-
Drodzy Forumowicze,
Jestem DDA. Dziecko bohater, ale przede wszystkim dziecko niewidzialne (dla ojca) oraz bohater i maskotka (dla matki). Mój ojciec jest pijaczyną, choć i w nim widzę dziś skrzywdzone dziecko, które było niekochane przez własną matkę i wrzucone w małżeństwo z kobietą, która nie jest rozwinięta emocjonalnie i społecznie do pełnienia roli żony (dla niego) i mamy (dla mnie).
Ja, jedynaczka. Mieszaliśmy na jednym padole zgrozy i rodzinnej zgnilizny wraz z rodzicami matki. Moje względnie normalne (bo tato popijał od zawsze) dzieciństwo skończyło się wraz z 8 rokiem życia, kiedy to wraz z mamą miałam wypadek. Wtedy to, nikt nie zajął się mną, nie zwracał uwagi na mój stan psychiczny i fizyczny (a miałam drobne urazy). Byłam cała – więc jest ok. Może to takie czasy, a może zaniedbanie – ale na pewno powinnam być wtedy pod podstawową opieką: zbadana, prześwietlona, zaopiekowana w zakresie doznanego szoku etc… Całe skupienie uwagi rodziny poszło w stronę matki, która ucierpiała znacznie. Mama zawsze była narcystyczna, ale to dopiero moja nowa wiedza o niej. Wtedy, myślałam, że tak musi być – że nie jest ważne to, co ja czuję, czego się boję, że nie mogę spać, że mam nawracające wizje i stany lękowe, że boli mnie to i tamto, ale ważne jest to, że muszę opiekować się mamą. Stało się tak, że zabrakło dorosłych w tej sytuacji – mama przykuta do łóżka przez ok. 2 lata, tato w delegacjach, a leniwa babcia miała wszystko gdzieś i rzucała tylko rozkazami w moją stronę, abym była dobrą córką dla mamy i – przebierała ją, wynosiła „basen” do ubikacji, pomagała przy zmianie opatrunków, chodziła po świeże gazety, robiła jedzenie dla nas obu. Nikt za bardzo nie zważał na to, że nie mam czystych ubrań, że do szkoły wypada mieć ubranie na wf… Dziś rozumiem, że babcia, jako że sama jest DDD i nie miała matki, nie była doskonała; nie dawała mojej mamie miłości, nie spełniała się jako żona i matka i siłą rzeczy przerzucała odpowiedzialność za córkę też na mnie (babcia była surowym i niepodważalnym władcą podwórkowym). Ja, miałam się tylko dobrze uczyć, przynosić nagrodę w formie książki na koniec roku i być blisko – bo mama mogła wołać i musiałam usłyszeć. Zawsze zrywałam się z całą siłą na równe nogi z piaskownicy i biegłam do domu, aby ją obsłużyć, pomóc, zrobić coś dla niej. Słuchałam o jej cierpieniach, lękach, problemach, o samotności i rozpadającym się małżeństwie (ojciec uciekał w pracę i alkohol od tej sytuacji). Dziadkowie byli obok, ale to ja miałam matkę na głowie. Wtedy ujawniły się moje stany lękowe, co dziś, jako dorosła, nazwałabym koniecznością zabrania dziecka do specjalisty – ale podobnie jak po wypadku, nikt tego nie zrobił. Nauczyłam się więc, że muszę radzić sobie sama – czy mnie boli, czy ogarnia wszechobecny i rozdzierający nocą strach, którego nie umiałam jako dziecko pojąć. Dla matki nie było już nikogo – tylko ona, jej ból, jej problemy. A ja się nie uskarżałam na nic, bo ojciec wmawiał mi swoje życiowe motto, abym była silna.
Kiedy matka wylegiwała się na wygodnym materacu własnej krzywdy, nie było już miejsca ani na jej małżeństwo, ani rodzicielstwo. Wróciła do zdrowia, ale jakby zmieniła się na zawsze. Stała się skupiona tylko na sobie i na własnych zyskach. Nie była dla mnie mamą wspierającą, nie dbała o mnie zdrowotnie, fizycznie, materialnie. Mąż rozpił się i stał katem, ale to już zupełnie inna historia… W wielkim skrócie: dalsze lata w domu to awantury, agresja ojca względem matki i siłą rzeczy mnie – bo w jego mniemaniu w domu panowała odpowiedzialność zbiorowa. W szkole też było u mnie źle, bo stałam się kozłem ofiarnym i z dobrej uczennicy stałam się wiecznie nieobecną na zajęciach z powodu zatajonej depresji i lęku dziwaczką. W domu zaczęła się bieda, mama skupiała się tylko na przetrwaniu, sobie, swoich przyjemnościach – ojciec pił, nie kwapił się do roboty i robił awantury. Szybko poszłam do pracy zarobkowej „na własne potrzeby” – tego ode mnie mama wymagała. Trwało to do czasu mojej ucieczki z domu w wieku 20 lat, więc poniekąd wyszłam z takimi wspomnieniami domowej sielanki w dorosłe życie. Wyposażenie słabe – zerowe poczucie pewności siebie, poczucie braku odwagi i zalęknienie, samotność i tendencja do izolacji, nawracająca depresja, brak wsparcia emocjonalnego, brak akceptacji siebie i zaburzenie w zakresie tego, kim jestem, jakie mam preferencje seksualne. W tym wszystkim nie było już miejsca na naukę, na marzenia, na pytania o to, kim ja w zasadzie jestem… Dorosłam i trwam dalej. Udało mi się skończyć studia, poznawać to, co mi pasuje, a co nie – smakować życia, zrobić mnóstwo świetnych rzeczy. Poznałam świetnych ludzi, choć ciągle jestem samotna i dopiero od niedawna pracuję nad sobą, by wyjść ze skorupki i spróbować zaufać światu. Dzięki terapii nauczyłam się całkiem sporo o sobie, o mechanizmach, choć popełniam błędy i widzę, że to mnie wyniszcza nadal. Widzę jednak nadzieję i chęć, by mówić o tym, nie zamykać się, nie wstydzić się swojej prawdy.
Wiem, że wiele osób z syndromem DDA/DDD przeżywało podobne dylematy i zapewne wiele osób pozostało sam na sam z sobą w młodym wieku; bez wsparcia, finansów, z lękiem, depresją, problemami…Wielu z nas zapewne uciekło z domu i zna ten ból rozdzierającej tęsknoty za toksyną, która była tak dobrze znana, ale przecież bezpieczna…Ale pewnie i wielu z nas udało się stanąć na własnych nogach i jesteśmy dobrymi ludźmi – tym się pocieszam. Dziś jestem pogubiona, ale mam nadzieję, że uda się poskładać siebie na nowo i zaopiekować się tym 8-letnim dzieckiem, które przecież wtedy nie musiało umieć być opiekunem dla matki, a potem dla pijanego ojca zastępczą gospodynią domową, małą, dorosłą dziewczynką… Dziś chcę pokochać to dziecko, ale to takie trudne, aby umieć podejść do niego umiejętnie. Widzę, że jest jak przestraszony ptaszek.
Dziś to widzę i doznaję szoku, jak bardzo nadal silne są mechanizmy wyuczone w dzieciństwie. Jak silnie potrafię wpychać siebie w powinności, nadmierną odpowiedzialność za innych, jak silnie potrafię siebie źle traktować i wymagać bycia zawsze gotową do działania-nawet wbrew temu, co dzieje się obecnie z moim stanem zdrowia.
Dziś już nie chcę uciekać, nie chcę wiecznie próbować przetrwać. Chcę dać sobie prawo do marzeń, do życia, do posiadania nadziei, do cieszenia się sobą, do doceniania siebie. Dziś, to ja bardzo chcę zaopiekować się tym wewnętrznym dzieckiem.
Życie chyba różni się od (prze)trwania, prawda?
Dziękuję za możliwość podzielenia się moją prawdą. 🙂
Pozdrawiam Wszystkie małe i duże dzieciaki 🙂
duszekLesny dziękuje za świadectwo. Celowo napisałem świadectwo, bo w wielu miejscach swojego dorosłego życia widać w Twoim opisie, że już (co najmniej) dużo widzisz, rozpoznajesz mechanizmy i przede wszystkim pracujesz nad nimi mimo wielu wewnętrznych konfliktów.
W Twojej prawdzie zwróciłem szczególną uwagę na zdanie '(ojciec uciekał w pracę i alkohol od tej sytuacji)’ jak rozumiem w odniesieniu do zachowania taty w momencie gdy mama się kurowała.
Dlaczego to zwróciło moją uwagę? Tak weszłaś wtedy w rolę bohatera i w Twoim wpisie zauważam urazę do babci i za pewne uzasadniona, ale właśnie wracając do zdania ’ojciec uciekł’ od tego problemu i zostawił Ciebie z tym.
'ojciec alkoholik’, 'ojciec kat’ to wybrzmiewa już mocno i dobrze, ale odnosi się do okresu 'po tym jak mama stanęła na nogi’ – zmierzam do tego aby przyjrzeć się i ew. skonfrontować z emocjami z momentu 'ojciec uciekł’ w domyśle zostawił Cię, 'porzucił’ z leżącą w łóżku mamą.
Dla mnie skonfrontowanie się z tym, że mama uciekała na cały dzień przed ojcem jeszcze jakiś czas temu uważałem, ze to było dobre rozwiązanie, ale konfrontując się z tym ukazuje mi się 'obraz’ mamy, która uciekła od problemów (chroniąc siebie) i porzucając tak naprawdę mnie- co dla mnie jest takim zrozumieniem lęku przed bliskością do kobiet oraz budzące się konflikty mamy ofiary i mamy, która w ten sposób mnie porzuciła.
W momencie gdy zobaczyłem Twój wpis 'ojciec uciekł’ a w dalszej części przedstawiłaś naturalną potrzebę otwarcia się w tym jak rozumiem na mężczyzn wyobrażam sobie, że skonfrontowanie się z lękiem (konkretnie z tamtym momentem gdy zostałaś z mamą a 'tata uciekł’ od problemu? może mieć znaczenie przy Twoich relacjach z mężczyznami.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.