Ostatnio po terapi rodzinnej (chodze na nia z mezem) dotknelismy bardzo delikatnego dla nas i drazliwego tematu. Bardzo ogolnie chodzilo o moja absolutnie nieokielznana zazdrosc w stosunku do malej dziewczynki, z ktora moja maz byl emocjonalnie zwiazany. Swego czasu byla ona dla mnie rywalka w ukladzie ja-moj maz-ona. No, ale to dluga historia. W kazdym razie, temat wrocil jak bumerang, bo nie da sie isc dalej jak czlowiek czasem odrobine sie nie cofnie i jednak nie wyjasni. No i mimo, ze czasu wiele minelo, mimo, ze moje uczucia bardzo sie zmienily, to nie potrafilam przyznac sie do zmiany zdania. Krazylam w kolko, zloscilam sie, ze w ogole ten temat powrocil, znowu zaczelam swoja agresywna walke. Dlaczego tak zajebiscie trudno przyznac sie do zmiany zdania? Dlaczego nadal tak uparcie czasem chce, zeby nikt nie zauwazyl, ze tyle zmian we mnie zaszlo? Wiecie co, uwazam ze po terapii najgorsze jest to, ze mam swiadomosc, ze robilam bardzo duzo zlego i teraz to jasno widze i bardzo ciezko mi z tym, a jeszcze ciezej jak musze sie komus z tego tlumaczyc. A przeciez wyrzadzajac krzywde mamy obowiaze zadoscuczynic. A ja Tyle musialabym tego zadoscuczynienia dokonac, ze chyba by mi zycia nie starczylo
