięły mnie jako źródło swojego problemu i za wszystko obwiniaja mnie. Mimo że to szkola zainterweniowała. W ramach ukarania dziecka za to że powiedzial co się dzieje w domu odcięli i zakazali mu kontaktu ze mną. Myślę, że ma już tak dosyć tego co się dzieje i tego że mimo iż poprosił o tą pomoc jest gorzej jak było ze nie oczekuje już niczego poza tym żeby mama z babcia dały mu spokoj. Nie dziwię się mu z jednej strony bo jak zaufać psychologowi, który nie potrafi pomoc, policji która nie chce go wysłuchać. Mogę Tobie dać przykład z własnego życia kiedy jako 12 latka zadzwoniłam na Policję z błaganiem o pomoc bo tata po domu z siekierą latał… wiesz co usłyszałam od policjanta? „Gdyby moja córka zadzwoniła na mnie na policję tez bym ją z siekierą pogonił” Nigdy więcej już nie dzwoniłam, nawet jak tata próbował mnie autem rozjechać.
Ja nawet się z nimi nie przemówiłam, powiedziałam im tylko co myślę o całej sytuacji. Podsumowałam to jedynie tym ze jeszcze trochę pójdzie do szkoły średniej i jeśli trafi na wpływowe środowisko to go stracą i byle to środowisko nie było „patologiczne”. To była moja ostatnia rozmowa dokładnie rok temu. Od tego czasu moje 5 letnie dziecko średnio raz w tyg pyta o babcie i kuzyna.
Irytuje Cię brak reakcji instytucji, bo chciałabyś aby zmobilizowali siostrę?choćby dlatego, że siostrzeniec wchodzi w wiek gdzie szybko może znaleźć 'towarzystwo'(ujście)?
Mam bardzo podobny przykład ze swojego życia gdzie policjant wszedł i zapytał mnie (przy ojcu) a miałem wtedy 6-7 lat czy była awantura. Oczywiście odpowiedziałem, że nie, ale jednocześnie kiwałem za plecami ojca, że tak.
Z drugiej strony znam sytuację z ostatnich lat gdzie syn zadzwonił na policję bo ojciec go szarpnął odciągając od gier. Patrząc szerzej można by z pewnością zobaczyć, że już sam fakt takiej sytuacji świadczy o czymś, ale no właśnie znam tą rodzinę i wiem jak sytuacja wygląda dziś (dziś syn skończył szkołę średnią i mieszka z ojcem i mają dobre relacje – matka w międzyczasie odeszła)- ok. Działo się coś toksycznego, ale no właśnie skala i reakcja nieadekwatna a już na pewno nietrafiona- może psycholog by tam pomògł, ale nie policja
Przy czym pisząc to nie chcę umniejszyć sytuacji o ktòrej piszesz choć podobno sam fakt odpisania na zasadzie swoich przeżyć umniejsza ważność jednak zostawię to, bo chcę pokazać, że są ròżne odcienie, skale.
Pamiętaj jednak, że Ty to Ty i jak zrobisz to i tak przyczyna (wina) nie będzie w Tobie.
Pamiętam jak z ojcem pojechałem do wuja-brata ojca a jego żona zauważyła dziurę w skarpecie- powiedziała, że zszyje a jak to robiła dawała odczuć mi 'co to za matka mòwiąc o mojej mamie’- dodam, że w domu mojego wuja też był alkohol a więc żaden autorytet- jedno też pamiętam, że źle się z tym czułem jak ciotka zszywała i komentowała. (perspektywa patrzenia dziecka)
Na pewno masz dużo szerszy i głębszy wgląd i co zrobisz to zrobisz jednak w ramach tego uczulałbym Cię abyś nie dawała odczuć siostrze, że jest złą matką ale też siostrzeńcowi, że ma złą matkę.
Warto też wiedzieć, że dzieci podobno są najlepszymi manipulatorami. Nie chcę przez to powiedzieć, że Twòj siostrzeniec wyolbrzymia, ale że 'widzi’ w Tobie szanse i gdzieś Cię wciąga a rzecz polega na tym abyś to Ty jako dorosła miała nad tym kontrolę.
Co do interweniowania przez instytucje mając obraz tego co przedstawiłaś ja bym nie szedł tą drogą, bo tutaj według mnie instytucja tego nie załatwi. Przy czym jeżeli według Ciebie warto iść tą drogą to jak najbardziej nie będzie w tym nic złego.
Osobiście jestem zdania, że przejmowanie roli wychowaczej przez instytucje jest nietrafionym kierunkiem. (ale to tylko moje prywatne zdanie). Natomiast czy w tym przypadku została przekroczona granica? Nawet jeżeli to ròwnolegle pròbowałbym odstąpić od konfliktu (plus to co napisałem wyżej)
Tak gdy z czymś sobie nie radzę szukam pomocy jednak gdy ktoś sobie nie radzi i odrzuca pomoc nie traktuję go przedmiotowo, nie naginam go aż zrobi tak jak ja chcę tak samo nie tetapeutyzuję go.
Życzę dobrych decyzji. Wyraziłem swoje zdanie na bazie tego co napisałas i jak najbardziej szanuję to, że się z nim nie zgadzasz natomiast poczułem irytację gdy napisałaś, że daję jakieś przyzwolenie (odebrałem to jako pròbę wzbudzenia poczucia winy) Poinformuję Cię tylko, że nie daję, boli mnie gdy cierpią dzieci i gdybym widział, że ktoś krzywdzi dziecko zareagowałbym przy czym strategia byłaby zależna od sytuacji.
Co do szczegòlòw i nastrojòw w relacji z Twoim siostrzeńcem z pewnością masz ich więcej i na ich bazie wierzę, że podejmniesz dobre decyzje.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.