-
Cześć. Przeszukałem Internet, ale nie znalazłem nic na ten temat, a męczy mnie on już od jakiegoś czasu i blokuje we własnej terapii.
Jestem dzieckiem człowieka DDA. Ojciec jest wycofany emocjonalnie, jednak nie mogę nazwać go chłodnym. Bardziej poszedłbym w stronę takiej… nieporadności? Tak jakby nikt go nigdy nie nauczył okazywać otwarcie emocji i nie wstydzić się ich – co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę jego dzieciństwo. On sam zerwał ze schematem, nie ma nic wspólnego z nałogami, wysoki standard życia, tutaj nie ma żadnych zastrzeżeń, wyrwał się zupełnie z „rodzinnej tradycji”. Jest spokojny, ciepły, można się na nim oprzeć. Pomoże na ile potrafi, widzę też, ile go to kosztuje energii, aby wyjść ze skorupy.
A jednak od zawsze, odkąd pamiętam, tata miał problemy z agresją. Nie taką ciągłą, regularną, ale w stosunku do mnie zdarzały mu się wybuchy. Byłem niegrzeczny, a ojciec kopniakami potrafił mnie wysłać do mojego pokoju, a tam mi jeszcze poprawić, waląc gdzie popadnie, gdzie tylko trafił. Zdarzało mi się moczyć w trakcie takiego ataku, zdarzało mi się mieć sińce. Zdarzało mi się czuć do niego palącą nienawiść, strach, gniew – wszystko na raz. Nie działo się to często, nie mogę tego nazwać regularną przemocą, ale czasami tacie kończyła się cierpliwość i wybuchał, a ja byłem ofiarą. Kiedy podrosłem, skończyłem może podstawówkę, wtedy wybuchy się skończyły. Zostały okazyjne słowne awantury, też sporadyczne i w formie wybuchu.
Nie jest mi łatwo pisać to wszystko. Przez lata wypierałem problem, bagatelizowałem go – a, kto nie dostał w latach 90. od ojca po tyłku, przecież to normalne, w końcu wyszedłem na ludzi, byłem nieznośnym dzieckiem, nic dziwnego. Nawet się z tego śmiałem. Ojca uwielbiam do dzisiaj, to dobry człowiek, skrzywdzony przez życie, ale dobry, mam do niego sporą dawkę wyrozumiałości. Tylko że teraz w wyniku terapii i dojścia do tych wspomnień, okazało się, że prawdopodobnie jednak ten problem jest we mnie cały czas. I zatruwa życie. Mam ogromne wyrzuty sumienia, bo nie umiem jednoznacznie powiedzieć „tak, mój ojciec to zły człowiek”, on jest dobry, ale chyba nie radził sobie z własną krzywdą i zrobił przez to krzywdę mi.
Czy ktoś z was jest w stanie jakoś utożsamić się z postacią mojego taty lub moją? Z jego wybuchami? Z tym, że jest spokojną taflą wody, która potrafi w mgnieniu oka zamienić się w tsunami? Czy flegmatyk może mieć choleryczne nacieki?
Przepraszam, jeśli użyłem sformułowań albo słów, których wasze środowisko nie lubi – moja wiedza na temat DDA jest bardzo powierzchowna, ale z chęcią dowiem się więcej. Mam nadzieję, że wszyscy macie dzisiaj dobry dzień, pozdrawiam.
Bardzo duże podobieństwo do mojego ojca. Z ta różnicą, że ja nie potrafię pisać o nim tak ciepło. Zastanawiam się, czy to wynika z mojego nieprzerobienia tematu, a przerobienia przez Ciebie – czy na odwrót.
Dopiero ostatnio poczułem chęć wybaczenia ojcu i pojednania się z nim (przynajmniej w moim wnętrzu, bo na jego „wspołpracę” już nie liczę). Podziękowałem mu w życzeniach z okazji dnia ojca za to dobro, które wniósł w moje wychowanie. Miałem przy tym refleksję, że nie bardzo umiem wskazać to dobro. Pomyślałem jednak, że niech on sam wypełni treścią te moje podziękowania, zostawiłem go z tym.
Mimo to, był to przełom w spojrzeniu na niego. Poczułem jakieś głębsze zrozumienie i współczucie dla niego. Nie poradził sobie sprawnie z ojcostwem. W pewnym sensie naznaczył mnie na całe życie. Trudno. Stało się. Muszę to zaakceptować. To moja rzeczywistość. Przeszłość. Teraźniejszość. Przyszłość. To nie zniknie. Mogę jednak mimo to szczęśliwie żyć. A może nawet „dzięki” temu.
Nie napisałbym jednak, że byłem nieznosnym dzieckiem, więc nic dziwnego. Nie, to nie powinno się wydarzać. Rodzic nie może tak zachowywać się wobec dziecka.
Z przeszłości pamiętam jeszcze, że po atakach agresji w stanie upojenia alkoholem ojciec twierdził później, że nic nie pamięta. Że matka wmawia mu, że tak się zachowywał. Do oewnego momentu sądziłem, że kłamie w żywe oczy. Że to niemożliwe. Dziś jednak nie wykluczam nawet, że następowało u niego coś w rodzaju „porwania emocjonalnego”. To neurologicznie zdeterminiwany stan psychiczny człowieka, w którym potrafi on nawet zabić drugą osobę, a potem nie mieć w pamięci zapisu tego zdarzenia. To jednak w żadnym razie nie usprawiedliwia takiego rodzica, ani nie zmienia sytuacji jego dziecka.
Mój ojciec zawsze był dla mnie bliższy niż matka. Przenosiła na mnie swoje ambicje, cisnęła na perfekcyjność w każdym calu, na bycie popisowym synem. Tata był kimś, do kogo mogłem przyjść i po prostu z nim pobyć, bez oczekiwań, bez pytań. Nie mam go do końca przepracowanego, właśnie w związku z tym, że nie umiem do tego podejść otwarcie. Zaczynam dyskutować z psychoterapeutą o tej agresji z mojego dzieciństwa, po czym się blokuję, bo cała moja głowa krzyczy, że to nie tak, że on nie chciał, że to nie jego wina.
Ojciec nigdy nie skorzystał z żadnej formy leczenia psychiatrycznego, terapii, książek na ten temat – jego recepta na wszystko to niestety „trzeba się wziąć w garść”. Omawiałem z nim temat bicia mnie – przeprosił. Powiedział, że żałuje tego każdego dnia. Wie, że to było złe, nieodpowiednie, niedojrzałe z jego strony. Nie wypiera się (u mnie raczej z wypierających jest właśnie matka, która z agresją czy DDA nie miała nic wspólnego, a nawet panicznie zasłaniała mnie przed ojcem – obecnie utrzymuje, że nikt mnie nie bił i wymyślam farmazony). Tylko co z tego, skoro wspomnienia i schematy z tamtych chwil wychodzą mi do dzisiaj, najczęściej w postaci trybu ucieczki (co jest fatalne, bo psuje mi relacje z innymi ludźmi – nie umiem dorośle podejść do konfliktu).
Najbardziej dręczy mnie fakt, że przez tyle lat żyłem sobie beztrosko, nie myśląc nawet o tamtych wydarzeniach, a ostatni rok z niczego stał się nagle katorgą. Tak jakby wszystkie wspomnienia postanowiły urządzić sobie imprezę w mojej głowie.
Nie wiesz za co podziękować tacie? Podziękuj za to, że jesteś i paradoksalnie za to jaki był.
Gdyby nie wydarzyło się to wszystko co się wydarzyło nie znalazłbyś się tutaj […]
Sorry, ale dawno nie czytałem nic, co tak wzbudzałoby moją irytację i głęboki sprzeciw. W moim odczuciu tu już wchodzimy na obszar jałowego filozofowania, które nie ma zbyt wiele wspólnego ani z życiem, ani ze zdrowym rozsądkiem, ani z uczuciami.
W jednej interpretacji „naszym obecnym rodzicem jest Siła Wyższa”, nie jesteśmy własnością naszych rodziców, oni stali się tylko „narzędziami naszego powstania”, więc jedyne za co możemy im być wdzięczni, to fakt, że zgodzili się wypełnić taki „kontrakt”.
Wedle innej: proponuję pójść na zebranie koła feministek, wyjść z tezą, że każda kobieta zgwałcona w ciemnej uliczce powinna się rzucić z wdzięcznością na szyję swojego oprawcy i… czekać na reakcję zainteresowanych. Może jest to tok myślenia niektórych buddyjskich mnichów, ale w normalnym życiu raczej nieakceptowalny.
Owszem jestem wdzięczny swojemu ojcu za wiele rzeczy: za wycieczki autem marki Warszawa nad okoliczną rzeczkę, gdzie jako malcy z bratem mogliśmy brodzić w wodzie; za pójście pewnej zimowej niedzieli pod dziurawy mur jednostki, gdzie ojciec opowiadał nam o wojskowości; za spotkania z jego przyjacielem, dzięki którym poznaliśmy smak pływania pontonem, strzelania z wiatrówki i gry w pierwszego komputerowego ping-ponga; za pewną opasłą książkę, na której bardzo mi zależało; za nauczenie mnie zachwytu nad udanymi dziełami filmowymi itd. itd.
Ale NIE jestem wdzięczny rodzicom za to, że musiałem być świadkiem ich ciągłych awantur, latających talerzy, butelek z niemowlęcym mlekiem przebijających się przez szybę, nerwowych rozmów w tym samym (naszym jedynym) pokoju do późna w nocy. Jak również za to, że mając 10-12 lat wiedziałem już, co znaczą słowa „sąd”, „prokurator”, „kochanka”, „księżowska dziwka”, „spirala antykoncepcyjna”, „sprawa o znęcanie” i „interwencja patrolu milicji”.
Owszem, gdybym miał wybór pomiędzy byciem między DDA a brakiem ręki lub nogi lub umieraniem na raka odbytu, zdecydowanie wybrałbym bycie DDA 🙂 Ale czy znowu jest to też aż taki powód do szczęścia, szczerze wątpię…
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.