opóżnienie rozwoju

[chopin]

#51158

Witam
Mam na imię Sławek i też jestem dda.

Mam takie: czy przez brak miłości, akceptacji, czułości zainteresowania ze strony rodziców w dzieciństwie czujecie się opóżnieni w rozwoju umysłowym w sensie że nie dojrzaliście do swojego wieku (nie robicie tego i nie zachowujecie sie tak jak wasi równieśnicy)

Ja mam 23 lata a zachowuje się jak 18- latek. Mam problemy za myśleniem.

Pozdrawiam.

[kalka]

#51160

witaj Sławku
ponad trzy lata temu, kiedy skończyłam studia przerabiałam "coś takiego"
wiedząc jaka jest sytuacja w domu i będąc świadomą tego że teraz muszę zadbać o siebie postanowiłam … oddać sie błogiemu nic-nie-robieniu, tzn. zamiast szukać pracy i zacząć układać swoje już w pełni dorosłe życie postanowiłam "wrócić" w przeszłość, imprezy, idiotyczne związki nic nie znaczące i wiele innych niezbyt ciekawych zachowań … na szczęście po kilku miesiącach "ocknęłam się"
teraz wiem że był to przejaw … strachu przed życiem , o ile dotychczas zawsze zasłaniałam się ojcem i jego nałogiem i unikałam odpowiedzialności za siebie bo przeciez byłam jeszcze pod opieka rodziców o tyle wtedy uświadomiłam sobie ze to juz koniec, teraz trzeba … po prostu zyć, swoim zyciem , z pełną odpowiedzialnością za siebie i za to co robię
to nie jest tak ze teraz jestem juz … ideałem, wiele razy zdarza mi się popaść w "otchłan" i mam ochotę rzucic wszystko i po prostu nie iśc do pracy, nie wywiązywac się ze swoich obowiązków itd ale wiem ze to nic nie zmieni, jestem tym kim jestem, wiem ze to bardzo mocno wpływa na moje zycie ale staram się, próbuje, choć wiem ze jeszcze nie raz zdarzy mi sie upaść …
wiem ze to co naspiałam jest troche chaotyczne :unsure:
wybacz 🙂

pozdawiam
p.s. spróbuj terapii, mysle ze to może pomóc wiele zrozumiec

powodzenia

[dota]

#51162

hmm. zaobserwowałam ostatnio, że mimo, że okres dojrzewania i burzy hormonów minął u mnie już dość dawno, to jednak mając już te dwadziescia pare lat przypominam swoim sposobem myślenia, a czasem nawet zachowania taką nastolatkę, która ma wsiu-bziu w głowie:P 😉 podczas, gdy będąc w wieku odpowiednim do tego, wykazywałam się nadmierną powagą i dojrzałością.
a już nie wspomnę o swoim opóźnionym rozwoju emocjonalnym:whistle:

ale już mi to wszystko nie przeszkadza. "idę" do przodu własnym rytmem:P

Edytowany przez: dota, w: 2008/01/20 21:06

[Carola]

#51163

u mnie bylo wrecz odwrotnie tz ja bylam zawsze do przodu… poprostu bylam zawsze dorosla. Dla rowiesnikow za dorosla, dlatego moi znajomi byli zawsze starsi bo rowiesnicy mnie nudzili i meczyli swoja dziecinnoscia.

[żabka]

#51166

hej,
ja tez tak nazywałam to, jak się zachowuję. Tak to odbieram – jak opóźnienie w rozwoju. Czasem to nawet nie czuję się 18- a chyba 13-latką.
I jestem teraz w sytuacji, którą opisała Kalka.
Z drugiej strony, jest też u mnie trochę to, co opisała Carola, tzn. poczucie nadmiernej powagi, więc są dni, kiedy czuję się, jakbym miała ponad 40 albo 50 lat.
13 i 40 to nie moje dwadzieścia parę :S, więc dziwnie i nie tak, jak być powinno.

[Katarzynka21]

#51188

No ja tego tak nie odbieralam, uwazalam ze jestem ok. Ale z perspektywy czasu widze, ze bylam niedojrzala. W koncu stad "dorosle dzieci" 😉 Emocjonalna dojrzalosc nie koniecznie idzie w parze z wiekiem. Fizycznego rozwoju nie da sie opoznic (niestety ;-)) , a emocjonalny bardoz latwo (tez neistety ;-)), stad tez zachowania DDA sa tak nieadekwatne nie raz do wieku. Dobrze, ze to widzisz, bo latwiej rozpoczac emocjonalne dorastanie 😉

[Beatrix]

#51215

A czy kiedykolwiek ktoś nauczył Cię normalności???
Nie jesteś opóźniony, Ty poprostu uczysz się żyć po omacku… Chcesz czegoś ale nie wiesz jeszcze czego.
Dowiesz się, zobaczysz:)

[gola]

#51570

chopin zapisz:
„Witam
Mam na imię Sławek i też jestem dda.

Mam takie: czy przez brak miłości, akceptacji, czułości zainteresowania ze strony rodziców w dzieciństwie czujecie się opóżnieni w rozwoju umysłowym w sensie że nie dojrzaliście do swojego wieku (nie robicie tego i nie zachowujecie sie tak jak wasi równieśnicy)

Ja mam 23 lata a zachowuje się jak 18- latek. Mam problemy za myśleniem.

Pozdrawiam.”

pewnie tak. mam 28 lat juz w sumie i jeszcze pare miesiecy temu dokladnie mglabym powieziec, ze tak bylo. ale stalo sie cos, co mnie na ziemie sprowadzilo i zaczelam widziec swoje zycie, ze od niego nie uciekne. zerwanie z chlopakie, terapia grupowa, to wszystko nalozylo sie na siebie i ja juznie umiem zachowywac sie tak swobodnie i spontanicznie i wesolo jak kiedys, czuje sie teraz obciazona swoim zyciem, ktoremu musze podolac. nie ma juz zabawy ;/

[budzo]

#51573

chopin a co to znaczyłoby dla Ciebie gdybyś dowiedział się, że jesteś opóźniony? bo ja nie bardzo łapię… jeśli pytasz o to czy można Cię ustawić w jednym rzędzie z osobami upośledzonymi umysłowo to absolutnie nie.

[gola]

#52236

chodzi o samo wrazenie. ale to ie dziwne skoro sama nazwa to dorosle dzieci, wiec ciezko zeby nasze zachowanie bylo porownywalne do tych ludzi, ktorzy zostali inaczej wychowani

[Autor]

Wpisy